Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Ποιητικές συλλογές όπως η «ΜΑΘΗΤΕΙΑ» της κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥ (καθηγήτριας στο Μουσικό Σχολείο Σπάρτης) δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητες , γιατί αναδίνουν φωνές με λυρικούς τόνους σε εποχές που επικρατεί η σιωπή κι ο εσωτερικός θάνατος .

Είναι ένα βιβλίο ξεχωριστά ποιητικό , αληθινό και βαθύτατα ανθρώπινο που σε κρατά δέσμιο με την ποιητική έκφρασή του .

Ήδη από το πρώτο ποίημα η ποιήτρια σε κερδίζει . Αφήνεσαι με εμπιστοσύνη να σε πάρει απ’ το χέρι και να σε σεργιανίσει στους όμορφους κήπους μιας ποίησης που τη χαρακτηρίζει η ευαισθησία , η λεπτότητα , η ευρηματικότητα , η ψυχική ευγένεια , η τρυφερότητα , η μελαγχολία πολλές φορές , η υπαρξιακή αγωνία αλλά και η κριτική ματιά στο σύγχρονο κόσμο , μαζί με την αγάπη και την έγνοια για τον Άνθρωπο .
Η ποίηση της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥ δεν ασχολείται με τους μεγάλους και τους σπουδαίους του κόσμου μας . Αναδίδει μια ζηλευτή ψυχική αγνότητα κι ένα καθάριο πνεύμα αγάπης για τους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας , τους Προγόνους , τους Πνευματικούς Δασκάλους, την Πατρίδα , την Πατρική Γη , την Οικογένεια , την Πίστη , την Αγάπη , τον Άνθρωπο , το Παιδί , το Πνεύμα , τη Μουσική ...

Εργάτρια της Μούσας με γνήσιο ταλέντο και αστείρευτη έμπνευση έχει κατακτήσει τον ελεύθερο ποιητικό ρυθμό , με ένα ύφος προσωπικό που διακρίνεται για τις ελαφρές διακυμάνσεις των στίχων και τα απαλά , ευαίσθητα λυρικά χρώματα . Νότες τρυφερές στην ποιητική λύρα που δονούν τον ψυχικό κόσμο , αφού , άλλωστε, αυτό είναι μια αιτία για ποίηση .

Όλα τα ποιήματα της συλλογής της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥ είναι γραμμένα διαφορετικά , σε διάφορους ακόμα τόπους ή χρόνους , έτσι που το καθένα μοιάζει με στάλα ακριβή που έπεσε – έπρεπε να πέσει - από την κλεψύδρα της ψυχής της ποιήτριας . Ωραίοι , εμπνευσμένοι στίχοι , με στέρεη γνώση της Γλώσσας (το πολυτονικό μια πρόσθετη γλωσσική γοητεία) , με λέξεις λειασμένα διαμαντάκια , τέλεια προσαρμοσμένα το ένα με το άλλο πάνω στο όμορφο ψηφιδωτό της ποιητικής δημιουργίας .

Μέσα στο λυρισμό που κυριαρχεί στην ποίηση της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥ υπάρχουν και ποιήματα που με τη νοητική τους σύνθεση , η οποία μπλέκεται ανάμεσα στο νου και την καρδιά , κινητοποιούν το πνεύμα για να κατανοήσει τι κρύβεται πίσω από τους στίχους . Γενικό χαρακτηριστικό αυτών των ποιημάτων είναι η Ειλικρίνεια που υποκρούεται πάντοτε υποβλητικά κάτω απ’ το γυμνωμένο νόημα .

Όλα δείχνουν ότι η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ θα πλουτίσει τη νεοελληνική μας ποίηση .

Καλή συνέχεια στο ταξίδι της στα μονοπάτια του Ελικώνα .

ΧΟΡΟΣ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ

Η γιαγιά μου κράταγε
το καγκελάρι από το χέρι
κι ένα τραγούδι λυγερό αναρριχώμενο
σαν καλαμιά.

Μια καλαμιά στον κάμπο η γιαγιά μου
κι όταν φυσάει , αρχίζει
έναν σκοπό πλεγμένο από παλιά ξηλώματα .

Ένα πλεχτό αυτοσχέδιο η γιαγιά μου
με φούντες και πλουμίδια .
Στην ποδιά της πάντα φύτρωναν τριαντάφυλλα ,
δεν άντεχε το μαύρο
ούτε τα σκούρα νυφικά
που ’ταν στις μέρες της .

Η γιαγιά μου ποτέ δεν κατάλαβε
πώς την πάντρεψαν.
Κατάλαβε όμως πώς πέθανε .
Γι’ αυτό στο ξόδι της
ήταν όλα κατάλευκα ,
και η πέτρινη Παναγιά
και η χιονισμένη πλάκα τ’ αντρός της .
«Θα ’ρθω γρήγορα» , του ’χε πει ,
και δεν πέρασε ούτε χρόνος .

Έτσι τελείωσε ο χορός
που άρχιζε μόνη πολλές φορές
με σερνάμενα βήματα
και τη βαστούσαν
ένα τραπέζι ξύλινο
κι ο Αη – Λιας που αγνάντευε .

Ένα αγνάντεμα η γιαγιά μου.

(Πιστιανά , 4-2-1999 ,
μετά τα τρίμερα της γιαγιάς μου Αναστασίας).

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