Θα σηκώσουμε τη γαλανόλευκη στο μπαλκόνι μας. Τι έχουμε κάνει γι΄ αυτήν ας αναρωτηθούμε, για να στέκει πάντα ψηλά και όχι μόνον 2-3 μέρες τον χρόνο…

Θα ακούσουμε λίγο Βέμπο, λίγο κλαρίνο και πολύ μπουζούκι σε μια γιορτή που μοιάζει με της τρελής τα μαλλιά…

Θα ρίξουμε μια ματιά στην φωτογραφία, κάπου εκεί, για να κλέψουμε ένα νεύμα από τον παππού. Δεν ζει πια για να μας πει τα νέα από το Μέτωπο όπως συνήθιζε τέτοιες μέρες με τα μάτια του να γυαλίζουν…

Παλαιότερα λέγαμε «δεν είναι αργία είναι απεργία» για να περισώσουμε τη διολίσθηση των «λαϊκών» κινητοποιήσεων. Σήμερα πρέπει να πούμε «δεν είναι αργία είναι γιορτή» μήπως και σώσουμε λίγη από την κληροδοτημένη αξιοπρέπεια μας…

Ποιος θυμάται πια: Γιατί ’ναι λιάστρα τα κορμιά και θάλασσα το αίμα. Κι ανάμεσα απ’ τα αίματα ψιλή φωνούλα βγαίνει: Προδότες μας παράδωσαν στων Γερμανών τα χέρια!

Φαίνεται ο Εφιάλτης είχε συνευρεθεί και η σπορά του φύτρωσε και μάγκωσε ανοικτή την την Κερκόπορτα της Πόλης …

Μα πιο γλυκιά είναι η προδοσία όταν ματώνει τον τόπο σου. Για να γράψει η Ελένη Βλάχου ό,τι πιο βαρύ έχει πέσει στους ώμους των σπαρτιατών.

Την ημέρα της εκτέλεσης των 118 Σπαρτιατών στο Μονοδένδρι, αν είχε καεί ολόκληρη η πόλη το κακό θα ήταν μικρότερο…