Στα πλαίσια των εκδηλώσεων «Ένα θερινό σινεμά για τη Σπάρτη» σήμερα Πέμπτη 23 Ιουνίου θα πραγματοποιηθούν οι εξής προβολές ταινιών:

«Ο Βασιλιάς των Μασκών»
1. Στις 9:30 το βράδυ στο θερινό σινεμά «Ρόδον»: Προβολή της ταινίας
«Ο Βασιλιάς των Μασκών» του Γου Τιαν Μινγκ. Μια μαγική ταινία για μικρούς...και μεγάλους...

Κριτική

The King of Masks. Κίνα, 1996. Σκηνοθεσία: Γου Τιανμίνγκ. Σενάριο: Γουέι Μινγκλούνγκ. Ηθοποιοί: Ζου Ξου, Ζου Ρεν-Γινγκ., Ζανγκ Ριουγιάνγκ, Ζάο Ζιγκάνγκ. 101 λεπτά.

Η μαγεία της μάσκας και της παραδοσιακής τέχνης μέσα από τη σχέση ανάμεσα σ' έναν ηλικιωμένο πλανόδιο καλλιτέχνη κι ένα κοριτσάκι, σε μια έξοχη, ποιητική ταινία - αληθινό δώρο για μικρούς και μεγάλους.

Κάπως καθυστερημένα αλλά ευπρόσδεκτα μας έρχεται «Ο βασιλιάς των μασκών» (1996) από την Κίνα, ταινία μιας αφοπλιστικής απλότητας και ομορφιάς, σκηνοθετημένη από τον Γου Τιανμίνγκ, τον άνθρωπο που επικεφαλής των στούντιο του Πεκίνου στη δεκαετία του '80 ήταν βασικός υπεύθυνος για τη δημιουργία της «πέμπτης γενιάς» των Κινέζων σκηνοθετών (γενιάς που μας έδωσε τον Ζανγκ Γιμού και τον Τσεν Κάιγκε).

Στο Σετσουάν, στη δεκαετία του '30, ο Γουάνγκ, ο «βασιλιάς των μασκών», ένας ηλικιωμένος πλανόδιος καλλιτέχνης, φημισμένος για τη γρήγορη εναλλαγή των προσωπείων στις παραστάσεις του, αναζητεί κληρονόμο για να του μάθει τα μυστικά της τέχνης του, που σύμφωνα με την παράδοση πρέπει να κληροδοτείται μόνο σε αγόρι - ποτέ σε κορίτσι.

Σε μια εποχή οικονομικής κρίσης και κοινωνικής διαφθοράς, όπου οι φτωχές οικογένειες αναγκάζονται να πουλούν τα παιδιά τους για να επιβιώσουν, ο Γουάνγκ αγοράζει ένα αξιαγάπητο αγόρι, τον «Ντόγκι», στο οποίο αρχίζει να μαθαίνει την τέχνη του. Οταν όμως ανακαλύπτει ότι ο Ντόγκι είναι στην πραγματικότητα κορίτσι, ο Γουάνγκ θα θελήσει να το διώξει... Η μικρή όμως κατορθώνει να τον συγκινήσει κι όταν ο Γουάνγκ μπλέκει άθελά του σε μια υποτιθέμενη απαγωγή, μόνο η μικρή Ντόγκι θα μπορέσει να τον βοηθήσει...

Η ταινία έχει τη μορφή ενός παραμυθιού (και όχι μόνο για μικρούς), είδος παραβολής πάνω στη ζωή και τις αληθινές αξίες της, κάνοντας ταυτόχρονα παραλληλισμούς ανάμεσα στην αληθινή ζωή και την όπερα που παρακολουθεί κι από την οποία αντλεί διδάγματα η Ντόγκι. Ο Τιανμίνγκ εκμεταλλεύεται τους ωραία φωτογραφημένους χώρους και τα εξαιρετικά κοστούμια για να φτιάξει μια φωτεινή, συγκινητική, δοσμένη με ποιητική πνοή, ταινία, φόρο τιμής στις παραδοσιακές τέχνες. Ενα μικρό, πανέμορφο, μαγευτικό δώρο για μικρούς και μεγάλους θεατές από μια χώρα με ζωντανό κινηματογράφο.

Νίνος Φένεκ Μικελίδης, [Πηγή : Ελευθεροτυπία (archive.enet.gr) ]

«Τα φώτα της πόλης»
2. Στις 11:30 το βράδυ, στην Κουμαντάρειο Πινακοθήκη: Προβολή του αριστουργήματος του «βωβού» κινηματογράφου «Τα φώτα της πόλης», του Τσάρλι Τσάπλιν. Την προβολή επενδύουν «ζωντανά» με μουσική ο Κώστας Γιαξόγλου και οι Αρίωνας Γυφτάκης & Σωτήρης Κάτσος.

