ΜΥΣΤΡΑΣ. Το παρελθόν διδάσκει ότι όποτε Θρόνοι, Κυβερνήσεις, Σκήπτρα και Εξουσίες, απειλούντο, μεταφέρονταν, φυγαδεύονταν ή μετακόμιζαν. Αυτό βέβαια ιστορικά δεν συνοδεύεται με διθυράμβους και με εύσημα ίσως γιατί το να μένεις και να αγωνίζεσαι στα Ιερά και για τα Όσια είναι υπέρτατη αρετή.
Ένας τόπος που μπορεί να τον σκεπάσει το σύννεφο μιας ειρηνικής φωτιάς, η Σπάρτη και ο Μυστράς, γέννησε άνδρες που όχι μόνον παρέμειναν αλλά αναζήτησαν τον τόπο της «πτώσεως» προκειμένου να διαφυλάξουν έτσι τις ρηματικές αλλά και συνειδησιακές εντολές - ευχές της Φυλής και της Πίστεως σε Πατρίδα και Θεό. Λεωνίδας ο Βασιλέας και Παλαιολόγος ο Αυτοκράτορας είναι ίσως τα πιο φωτεινά παραδείγματα στην Ιστορία που ενέπνευσαν έκτοτε όσους συνέχισαν να γράφουν χρυσές σελίδες. Η «φωτιά» που άναψαν με τη μοιραία στάση τους, ο ένας κατευθυνόμενος στις Θερμοπύλες και άλλος στην Κωνσταντινούπολη, καλύπτει με τον πορφυρό καπνό της τα πέρατα της γης. Διότι το να έχεις την δύναμη της ψυχής, την απάρνηση της φύσεώς σου και την πρόνοια ότι θα ωφελείς έτσι τους απογόνους σου σημαίνει ότι είσαι ανώτερος των άλλων και των περιστάσεων.

Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως πρακτικά και λειτουργικά «χωράει» στον Βυζαντινό Μυστρά. Τα Παλάτια, οι Εκκλησίες και τα Μοναστήρια είναι έτοιμα και ευρυχωρα…
Όμως αυτή είναι η αποστολή του Πατριαρχείου; Να εγκαταλείψει την Πόλη στην πιο κρίσιμη καμπή της νεότερης ιστορίας της;
Αλίμονο! Στην Πόλη πρέπει να παραμείνει ακόμα και αν έρθει «πρόσωπο με πρόσωπο» με την εφήμερη δυναστεία του αρρωστημένου πατριωτισμού, ακόμα και αν αντιμετωπίσει απαγορεύσεις και εκβιασμούς. Η θέση του Πατριάρχη είναι στη «Βασιλεύουσα» και εκεί πρέπει να είναι και ο τόπος του «μαρτυρίου» του, αν το επιτρέψουν Θεός και άνθρωποι.

Όσο και αν κολακεύει και γοητεύει ένα ενδεχόμενο μεταφοράς της έδρας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον Μυστρά, όσο και αν το κλίμα και το περιβάλλον εδώ είναι εξαιρετικά αρμόζοντα και φιλόξενα, δεν είναι αυτή η μοιραία στάση και θέση για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.