ΣΠΑΡΤΗ. Με εξαίρεση έργα όπως, η οδός Λεωνίδου, το Πάρκο Γουδέ, τα δίκτυα ΔΕΥΑΣ, η Ροτόντα, η Οικία της Ευρώπης, τα Παλάτια Μυστρά, ο φωτισμός και η νέα είσοδος της πόλης, Μουσείο Αϊβαλή, που για να γίνουν χρειάστηκαν 10 έως και 30 χρόνια, και για τα περισσότερα εκ των οποίων υπήρχαν και υπάρχουν ενστάσεις και αντιθέσεις, η Σπάρτη μοιάζει με πόλη μνημείο έργων που δεν τελειώνουν ή δεν αρχίζουν ποτέ…

  • Ξενία
  • Λεωφόρος Παλαιολόγου
  • Παλαιό Πρωτοδικείο
  • Μαθητική Εστία
  • Open Mall
  • Nέο Μουσείο
  • Λέσχη Αξιωματικών
  • Αθλητικό Κέντρο
  • Μέγαρο Μουσικής
  • Νέο Κλειστό Γυμναστήριο
  • Λαϊκή Δημοτική Αγορά
  • Συγκρότημα Νηπιαγωγείων
  • Νέο δημαρχείο
  • Δίκτυο αγροτικών δρόμων
  • Αστική Συγκοινωνία
  • Πεζοδρόμια οικισμών και συνοικισμών

Ας αναλογιστούμε την Σπάρτη με όλα αυτά τα έργα να έχουν γίνει στην ώρα τους…

Πίσω από όλα αυτά τα στάσιμα, ημιτελή ή αναμενόμενα έργα, που φαίνεται ότι απαιτούν χρόνο 20ετίας για να γίνουν, μπορεί να εντοπίσει κανείς πολιτικές, κομματικές, παραταξιακές αντιθέσεις και αντιλήψεις που επιφέρουν προβλήματα στην εξέλιξη των έργων. Θα νιώσει μια βαθιά και στυγνή εσωστρέφεια. Θα δει ανθρώπινες και θεσμικές προσπάθειες που όμως δεν αρκούν, θα διακρίνει σκοπιμότητες που δεν λείπουν ποτέ, μια σχετικά αδιάφορη κοινωνία και ένα κράτος που σπάνια μπαίνει μπροστά να ανοίξει τον δρόμο. Επίσης θα δει ευεργέτες, δωρητές και χορηγούς να δίνουν λύσεις και ονομασίες όπως την περίοδο που η πόλη εξερχόταν από καταστροφική Κατοχή. Θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει σχέδιο πάνω στο οποίο να διαμορφώνονται διαχρονικά πολιτικές και διεκδικήσεις, να «δεσμεύει» τρόπον τινά και θα έχει κάθε λόγο να είναι απόλυτα απαισιόδοξος για πράγματα αλλά και για πρόσωπα που διαμορφώνουν παρόν και μέλλον.

Αυτή η πεσιμιστική στάση έχει, δυστυχώς διαμορφώσει με τα χρόνια και ανάλογη κοινωνική και πολιτική νοοτροπία…