Κώστας Γιαξόγλου (πιάνο) και Αρίωνας Γυφτάκης (Κοντραμπάσσο) - Σωτήρης
Κάτσος (ντραμς) (μαθητές Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας)
Ένα κλασικό jazz piano trio επενδύει μουσικά τα "Φώτα της Πόλης" του
Chaplin, αυτοσχεδιάζοντας διαδραστικά ως προς την ταινία και την
εξέλιξη της.

Συνήθως οι ταινίες του βωβού κινηματογράφου έχουν γραμμένη μουσική επένδυση. Ειδικά ο Τσάπλιν, ως εκπαιδευμένος μουσικός ο ίδιος, εμπλεκόταν άμεσα στην μουσική επένδυση των ταινιών του. Όλα γραμμένα και προσεκτικά διαλεγμένα να ταιριάζουν και με το γούστο και την αισθητική της εποχής.

Το βράδυ της Πέμπτης στην Πινακοθήκη, τίποτα δεν είναι δοσμένο. Οι μουσικοί είναι ταυτόχρονα θεατές που όμως αισθάνονται και αντιδρούν ηχητικά στο οπτικό ερέθισμα. Αυτό μπορεί να σημαίνει μια μελωδία, ένα τραγούδι ή έναν ήχο!

Κριτική

City Lights -Τα φώτα της πόλης (Charlie Chaplin, 1931)

[Σκηνοθεσία-σενάριο: Τσάρλι Τσάπλιν. Ηθοποιοί: Τσάρλι Τσάπλιν, Βιρτζίνια Τσέριλ, Φλόρενς Λι, Χάρι Μάιερς, Αλαν Γκαρσία, Χανκ Μαν. Διάρκεια : 87 λεπτά.]

Ένα αξέχαστο μείγμα χιούμορ, παντομίμας και έντονου πάθους, αυτή η ποιητική ιστορία του Σαρλό και της τυφλής κοπέλας που πουλά λουλούδια, βρίσκει τον Chaplin στην κορυφή της δύναμής του: ανέλαβε την παραγωγή, τη σκηνοθεσία, το σενάριο, τη μουσική υπόκρουση και το μοντάζ, ενώ παράλληλα πρωταγωνίστησε.

Ένας αλητάκος ερωτεύεται μια τυφλή ανθοπώλιδα, η οποία πιστεύει ότι είναι εκατομμυριούχος. Προκειμένου να μην διαψεύσει τις ελπίδες της, εκείνος κάνει τις πιο απίθανες δουλειές για να τη βοηθήσει να βρει το φως της.

Το αριστούργημα του Charlie Chaplin, η ταινία που έκανε τον «πολύ» Eisenstein να κλαίει σαν μικρό παιδί: το σλάπστικ δένει άψογα με το ρομάντζο, το ταξικό παιχνίδι με τον αλκοολικό εκατομμυριούχο είναι απολαυστικό, ενώ η τελειομανία του Chaplin συνθέτει μια κωμική χορογραφία με αλάνθαστη αίσθηση του ρυθμού. Το «City Lights» είναι ένα αριστούργημα του κινηματογράφου, ένα δυνατό σημείο αναφοράς, ένα υψηλής ποιότητας έργο τέχνης. Σ΄ αυτήν την ταινία ο χαρακτήρας του Αλήτη μας παρουσιάζεται στην πιο ολοκληρωμένη του εκδοχή και διαφαίνεται μέσα από την συνέπειά του, πως όλες οι επιδιώξεις του δημιουργού του πλησιάζουν προς μία επιτυχή ολοκλήρωση. Ο Αλήτης είναι ένας μοναχικός παρατηρητής, μία περιθωριακή φιγούρα, μακριά από κάθε σύμβαση, που εισβάλλει στην ζωή των δευτεραγωνιστών προκειμένου να τους δώσει νέες προοπτικές, να τους εμπνεύσει, να τους εμφυσήσει κουράγιο. Ελεύθερος από κάθε ανθρώπινη δέσμευση και από κάθε ενήλικη υποχρέωση (οικογένεια, φίλοι, σπίτι, μόνιμη εργασία κλπ.) λειτουργεί σαν από μηχανής θεός, ως ονειρική επίσκεψη. Αφελής σαν παιδί, άτεγκτος σαν φωνή συνείδησης, χαριτωμένος σαν εφηβικό όνειρο. Υπεύθυνος μόνο απέναντι στην καρδιά, τη δική του και των συνανθρώπων του, η ενασχόλησή του με τα γήινα ανανεώνει την ανακούφισή μας.

