Το μήνυμα ελήφθη. Άναρχη κραυγή… Σε ένα τόπο δεν έχει σημασία ποιος κάνει τι και γιατί…
Η ισοπέδωση αφανίζει τις αξίες, τις ιδιαιτερότητες, τις ευαισθησίες και τελικά την δημιουργία.
Πίσω από διατάξεις, συμβούλια και άξυστα μολύβια θάβεται ό,τι αναβλύζει ζωντανό και πηγαίο.
Νεκρές πόλεις, λοβοτομημένοι υπαλληλίσκοι εποχής, ανούσιες επικοινωνίες για να εξαφανίσουμε το αυτονόητο. Το δικαίωμα να ζούμε έξω από τα τείχη έως ότου εμφανιστεί η απειλή. Και για την υπερηφάνεια να ζούμε στη σκιά του ούτε λόγος…
Ξεχάστηκες για λίγο και άφησες να βγει πάλι ο μπαμπούλας της εσωστρέφειας και το άρωμα της ναφθαλίνης…

Stop. Στο εξής δεν θα υπάρξει πάλι καμία αναφορά. Καμία φωτογραφία. Ούτε μια λέξη. Ούτε ένα φωνήεν. Και η σκέψη ακόμα θα στραφεί αλλού. Στους Βαυαρούς που χάραξαν τον μπακλαβά, στους φασίστες που γεφύρωσαν την Κατοχή, στους αρλεκίνους της τέχνης που θέλουν να ρουφήξουν από το χθες για να καταστρέψουν το σήμερα.

Αναζητήστε στις άκτιστες προσδοκίες σας κάθε Πανσέληνο για τους ολίγους και τα Μνημόσυνα για τους ομοίους και αφήστε έξω τους Ανθρώπους που γενιά - γενιά «φύλαξαν» αυτό που δεν φυλάξατε, ένιωσαν αυτό που δεν νιώσατε και ανέχτηκαν αυτό που δεν ανέχεστε…
Γκλίτσες και τροκάνια μαύρα πρέπουν σε όσους δι-ορίστηκαν να φυλούν το μεγαλείο μιας φυλής, έτσι. Οίκτο και συγχώρεση που δεν έχουν καν υποψιαστεί ότι είναι ήδη ιερόσυλοι και επικίνδυνοι.
Τα κάστρα πέφτουν, πάντα, από μέσα…