Κι εκεί που ξεφύλλιζα το επιτραπέζιο ημερολόγιο κατάλαβα πόσο ευλογημένος, προικισμένος και σπάνιος είναι ο τόπος που ζω… Ένιωσα την ανάγκη να συμμετέχω κι εγώ στην προστασία, στην φροντίδα, για την ασφάλεια των ειδών που ζουν αθόρυβα, αιώνια και λυτρωτικά, γύρω μου…

Ανάμεσα στις 12 σελίδες γνώρισα:

Θαλάσσια λιβάδια!

Στους αμμώδεις βυθούς και μόλις σε μερικά μέτρα βάθος, εμφανίζονται τα θαλάσσια λιβάδια με Ποσειδωνίες πλαισιώνοντας την ακτογραμμή της Νότιας Πελοποννήσου. Προστατεύουν τις παραλίες από την ορμή των κυμάτων, φιλοξενούν πάνω από 1200 θαλάσσια είδη και κάθε τετραγωνικό τους μέτρο παράγει περίπου 14 λίτρα οξυγόνο την ημέρα. Τα υποθαλάσσια λιβάδια προστατεύονται σε όλη τη Μεσόγειο ως ένας από τους σημαντικότερους παράκτιους οικοτόπους.

Χνάρια στην άμμο!

Χιλιάδες χρόνια τώρα οι θαλάσσιες χελώνες βγαίνουν από τη θάλασσα και αναπαράγονται σε μικρές και μεγάλες αμμουδιές της Νότιας Πελοποννήσου. Χρειάζεται να περάσουν περίπου δύο δεκαετίες ώστε οι ελάχιστες χελώνες που θα επιβιώσουν να επιστρέψουν στην παραλία που γεννήθηκαν για να αναπαραχθούν.

Ο Κρίνος της θάλασσας!

Ανθίζει τα τέλη του Καλοκαιριού και είναι προστατευόμενο είδος.Οι σπόροι του έχουν χαρακτηριστικό σχήμα και μαύρο χρώμα σαν μικρά «καρβουνάκια». Απειλείται με εξαφάνιση εξαιτίας της άγνοιας των επισκεπτών στις παραλίες που το ποδοπατούν ή και το συλλέγουν. Βρίσκεται σχεδόν σε όλα τα συστήματα αμμολόφων στη Νότια Πελοπόννησο, από την Ελαφόνησο στα ανατολικά έως τον Κυπαρισσιακό κόλπο στα δυτικά.

Τελικά η δικλίδα της περιβαλλοντικής ασφάλειας είναι στα χέρια μας, στα μάτια μας, στα όνειρά μας!

Ευχαριστούμε την Δικλίς – Μεσίτες Ασφαλίσεων για την αφορμή και τις πληροφορίες.