Ο Chaplin εμφανώς προβληματίζεται πάνω στο ζήτημα της ταξικής διαφοροποίησης και των κοινωνικών ανισοτήτων και το αφηγηματικό εύρημα της πλάνης του κοριτσιού, εξυπηρετεί την πρόθεση του να σχολιάσει την επιφανειακή τάση των ανθρώπων (ταυτόχρονα και την βιάση τους) να κρίνουν και να κατατάσσουν τους ανθρώπους με γνώμονα τις πληροφορίες της πρώτης ματιάς και αγνοώντας πάντοτε την ύπαρξη μίας φυσικής ευγένειας και μίας έμφυτης ευαισθησίας που θα μπορούσε ενδεχομένως να διέπει το σύνολο ενός χαρακτήρα. Ο Chaplin επιδεικνύει εδώ - και μάλιστα με πολύ ηχηρό τρόπο - το ιδιαίτερο ταλέντο του. Να συνθέτει δηλαδή συγκινητικές και συνάμα κωμικές σκηνές και να οδηγεί τους θεατές από το γέλιο στο δάκρυ και αντίστροφα, με τρόπο που κανείς ποτέ δεν κατάφερε να πετύχει. Ένα μοναδικό αριστούργημα, ένα πλούσιο δείγμα κινηματογραφικής γραφής που κάθε φορά που μελετάται διευρύνει ορίζοντες.

[Πηγή :The 100 Βest Movies Ever Made.(the100bestmovies.blogspot.spot)]

«Τα φώτα της πόλης»
Η ιστορία είναι γνωστή: ο Αλήτης ερωτεύεται μία νεαρή, τυφλή ανθοπώλισσα, η οποία τον περνά για πλούσιο κι ο Αλήτης αποφασίζει να κάνει διάφορες δουλειές (ανάμεσά τους και μποξέρ) για να εξασφαλίσει τα αναγκαία χρήματα για την ακριβή εγχείρηση που θα επαναφέρει την όρασή της. Μελοδραματική, από πρώτη άποψη, ταινία που ο Τσάπλιν μετατρέπει σε ένα υπέροχο αριστούργημα που, εκτός από τις συγκινητικές σκηνές του, προσφέρει ατέλειωτα γκαγκ και διάφορα άλλα κωμικά ευρήματα, που ξεκινούν από την παράδοση του σλάπστικ και που στα χέρια του μετατρέπονται σε αληθινά διαμάντια έμπνευσης.

Από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας: τα εγκαίνια ενός αγάλματος που μας αποκαλύπτει τον άστεγο και χωρίς δουλειά Αλήτη να κοιμάται στην αγκαλιά του αγάλματος της ευημερίας (ειρωνικό σχόλιο, μια και βρισκόμαστε στην περίοδο της ανεργίας και της μεγάλης οικονομικής κρίσης), η σκηνή με τον Τσάπλιν να σώζει ένα μεθυσμένο εκατομμυριούχο από πνιγμό, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να τον φιλοξενεί στο σπίτι του, ενώ τον πετά με τις κλοτσιές κάθε φορά που ξεμεθά, οι σκηνές του μποξ, καθώς και το συγκινητικό φινάλε με την τυφλή κοπέλα, που τώρα έχει αποκτήσει το φως της, ν' ανακαλύπτει μ' ένα ανέλπιστο τρόπο την αλήθεια για τον ευεργέτη της.

Τσάρλι Τσάπλιν, ο Νουρέγιεφ της ψυχανάλυσης
Είναι το 1930, η χρονιά της μεγάλης τρύπας, της οικονομικής κρίσης και του γκρεμίσματος της Γουόλ Στριτ. Είναι η πιο δημιουργική περίοδος στην ιστορία της Αμερικανικής κωμωδίας και η πιο ευφάνταστη στιγμή στη διαδρομή της μεγαλύτερης... αυτοφυούς ευφυίας που γέννησε η 7η Τέχνη. Είναι η χρονιά που ο Τσάρλι Τσάπλιν αναλαμβάνει χρέη χορογράφου, χορευτή και ψυχαναλυτή του... καπιταλισμού.

