ΛΟΥΤΡΑΚΙ. Η Άννα Συνοδινού σημάδεψε το ελληνικό θέατρο με την επιβλητική της παρουσία και την υποκριτική της τέχνη πάνω στο σανίδι. «Έσκαβε βαθιά μέσα στα μεγάλα κείμενα, αρχαίας τραγωδίας, Σαίξπηρ, Ίψεν, Πιραντέλο, Λόρκα και ανέσυρε στη επιφάνεια και σωματοποίησε πάθη, χαρές, προδοσίες, όνειρα, ψευδαισθήσεις, προσδοκίες, μίση και ερωτικές ανησυχίες των τραυματικών εμπειριών της θεατρικής πινακοθήκης ηρωίδων» γράφει σε ένα κείμενό του ο θεατρικός κριτικός Κώστας Γεωργουσόπουλος.

Η Άννα Συνοδινού γεννήθηκε στο Λουτράκι Κορινθίας στις 21 Νοεμβρίου 1927. Ήταν το όγδοο παιδί της οικογένειά της, που καταγόταν από την Αμοργό. Τίποτα δεν προμήνυε την διαδρομή που θα ακολουθούσε. Το 1939, στην ηλικία των 12 ετών, είχε αποφασίσει να γίνει «Μοδίστρα ή βιβλιοθηκάριος», όπως αναφέρει στο βιβλίο της, «Αίνος στους Άξιους». Όταν τελείωσε το Γυμνάσιο το 1947, είχε αλλάξει ριζικά μέσα της και σκόπευε να γίνει ηθοποιός. Η μεταστροφή της συντελέστηκε, όταν άρχισε να παρακολουθεί παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο με τον μεγάλο έλληνα ηθοποιό Θάνο Κωτσόπουλο, φίλο της οικογένειάς της. «Από τον δεύτερο εξώστη τον ακούω να μιλάει ως Πνεύμα στον Φάουστ του Γκαίτε και αργότερα τον βλέπω να ενσαρκώνει τον Ορέστη στην Ιφιγένεια εν Ταύροις, με την αείμνηστη Ελένη Παπαδάκη ως Ιφιγένεια. Μετά από αυτό που είδα, ξέχασα και τη μοδιστρική και τη βιβλιοθηκονομία και άρχισα σοβαρά να σκέπτομαι πώς θα γίνω ηθοποιός» γράφει στο βιβλίο της.

Το 1947, γράφτηκε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και είχε την τύχη να έχει ως δάσκαλό της τον σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη, έναν από τους ανανεωτές του ελληνικού θεάτρου. Ο Ροντήρης πρόσεξε αμέσως το ταλέντο της και την ανέβασε στο σανίδι, αν και μαθήτρια ακόμη, στο έργο του Ροστάν «Σιρανό ντε Μπερζεράκ», που σκηνοθέτησε ο ίδιος για το Εθνικό Θέατρο το 1948.

Μετά την αποφοίτησή της έπαιξε σε παραστάσεις του ελεύθερου θεάτρου και από το 1956 έως το 1964 αποτέλεσε βασικό στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου. Στην πρώτη θεατρική σκηνή της χώρας, διέπρεψε με τις ερμηνείες της δίπλα στην Κατίνα Παξινού, τον Αλέξη Μινωτή και τον Θάνο Κωτσόπουλο, σε πρωταγωνιστικούς ρόλους της αρχαίας τραγωδίας, αλλά και του νεώτερου κλασικού ρεπερτορίου. Ενδιάμεσα παντρεύτηκε τον πρωταθλητή του τριπλούν και επιχειρηματία Γιώργο Μαρινάκη, με τον οποίο μοιράστηκε την ζωή της μέχρι τον θάνατό του το 2009.

Το 1965, ίδρυσε τον θίασο «Ελληνική Σκηνή» και αναζητώντας θεατρική στέγη εκμίσθωσε το παλαιό λατομείο του Λυκαβηττού και δημιούργησε το πασίγνωστο Θέατρο, σε σχέδια του διακεκριμένου αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου. Με την επιβολή της δικτατορίας, διέκοψε τη θεατρική της δραστηριότητα, αφού η χούντα τής αφαίρεσε το διαβατήριο και για μεγάλο διάστημα εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εμπορική εταιρεία του συζύγου της. Το 1972 επανήλθε στο θέατρο. Εμφανίστηκε στο ρόλο της Ηλέκτρας στο Ηρώδειο και λίγο αργότερα ανασυγκρότησε την «Ελληνική Σκηνή», στην οποία συνεργάστηκε με τον Θάνο Κωτσόπουλο. Από το 1973 έως το 1975 πραγματοποίησε εμφανίσεις με το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Μετά την πτώση της χούντας αφοσιώθηκε για μεγάλο διάστημα στην πολιτική με την προτροπή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Εξελέγη βουλευτής Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία (1974, 1977, 1981, 1985, 1989 ) και διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών(1977-1980). Κατά τη διάρκεια της πολιτικής της σταδιοδρομίας εισηγήθηκε νομοθετικές προτάσεις για την προστασία της μητρότητας, των παιδιών, και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στον καλλιτεχνικό τομέα εισήγαγε τα μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, πρότεινε την ένταξη των ηθοποιών στο ΙΚΑ και την ίδρυση της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης.

