Γράφει ο Πάνος Μπούσαλης

Έχεις φορέσει το παράπονο κατάσαρκα
Η εποχή σου δεν γνωρίζει καλοσύνες
Στα φαρμακεία ξεπουλάν τα ψυχοφάρμακα
Και στα στενά μεταλλαγμένες ηρωίνες.

Έχεις περάσει το παλτό γύρω στους ώμους σου
Κι όλο γυρνάς ανηφοριές και κατηφόρες
Μετράς στους ρόζους των χεριών χαμένους κόπους σου
Χαλάει ο καιρός , πάλι θ’ αρχίσουνε οι μπόρες.

Ένα χαρτόκουτο στεγνό και η κουβέρτα σου
Σ’ ένα καρότσι που το σέρνεις και σε σέρνει
Αυτό τον κόσμο δεν τον φτιάξανε στα μέτρα σου
Και να τον δεις με άλλο μάτι δεν σε παίρνει.

Φάλτσο ταμπούρο σου χτυπά η περηφάνια σου
Πρέπει να βρεις κάτι να φας προτού νυχτώσει
Η μοναξιά σου πιο πικρή απ’ την ορφάνια σου
Ούτε ψωμί , ούτε χαμόγελο μια δόση.

Έχεις ξαπλώσει έξω απ’ το πολυκατάστημα
Τηλεοράσεις ‘ελ σι ντι ‘ σε μια βιτρίνα
Αποστολή καινούρια στέλνουνε στο διάστημα
Κι εσύ δεν ξέρεις αν θα ζεις τον άλλο μήνα


Μιας και σαν σήμερα έφυγε ο Αντρέας Παγουλάτος , το αφιερώνω στη μνήμη του