Το στόρι θυμίζει αμυδρά το «Δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ». Ζάπλουτος και ευτραφής τύπος αποφασίζει να θέσει τέρμα στη ζωή του επειδή η γυναίκα του τον εγκατέλειψε και άφησε μοναχή την καρδιά του. Τη στιγμή που βάζει τη θηλιά γύρω από τον σβέρκο του και τυλίγει με σχοινί ένα αγκωνάρι, για να βυθιστεί στον πάτο της θάλασσας, ένας αλήτης που δεν έχει μοίρα στον ήλιο τον εμποδίζει και τον επαναφέρει στα συγκαλά του. Από ευγνωμοσύνη ο παραλίγο αυτόχειρας, τον προσκαλεί στο... παλάτι του και τον ξεναγεί στον ξέφρενο κόσμο της νύχτας. Πρίγκιψ και φτωχός, «αυτοκόλλητοι», κάτω από τον έναστρο ουρανό. Όμως το πρωί, χωρίς το αλκοόλ και τα γλέντια, ο πρίγκιψ πετάει τον σωτήρα του με τις κλωτσιές έξω από το σπίτι. Κάθε μέρα το ίδιο. Αντίπαλοι το πρωί, φιλαράκια τη νύχτα.
Τα ευκόλως εννοούμενα ας τα παραλείψουμε. Διότι το πρωί ο καπιταλίστας έχει σώας τα φρένας και βάζει τα πράγματα στη θέση τους, ενώ τη νύχτα και κάτω από την επήρεια του αλκοόλ, οι διαχωριστικές γραμμές εξαφανίζονται. Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Ο Τσάπλιν πάει μερικά βήματα πιο πέρα. Στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Στο «δέον» και το «είναι». Στο φυσικό και το αφύσικο. Στον πολιτισμό και το ένστικτο. Γεννηθήκαμε την ίδια νύχτα (ασυνείδητο) με τον ίδιο προορισμό (ένστικτο). H ανάπτυξη όμως (πολιτισμός) μας έφερε χώρια (ταξική συνείδηση).

Το παιχνίδι των αλλεπάλληλων μεταμορφώσεων, που προκαλεί ένα απίστευτο σερί ξεκαρδιστικών γκανγκ, λειτουργεί ως εφαλτήριο απογείωσης ολόκληρου του «σώματος» της ταινίας. H κλασική μεταμόρφωση του Τσάπλιν με την παλιά ρεντιγκότα και τα τρύπια παπούτσια, αποτελεί το πιο εξωφρενικό ενδυματολογικό, κοινωνικό, σχόλιο από συστάσεως κινηματογράφου. Σαν να λέει πως εκ φύσεως οι έσχατοι, οι μη έχοντες, οι πάμπτωχοι, είναι οι αληθινοί ευγενείς και αριστοκράτες. Ακόμα πιο πέρα, η σύγκρουση των αντιθέτων (φτωχός στην τσέπη, τζέντλεμαν στην εμφάνιση) είναι η σύνθεση μιας νέας ποιότητας. H εσωτερική ευγένεια του άστεγου αντανακλάται ακόμα και στα ρούχα του, ενώ η ταξική ανωτερότητα του πλούσιου αποτυπώνεται στον αμοραλισμό, τον κυνισμό, την παρακμιακή ζωή και την αφιλία του.

Κορωνίδα όλων αυτών των μεταμορφώσεων, αποτελεί η σκηνή στο ρινγκ που έχει γράψει μια από τις πιο ξεκαρδιστικές και αξεπέραστες σελίδες στην ιστορία της κωμωδίας. Με αντίπαλο ένα «κτήνος», χορεύει προφυλαγμένος πίσω από τον διαιτητή και ροκανίζει χρόνο. Το πλήθος ωρύεται και στοιχηματίζει. Ο «εχθρός» είναι το σύστημα που κερδίζει από την ανθρωποφαγία δύο απένταρων «μονομάχων». Όμως εκείνην τη συγκεκριμένη στιγμή ο Τσάπλιν, αν θέλει να εξασφαλίσει μερικά δολάρια για να πληρώσει τα νοίκια της αγαπημένης του τυφλής... λουλουδούς, πρέπει να βγάλει νοκ άουτ έναν συνάνθρωπό του! Για να επιβιώσω πρέπει να «σκοτώσω». Ο θάνατός σου η ζωή μου!

Στην ιστορία του κινηματογράφου δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο. Ο μεγαλύτερος ερασιτέχνης καλλιτέχνης της οθόνης σε ρόλο ορχήστρας. Σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική, ερμηνεία, όλα δικά του. Έγραφε, γύριζε, μοντάριζε, συνέθετε εν ριπή οφθαλμού. One man show; Κάτι περισσότερο. Καταρράκτης του Νιαγάρα!

[ Πηγή : www.provoles.gr ]