Στις δημοτικές εκλογές του 1986 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με τον συνδυασμό του Μιλτιάδη Έβερτ. Τον Μάρτιο του 1990 παραιτήθηκε του βουλευτικού αξιώματος κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε μια από τις ψηφοφορίες, η βουλευτής των Οικολόγων Μαρίνα Δίζη, όταν κλήθηκε να ψηφίσει, άνοιξε ένα πανό, που έγραφε «Φτάνει το θέατρο για το +1, τον Πρόεδρο και το νέφος». Η ενέργεια αυτή εξόργισε την Άννα Συνοδινού, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας υπέβαλε την παραίτησή της, τόσο από το βουλευτικό της αξίωμα, όσο και από το κόμμα της. Έκτοτε, δεν ξανασχολήθηκε με την πολιτική.

Τον ίδιο χρόνο επανήλθε στη θεατρική δραστηριότητα, ερμηνεύοντας, εκτός από αρχαίο δραματολόγιο, ρόλους του νεώτερου ελληνικού θεάτρου με το Εθνικό Θέατρο («Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας» του Γρηγόρη Ξενόπουλου, «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημήτρη Κορομηλά). Εκτός από το θέατρο, εμφανίσθηκε σε ξένες και ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, καθώς και σε θεατρικές παραγωγές για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

Αξιοσημείωτο είναι και το εκπαιδευτικό της έργο. Δίδαξε στις θεατρικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη, της Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αθηνών και του Ωδείου Αθηνών. Έχει τιμηθεί με τα παράσημα Ευποιΐας και τον Ταξιάρχη του Φοίνικος της Ελληνικής Πολιτείας, καθώς και με το μετάλλιο της πόλεως των Αθηνών. Τιμές τής έχουν αποδοθεί και από ξένα κράτη για την καλλιτεχνική της προσφορά (Δανία, Γαλλία, Λίβανος, Ιταλία). Είναι συγγραφέας του αυτοβιογραφικού «Πρόσωπα και Προσωπεία» (Εκδόσεις Βλάση,1998) και του βιβλίου θεατρικών αναμνήσεων «Αίνος στους άξιους» (Καστανιώτης, 1999).

Η Άννα Συνοδινού έφυγε από την ζωή στις 7 Ιανουαρίου 2016, σε ηλικία 88 ετών.

ΘΕΑΤΡΟ

1949 Εθνικό Θέατρο «Ορέστεια-Ευμενίδες», «Ορέστεια-Χοηφόροι» και «Συράνο ντε Μπερζεράκ»

1950 Θίασος Κοτοπούλη-Θέατρο Ντορέ «Τα παιδιά του Εδουάρδου», Θέατρο Ντορέ-Θίασος Γληνού-Κωνσταντάρα- Καλογερίκου-Ηλιόπουλου «Το παιχνίδι της ντάμας» και Εθνικό Θέατρο «Το τραγούδι της κούνιας»

1951 Θέατρο Κοτοπούλη «Μονσεράτ» και Θέατρο Κοτοπούλη-Περιοδεία Κύπρος «Ελισάβετ», «Η Λαίδη Μπέτσι εξοφλεί», «Μις Μέιμπελ», «Οθέλλος», «Ο έρως αγρυπνά», «Το παιχνίδι της ντάμας», «Σκιά», «Η Άννα των χίλιων ημερών», «Το επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν» και «Αγαμέμνων-Χοηφόροι»

1952 Θέατρο Κοτοπούλη «Ο υπηρέτης των δυο αφεντάδων» και «Τον αγαπούσα πολύ»

1953 Θίασος Ντίνου Ηλιόπουλου-Θέατρο Ρεξ «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», Θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη-Περιοδεία Αίγυπτο-Κωνσταντινούπολη- Κύπρου «Ηλέκτρα»

1954 Θέατρο Σαμαρτζή-Θίασος Μαρίκας Νέζερ-Ντίνου Ηλιόπουλου «Ζητείται ψεύτης», Βασιλικό Θέατρο «Το αστέρι της Σεβίλλης», «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται», Θέατρο Σαμαρτζή «Μικροί Φαρισαίοι» και Θίασος Μήτσου Λυγίζου-Θέατρο Αρένα «Ε, εσείς οι απέξω»

1955 Εθνικό Θέατρο-Φεστιβάλ Επιδαύρου «Εκάβη», Θέατρο Ρεξ «Δεύτερη γυναίκα», «Ερωτική Τραγωδία», «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» και «Ο υπηρέτης των δυο αφεντάδων»

