ΣΠΑΡΤΗ. Η περίοδος που διετέλεσε δήμαρχος ήταν αυτή της Χούντας. Αυτός είναι και ο λόγος που ένας από τους πιο επιτυχημένους δημάρχους της Σπάρτης έχει μείνει στην αφάνεια και στη λήθη. Η Σπάρτη, η Ελλάδα και η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει (μόνο) από τους δεδηλωμένους ακραίους κακοπροαίρετους συντηρητικούς αλλά από τους ψευδεπίγραφους αστάθμητους και ευάλωτους προοδευτικούς, θα έλεγε κανείς, σύμφωνα πάντα με την ζώσα πραγματικότητα.

Εχθροί και φίλοι, συνεργάτες και αντίπαλοι, αναγνωρίζουν ότι επί δημαρχίας Λιναρδάκη έγιναν πολλά, καλά, στέρεα και ωφέλιμα για τη Σπάρτη. Υπήρξαν και λάθη, έγιναν και σφάλματα σε δημοτικό επίπεδο. Όμως η μεταπολιτευτική Σπάρτη έρχεται αυτόματα και αβίαστα να αναδείξει το έργο του Λιναρδάκη ως σημαντικό και σε κάποια σημεία ανεπανάληπτο. Μακάρι να είχε επέλθει αναγωμή έργου και ανάπτυξης και η δημαρχία του Σπαρτιάτη Λιναρδάκη να ήταν σταγόνα στον ωκεανό προόδου.

Όπως αναφέρουν παλαιότεροι Σπαρτιάτες, τότε η Σπάρτη είδε έργα, δρόμους, πεζοδρόμια, πλατείες, δίκτυα, κτίρια. Τότε η καθαριότητα ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα και η ομορφιά της πόλης σήμα κατατεθέν. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα κάποιοι νοσταλγούν ακόμα και τα τριαντάφυλλα του Λιναρδάκη.

Η δημαρχία του είχε βεβαίως πολλά χαρακτηριστικά της Χούντας σε ότι αφορά στην πολιτισμική και κοινωνική στόχευση ή υφή. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Δεν ήταν εκλεγμένος, σαφώς. Αλλά ήταν από τους λίγους που αγαπούσε τόσο την Σπάρτη. Οι υποδομές της πόλης, τότε, έγιναν με γνώση, ποιότητα και επιστασία. Και σε άλλες εποχές, νεότερες, μη εκλεγμένοι Αυτοδιοικητικοί, οι λεγόμενοι διορισμένοι, άφησαν έργο και καλές αναμνήσεις.

Σήμερα, που η Ελλάδα φαίνεται, δυστυχώς, να απειλείται περισσότερο από την Μεταπολίτευση της απ’ ότι απειλήθηκε από την Επταετία, η φωτογραφία του Γεωργίου Λιναρδάκη δεν βρίσκεται αναρτημένη στο Δημαρχείο, ανάμεσα σε όσους διετέλεσαν Δήμαρχοι της Σπάρτης. Αυτό δεν οφείλεται στην μετριότητα του ανδρός, στο μικρό του έργο ή στην ασημαντότητα της δημαρχίας του. Οφείλεται στη Χούντα και στο ανάχωμα που θέλει να σηκώνει σε ότι την αφορά η προοδευτική, χθες και σήμερα, Σπάρτη. Τόσο προοδευτική σε ιδέες, κουλτούρα και αντιλήψεις που στηρίζεται ακόμα εν πολλοίς ή εν ολίγοις, πάνω στις υποδομές του Λιναρδάκη γιατί (για κάποιον λόγο που κανείς δεν εξηγεί) δεν τα κατάφερε καθόλου καλά.

Πράγματι η Επταετία στοίχισε στον τόπο και στην κοινωνία. Επέφερε δεινά και διέστρεψε αλήθειες. «Φυλάκισε» την αντίθεση και «έδεσε» την άποψη. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Κρίθηκε και δικάστηκε. Ωστόσο ο Σπαρτιάτης δήμαρχος Γεώργιος Λιναρδάκης, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο δεν έθεσε την Κυβέρνηση πάνω από τη Σπάρτη, αλλά όπως λένε παλαιότεροι, με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία φρόντιζε για το όφελος και την προκοπή της. Γι’ αυτό και άφησε εποχή. Ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο στην νεότερη εποχή; Μακάρι να είχαν πράξει το ίδιο οι δήμαρχοι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ στις πόλεις τους όταν Κυβερνούσε το κόμμα τους. Όσοι το έκαναν, σε άλλους δήμους, άφησαν εποχή.