1955-56 Θίασος Νίκου Χατζίσκου-Θέατρο Κεντρικόν «Ηθοποιός Κιν» και «Η πινακοθήκη των ηλίθιων»

1956 Εθνικό Θέατρο «Αντιγόνη» και «Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι»

1957 Εθνικό Θέατρο-Επίδαυρος «Εκάβη», 13ο Φεστιβάλ Επιδαύρου «Αντιγόνη», Εθνικό Θέατρο «Δεσποινίς Τζούλια», «Εκάβη», «Αντιγόνη», «Αντιγόνη» και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»

1958 Εθνικό Θέατρο-Επίδαυρος «Ιφιγένεια εν Ταύροις», Εθνικό Θέατρο «Οθέλλος», «Τρισεύγενη», «Δεσποινίς Τζούλια», «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»

1959 Εθνικό Θέατρο-Επίδαυρος «Ορέστεια-Αγαμέμνων», Εθνικό Θέατρο «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα», «Δόνα Ροζίτα», «Ορέστεια-Χοηφόροι», «Αντιγόνη», «Ιφιγένεια εν Ταύροις» και «Ορέστεια-Ευμενίδες»

1960 Εθνικό Θέατρο «Φοίνισσαι», «Εκάβη» και «Λυσιστράτη»

1961 Εθνικό Θέατρο «Γέρμα», «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», «Ηλέκτρα» και Εθνικό Θέατρο-Περιοδεία Κύπρος «Ηλέκτρα» και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»

1962 Εθνικό Θέατρο «Ρόσμερσχολμ», «Ελένη», «Φοίνισσαι», «Εκάβη» και «Ελένη»

1963 Εθνικό Θέατρο «Το όνειρο», «Άλκηστις», «Εκάβη», «Ελένη» και «Αντώνιος και Κλεοπάτρα»

1964 Θέατρο Κοτοπούλη «Ο μικρός Φαρισαίος», Εθνικό Θέατρο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», «Χρίστος Πάσχων(Παναγία)», «Ανδρομάχη» και «Ικέτιδες»

1965 Ελληνική Σκηνή Άννας Συνοδινού «Εκκλησιάζουσες» και «Αντιγόνη»

1966 Θίασος Άννας Συνοδινού «Ελένη», «Εκκλησιάζουσες», «Παράβαση καθηκόντων», «Πόλεμος και Ειρήνη» και Ελληνική Σκηνή Άννας Συνοδινού «Λυσιστράτη(Λυσιστράτη)»

1967 Ελληνική Σκηνή Άννας Συνοδινού-Θέατρο Λυκαβηττού- Ηρώδειο «Ηλέκτρα» και Ελληνική Σκηνή Άννας Συνοδινού-Θέατρο Λυκαβηττού-Φεστιβάλ «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»

1972 Ωδείο Ηρώδου Αττικού-Ελληνική Σκηνή Άννας Συνοδινού «Ηλέκτρα» και «Μαρίνα Πινέντα»

1973 Ελληνική Σκηνή Άννας Συνοδινού «Αντιγόνη»

1974 Εθνικό Θέατρο «Προμηθέας Δεσμώτης», «Κάμινο Ρέαλ», «Όπως σας αρέσει» και «Αντιγόνη»

1976 ΚΘΒΕ- Περιοδεία Κύπρος «Ηλέκτρα»

1977 Εθνικό Θέατρο «Ελένη»

1981 Εθνικό Θέατρο «Ιφιγένεια εν Ταύροις» και «Σίβυλλα»

1991 Εθνικό Θέατρο «Τρωάδες(Εκάβη)»

1992 Εθνικό Θέατρο «Το μυστικό της Κοντέσας Βαλεραίνας» και «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας»

1993 Εθνικό Θέατρο «Εκκλησιάζουσες(Πραξαγόρα)»

1994 Εθνικό Θέατρο «Εκάβη» και «Εκάβη»

1996 ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας «Φωταγωγός»

2003 Επίδαυρος-Αμφιθέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου «Εκάβη»

2004 Ηρώδειο «Ευμενίδες»

2006 Κιβωτός «Το μυστικό της Κοντέσας Βαλεραίνας» και «Βάτραχοι»

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

1988 Θέατρο από τη Τηλεόραση «Ματωμένος γάμος»

1992 «Οι Φρουροί της Αχαΐας»

1994 «Ω γλυκύ μου Έαρ»

2008 «Ματωμένα χώματα»

Θέατρο από τη Τηλεόραση «Το μυστικό της Κοντέσσας Βαλεραίνας»

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

1954 «Θανασάκης ο πολιτευόμενος»

1956 «Δολάρια και όνειρα»

1958 «Ο άνθρωπος του τρένου»

1962 «Ηλέκτρα» και «The 300 Spartans»

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

1972 «Διαβάζει Φεραίο, Μακρυγιάννη, Σολομό και «Κάλβο»

1998 «Αφιέρωμα» και «Αρχείο ραδιοφώνου, 16 φωνές»

1999 «Χριστός Κύριος»