Η Ελλάδα και η Σπάρτη, υπήρξαν εποχές που κυβερνήθηκαν από χείριστους ή λιγότερο κακούς πρωθυπουργούς, από κυβερνήσεις συμβιβασμού και ενίοτε προδοσίας. Από κατοχικές κυβερνήσεις και αυτές του Εμφυλίου. Και τότε είχε δημάρχους η Σπάρτη τους οποίους σήμερα δεν τους εξοστρακίζει, δεν τους καίει στην πυρά, δεν τους δαιμονοποιεί και κυρίως δεν τους προσβάλει. Αυτό, το πράττει η Σπάρτη μόνον στην περίπτωση του Γεωργίου Λιναρδάκη. Τον προσβάλει. Σαν βρίσκει την ευκαιρία στο πρόσωπο του, άστοχα βεβαίως, να τιμωρήσει όλους όσοι δεν ωφέλησαν την Σπάρτη και δεν είναι λίγοι, όλους όσοι δεν ήταν κεντρώοι δημοκράτες, όλους όσοι πλήγωσαν την πόλη ακόμα και τους ίδιους τους νεότερους Σπαρτιάτες, τους κριτές του σήμερα, που αναζητούν εξιλαστήριο θύμα για την εσωστρέφεια και τη συντήρηση που τους κατατρέχει ακόμα και αν είναι άνθρωποι της προόδου και της εξέλιξης, της ανοχής και της υπέρβασης.

Οι εποχές άλλαξαν. Δεκάδες αφορμές και άλλες τόσες αιτίες υπάρχουν για να φράξει η σύγχρονη Σπάρτη το δρόμο σε δημάρχους και πολιτικούς που δεν έχουν το ήθος, το ύφος αλλά και την φιλοπατρία που θέλουν οι πολίτες αυτής της πόλης. Αν δεχθούμε λοιπόν ότι οι πολίτες είναι ιδανικοί (υπόθεση εργασίας) τότε θα πρέπει να αποκαθηλώσουν αρκετούς ηγεμόνες, ηγέτες και άρχοντες της ζωής τους. Όχι μόνον τον Λιναρδάκη.

Η ωριμότητα μιας κοινωνίας, η ιστορικότητα μιας πόλης και η πνευματικότητα μιας ηγεσίας φαίνεται όχι από το πόσα φοβάται και από τα πόσα κρύβεται αλλά από όσα μπορεί να θέτει στην πραγματική τους διάσταση αλλά και όσα έχει το σθένος να καθιστά ακίνδυνα ακόμα και για την πιο φιλάσθενη συνείδηση και καρδιά στον Δήμο. Να αποδίδει αλήθεια στα γεγονότα και τιμή στα πρόσωπα που ωφέλησαν τον τόπο. Όσο για την Αυτοδιοίκηση είναι αυτή που καλείται, ιδιαίτερα σήμερα, να αποδείξει ότι δεν είναι εξαρτημένη από την Κεντρική εξουσία, από τον λεγόμενο Κρατικό, Πολιτικό και Κομματικό βραχίονα.

Πόσο ειρωνικό είναι οι ίδιοι πολίτες, που διστάζουν να δουν την φωτογραφία του Λιναρδάκη, να προσκυνούν για ευεργέτες κάποια πρόσωπα της σκληρής και αδυσώπητης ολιγαρχίας, της διαπλοκής και της διαφθοράς, της ανισότητας και της αναξιοκρατίας, του φόβου και της απειλής, αλλά και του πλούτου, που όχι μόνον αγνοούν τον λαό αλλά (καθ)ορίζουν και τις Κυβερνήσεις, δικτατορικές και δημοκρατικές…

Επιτέλους, ας αποφασίσουν οι Σπαρτιάτες: Αναρτώνται στο δημαρχείο οι φωτογραφίες των ιδανικών δημάρχων; Ποιος κρίνει τους ανηρτημένους; Αποκαθηλώνονται οι φωτογραφίες των δοσίλογων και των αντιδημοκρατικών; Πόσες αποκαθηλώθηκαν;

Ο Γεώργιος Λιναρδάκης δεν κρύφτηκε ποτέ και αν στη φωτογραφία είναι σε δεύτερο πλάνο είναι επειδή αυτή τη θέση κράτησε και τότε και πάντα…

«Οι νικητές γράφουν την Ιστορία…» είπε ο Τσώρτσιλ. Ας την εικονογράψουν σωστά στο δημαρχείο της Σπάρτης γιατί, όπως επίσης είπε ο Τσώρτσιλ, «Το τίμημα της μεγαλοσύνης είναι η Ευθύνη».

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις