Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Στη Σπάρτη, στη γωνία Αγησιλάου και Ευαγγελιστρίας, βρισκόταν, κάποτε, η οικογενειακή οικία των Μελετόπουλων, εξέχουσας οικογένειας της παλιάς Σπάρτης. Ήταν μια διώροφη, νεοκλασική, πολυτελής οικία, ένα πραγματικό «αρχοντικό», με δίφυλλες πόρτες, μεγάλα δωμάτια, ψηλοτάβανο, με ωραία έπιπλα. Υπήρχε, επίσης, και μια γυάλινη προθήκη με κέρινες κατασκευές, οι οποίες ακολούθησαν τη σορό του Δημάρχου Σπάρτης Δημητρίου Μελετοπούλου και κάηκαν, τελικώς, το 1955 από την σύζυγό του Πηνελόπη Μελετοπούλου. Το 1961 το αρχοντικό πουλήθηκε από κληρονόμους στον Ελληνοαμερικανό Ηλία Καπετανέα, από τη Μαγούλα, ο οποίος στη θέση του σπιτιού των Μελετόπουλων αποφάσισε να δημιουργήσει έναν κινηματογράφο.

Στα 1963 το σινεμά αποτελούσε, ακόμα, κερδοφόρα επένδυση κι αυτό επέλεξε να κάνει ο Ηλίας Καπετανέας αποφασίζοντας να δημιουργήσει έναν σύγχρονο κινηματογράφο, με την ονομασία «ΦΑΡΟΣ», που όμοιό του δεν είχε δει όχι μόνο η Σπάρτη αλλά και πολλές άλλες πόλεις σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Κανείς δεν μπορούσε, τότε να φανταστεί πως η εισβολή της τηλεόρασης στη 10ετία του ’70 θα ήταν η αρχή του τέλους των κινηματογράφων που επί 10ετίες ολόκληρες υπήρξαν καταφύγιο διασκέδασης ψυχαγωγίας και πολιτισμού για την ελληνική οικογένεια.

Η ανέγερση του νέου, σύγχρονου κινηματογράφου «ΦΑΡΟΣ» στη Σπάρτη έγινε είδηση στον τοπικό τύπο:

«Με γοργόν ρυθμόν προχωρούν αι εργασίαι κατασκευής συγχρόνου κινηματογράφου εις τον πρώτον όροφον του επιβλητικού κτηρίου που ανεγείρεται εις την θέσιν της κατεδαφισθείσης οικίας Μελετοπούλου, επί της γωνίας των οδών Ευαγγελιστρίας και Αγησιλάου. Οι αδελφοί Τριτάκη οι οποίοι έχουν αναλάβει την εκμετάλλευσιν του κινηματογράφου, δηλούν ότι ούτος θα τεθεί εις λειτουργίαν κατά τα μέσα Οκτωβρίου»

(ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ , 19-8-1963_

Όπως γνωστοποιεί το δημοσίευμα, ήδη από την ανέγερσή του, ο «ΦΑΡΟΣ» είχε ενοικιασθεί για εκμετάλλευση στους Σπαρτιάτες επιχειρηματίες ΑΦΟΥΣ ΤΡΙΤΑΚΗ, στα χέρια των οποίων ο ΦΑΡΟΣ έγραψε μακρά και ποιοτική ιστορία.

Πράγματι , τον Οκτώβριο του 1963 , ο κινηματογράφος ΦΑΡΟΣ έκανε πρεμιέρα:

«Ο νέος σύγχρονος πολυτελής κινηματογράφος των Αδελφών Τριτάκη επωνομάσθη ΦΑΡΟΣ κι έκαμε έναρξιν της λειτουργίας του με το φιλμ “Βιολετέρα”»

(ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ , 21-10-1963)

Η εναρκτήρια ταινία του νέου κινηματογράφου της Σπάρτης «ΦΑΡΟΣ», «Βιολετέρα», ήταν ένα κλασικό μελόδραμα του 1958 , με πολύ χορό και τραγούδι , που στάθηκε η πιο μεγάλη επιτυχία για τη πανέμορφη μαυρομάτα Ισπανίδα Σαρίτα Μοντιέλ.

Αξίζει να σταθούμε στο γεγονός πως ένα νέο σύγχρονο σινεμά της Σπάρτης κάνει πρεμιέρα όχι με ένα έργο εμπορικό αλλά με ένα μιούζικαλ του 1958. Ήταν μια συνήθης πρακτική του παλαιού καιρού για τους νέους κινηματογράφους , να θέλουν –δηλαδή- να καταγράψουν μια ποιοτική διαφορετικότητα σε σχέση με τους παλαιούς φέρνοντας , τουλάχιστον στην πρώτη περίοδο λειτουργίας τους , ταινίες με βάση το ποιοτικό κι όχι το εμπορικό στοιχείο. Συνήθως, όμως, οι επιχειρηματίες διαπίστωναν πως το κοινό των κινηματογράφων της εποχής ήταν διαπαιδαγωγημένο με βάση τις εμπορικές ταινίες, οπότε πολύ γρήγορα αναγκάζονταν να κάνουν στροφή και να προσπαθούν να κινούνται στο μεταίχμιο του εμπορικού και του ποιοτικού.

Πολύ γρήγορα, μετά την έναρξη λειτουργίας του, ο «ΦΑΡΟΣ» φιλοξένησε και την πρώτη του θεατρική παράσταση:

«Από της παρελθούσης Παρασκευής μέχρι χθες το βράδυ εις το κινηματοθέατρον Φάρος εδόθησαν επιτυχείς θεατρικαί παραστάσεις από τον θίασον πρόζας του κ. Γ. Λευτεριώτη. Δεν ήτο ιδιαιτέρως υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου το συγκρότημα του νεαρού θιασάρχου. Ήτο όμως καλώς οργανωμένος ο θίασός του και αι παραστάσεις του αποτέλεσαν μίαν όασιν εις την καλλιτεχνικήν ερήμωσιν της πόλεώς μας. Οι αδελφοί Τριτάκη, επιχειρηματίαι του κινηματοθεάτρου Φάρος, είναι άξιοι συγχαρητηρίων δια την πρωτοβουλίαν των και θα είναι ευχής έργον να συνεχίσουν, αν φυσικά δεν εζημίωσαν από την πρώτην αυτήν απόπειράν των»

(ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ , 18-11-1963)

Δεν γνωρίζω αν η άποψη του δημοσιογράφου που έκανε το ρεπορτάζ ήταν υποκειμενική ή αντικειμενική , όμως ο Γεώργιος Λευτεριώτης (Κέρκυρα 1927-Αθήνα 1994) υπήρξε μαθητής του Καρόλου Κουν και αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής , με μεγάλες θεατρικές και κινηματογραφικές επιτυχίες και συνεργασίες με όλους τους μεγάλους ηθοποιούς της εποχής εκείνης. Το 1964-67, ίδρυσε το δικό του θίασο, με τον οποίο για 3 χρόνια περιόδευε σε όλη την Ελλάδα. Λόγω προβλημάτων υγείας διέλυσε τον θίασο , δεν επέστρεψε ποτέ στο θέατρο και στον κινηματογράφο και ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και τη γλυπτική . Στο τέλος της ζωής του έζησε σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αχαρνών. Δεν σταμάτησε όμως ποτέ το εικαστικό του έργο . Απεβίωσε το Νοέμβριο του 1994.

Συγχρόνως με τις βραδινές παραστάσεις ο «ΦΑΡΟΣ» έκανε πρεμιέρα και στο «ΣΙΝΕΑΚ», παίζοντας κάθε Κυριακή πρωί , 11 με 1 , έργα κατάλληλα για παιδιά , γεμίζοντας παιδόκοσμο την αίθουσά του . Πολλές φορές , όταν το βραδινό έργο «ταίριαζε» , το έπαιζε και ως «ΣΙΝΕΑΚ» την Κυριακή το πρωί .

Το πρώτο «ΣΙΝΕΑΚ» που είδαμε στον «ΦΑΡΟ» (ήμουν κι εγώ εκεί , 9 χρονών) μετά τον σχολικό εκκλησιασμό , ήταν μια ταινία του 1963 με τίτλο, «Μασίστας, ο πιο σκληρός τιμωρός» (Maciste, l' eroe più grande del mondo), με τον Μαρκ Φόρεστ (Mark Forest) στον ρόλο του Μασίστα, ενός ήρωα που είχε ξετρελάνει τον παιδόκοσμο της 10ετίας του ’60, με τη σωματική του δύναμη και τα κατορθώματά του. Η πρώτη αυτή ταινία του «ΣΙΝΕΑΚ» στο «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ» , σε συνδυασμό με την περιέργεια να δούμε και το νέο κινηματογράφο της πόλης, «έσπασε ταμεία» .

Όταν βγάλαμε εισιτήριο και πρωτομπήκαμε στο «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ», εκείνο το πρωί της Κυριακής του 1963 , μείναμε με το στόμα ανοιχτό:

Αίθουσα τεράστια με 500, περίπου, βελούδινα , αναπαυτικά και ανακλινόμενα καθίσματα, δάπεδο πλατείας κεκλιμένο για να υπάρχει άνετη θέαση από όλους, τεράστια οθόνη με κόκκινη αυλαία μπροστά της, που άνοιγε αργά και μεγαλόπρεπα όταν άρχιζε η προβολή κι έκλεινε στο διάλειμμα κι όταν γράφονταν οι τίτλοι του τέλους , πάλκο μεγάλο και παρασκήνια δεξιά και αριστερά για τις ανάγκες θεατρικών παραστάσεων , διακόσμηση υπέροχη και χρώματα χαρούμενα και φωτεινά , φωτιστικά τα οποία έσβηναν αργά κάτω από τους ήχους μουσικού διαπασών που σήμαινε την έναρξη της ταινίας , ξεχωριστή είσοδος και έξοδος με φωτεινή σηματοδότηση , μεγάλος και άνετος εξώστης πίσω από τον οποίο ήταν το καμαράκι προβολής και αίθουσα αναμονής επίσης μεγάλη, στην οποία έμπαινες από μια τεράστια τετράφυλλη σύγχρονη εξώθυρα με τζαμαρίες.

Απ’ έξω, στα δεξιά της εισόδου, στην πρόσοψη, πάνω στον τοίχο, ήταν η αναγκαία πινακίδα με συρόμενο τζάμι , πάνω στην οποία «καρφώνονταν» με τις πινέζες οι φωτογραφίες και οι αφίσες της ταινίας που παιζόταν. Μέσα στην αίθουσα αναμονής , στα δεξιά , ήταν το ταμείο και πλάι του η είσοδος στην αίθουσα με τις βαριές κουρτίνες. Στο βάθος της αίθουσας αναμονής ήταν μια μαρμάρινη άνετη σκάλα με κιγκλίδωμα που οδηγούσε στον εξώστη και κάτω απ’ αυτήν βρίσκονταν οι σύγχρονες απαστράπτουσες από καθαριότητα τουαλέτες , πράγμα ανήκουστο και αδιανόητο για τα παλαιά σινεμά.

Αριστερά της αίθουσα αναμονής ήταν το μεγάλο μπαρ του σινεμά, το οποίο είχε όλον τον εξοπλισμό μιας σύγχρονης καφετέριας , με τραπεζάκια, καθίσματα, σκαμπό, ψυγείο επαγγελματικό, εξοπλισμένη κουζίνα, κλπ (αξέχαστα τα κρύα σάντουιτς που έκανε ο μπαρμπα-Λιας ο Καπετανέας, με μαλακό μακρόστενο σουσαμένιο κουλούρι, γεμισμένο με σαλάμι, τυρί φέτα και ντομάτα!!!). Ένα «θαύμα» ήταν και η οροφή του «ΦΑΡΟΣ» η οποία ήταν συρόμενη !!!

Έτσι , τα καλοκαίρια , ο «ΦΑΡΟΣ» λειτουργούσε και ως θερινός. Μαλακά και αθόρυβα , εκεί που καθόσουν , άνοιγε από πάνω σου η οροφή , αποκαλύπτοντας τον καλοκαιριάτικο ουρανό κι επιτρέποντας στο αεράκι να δροσίζει την αίθουσα και τους θεατές . Σε περίπτωση, πάλι , απρόσμενης καλοκαιρινής βροχής η οροφή έκλεινε χωρίς να σταματήσει η προβολή.

Εξωτερικά ο «ΦΑΡΟΣ» είχε ένα ενδιαφέρον, μοντέρνο για την εποχή του, λιτό αρχιτεκτονικό ύφος: Η πρόσοψη ήταν «χωρισμένη» κάθετα σε τρία μέρη , με το μεσαίο μέρος να είναι ψηλότερο από τ’ άλλα δύο . Ζώνες με διακοσμητικούς τσιμεντόλιθους στα δύο ακραία τμήματα έδιναν μιαν «ανάσα» στο όλο δημιούργημα ενώ στο ύψος της διαχωριστικής ζώνης των ορόφων είχε διαμορφωθεί ένας στενός εξώστης με σωληνωτό κιγκλίδωμα , καθ’ όλο το μήκος , για να βγαίνει να παίρνει αέρα και να κάνει κανένα τσιγάρο ο μηχανικός προβολής.

Από το 1964 και μετά ο «ΦΑΡΟΣ» έγραψε τη δική του μοναδική ιστορία στη Σπάρτη όχι μόνο με τις νέες συνθήκες προβολής που προσέφερε , αλλά και με τις ωραίες ταινίες που επέλεγαν με φροντίδα οι Αφοί Τριτάκη. Απ’ την οθόνη του «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ» πέρασαν πολλές και μεγάλες ταινίες: Ντόλτσε Βίτα , Κλεοπάτρα , Ο Χρυσοδάχτυλος , Ο Λώρενς της Αραβίας , Το μωρό της Ρόζμαρυ, Ο Δράκουλας των Καρπαθίων , Η Οδύσσεια του Διαστήματος , Μονομαχία στο Ελ Πάσο , Ο Νονός , Το Μεγάλο Ανθρωπάκι , Ροζ Πάνθηρας , Το Κουρδιστό Πορτοκάλι , Ο Πρωτάρης και άλλες πολλές . Εκτός από ταινίες ο «ΦΑΡΟΣ» φιλοξένησε και σημαντικές αθηναϊκές θεατρικές παραστάσεις , ενώ στην αίθουσά του έγιναν πολλές πολιτικές , πολιτιστικές και συνδικαλιστικές εκδηλώσεις , ομιλίες και συγκεντρώσεις. Θρυλικός μηχανικός του «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ» υπήρξε ο Γιάννης Αργυρόπουλος (1927-1998) , ο οποίος ταύτισε τη ζωή και την παρουσία του με το αγαπημένο του σινεμά.

Μαζί του , για χρόνια πολλά , είχε για βοηθό του ένα παιδί από την Κοκκινόραχη, τον Βαγγέλη Ζαχαρόπουλο , τον οποίο κάποια ανεξήγητη και μαγική έλξη τραβούσε στα καμαράκια της προβολής των σινεμά της εποχής . Κοντά στον Αργυρόπουλο ο Βαγγέλης έμαθε άριστα όλα τα μυστικά της μηχανής προβολής , δούλεψε μετά ΚΑΙ σε άλλα σινεμά κι έκλεισε την «καριέρα» του, σαν μηχανικός προβολής , στο θερινό σινεμά «ΡΟΔΟΝ», όταν αυτό αναβίωσε (2002-2011) από τον Σπαρτιάτη κινηματογραφάνθρωπο Κώστα Ρουμελιώτη.

Στα 1964, ένα χρόνο μετά την έναρξη λειτουργίας του, το σινεμά «ΦΑΡΟΣ», προχώρησε σε μονομερή μείωση των τιμών των εισιτηρίων του, ίσως επειδή τρία χειμερινά σινεμά (ΑΤΤΙΚΟΝ - ΦΛΟΡΑΛ και ΦΑΡΟΣ) και τέσσερα θερινά (ΦΛΟΡΑΛ – ΡΕΞ - ΡΟΔΟΝ και ΦΑΡΟΣ) ήταν πολλά για την μικρή Σπάρτη:

«Εδήλωσεν, επίσης , ο κ. Τριτάκης , ότι από 1ης του νέου έτους αι τιμαί εισιτηρίων του ΦΑΡΟΥ θα μειωθούν ως ακολούθως: Πλατεία 7 δρχ , εξώστης 5 δρχ και παιδικά 3 δρχ.»

(ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ 30-12-1963)

Στα 1964 ένας σημαντικός θίασος επισκέπτεται την πόλη και δίνει σειρά παραστάσεων στο «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ» :

«Οι προοδευτικοί επιχειρηματίαι Αδελφοί Τριτάκη έδωσαν την ευκαιρίαν εις το θεατρόφιλον κοινόν της πόλεώς μας να θαυμάση την εκλεκτήν πρωταγωνίστριαν Κάκια Αναλυτή και τον κ. Ρηγόπουλο που με τον θίασόν τους έδωσαν σειράν παραστάσεων εις το κινηματοθέατρον ΦΑΡΟΣ από της παρελθούσης Πέμπτης (29-1-1964) μέχρι της χθεσινής εσπέρας (2-2-1964). Ο θίασος πρόζας της Κάκιας Αναλυτής που ερμήνευσε θαυμάσια τους ρόλους της , ήταν ο καλλίτερος εκ των θιάσων που έχουν επισκεφθεί την πόλιν μας κατά τα τελευταία χρόνια και δικαίως έτυχον θερμής υποδοχής εκ μέρους του φιλοθεάμονος κοινού της Σπάρτης»

(ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ , 3-2-1964)

Ο Κώστας Ρηγόπουλος και η Κάκια Αναλυτή ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1955 και μόλις τρεις μήνες μετά τη γνωριμία τους, παντρεύτηκαν. Η Κάκια ήταν τότε 18 χρονών και σπούδαζε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών , όπου δίδασκε ο Δημήτρης Ροντήρης . Ο Κώστας ήταν 25 και έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο της υποκριτικής. Είχε τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου .... Από τον γάμο τους απέκτησαν μία κόρη , τη Ζωή , και τα περισσότερα χρόνια του έγγαμου βίου τους, συνυπήρχαν και στο θεατρικό σανίδι ...

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, δημιούργησαν τον δικό τους θίασο , που γνώρισε μεγάλη επιτυχία με το θεατρικό «Αγάπη μου Ουάουα», που παιζόταν για 12 συνεχείς σεζόν . Συνεργάστηκαν με πολλούς και μεγάλους ηθοποιούς , σκηνοθέτες , σεναριογράφους και παραγωγούς κι έκαναν πολλές επιτυχίες θεατρικές και κινηματογραφικές . Έμειναν μαζί για 46 χρόνια , έως το 2001 , που τους χώρισε ο θάνατος του Κ. Ρηγόπουλου . Ένα χρόνο αργότερα (2002) πέθανε και η Κάκια Αναλυτή. Πολλοί είπαν, ότι δεν άντεξε τον χαμό του συντρόφου της ζωής της και πήγε να τον συναντήσει …

Η μεγάλη και σύγχρονη αίθουσα του «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ» , το μεγάλο πάλκο που διέθετε και τα σύγχρονα και άνετα καμαρίνια του , ήταν σοβαρός λόγος για να τον προτιμούν ΟΛΟΙ οι θίασοι που έβγαιναν για παραστάσεις στην επαρχία . Έτσι λίγους μήνες μετά τον θίασο ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ - ΑΝΑΛΥΤΗΣ , ένας ακόμα αθηναϊκός θίασος έρχεται για παραστάσεις στον ΦΑΡΟ. Διαβάζουμε σε διαφήμιση του τοπικού τύπου:

ΘΕΑΤΡΟΝ ΦΑΡΟΣ

Θίασος Τ. ΚΑΡΟΥΖΟΥ – ΔΑΦΝΗΣ ΣΚΟΥΡΑ

Δευτέρα 4 Μαΐου

Η μεγάλη κοσμική πρεμιέρα με το αριστούργημα του Ρ. Πέρτγουη

«Ένας Άγνωστος»

Τρίτη : Φ. ΣΤΕΪΤΟΝ «Οικογένεια Ντάνβερς»

Τετάρτη : ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΘΑ «Ευθεία και τεθλασμένη»

Κάθε μέρα 2 παραστάσεις , 7:30 μμ – 10 μμ

Προπωλούνται εισιτήρια στο ταμείο του θεάτρου

(ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ , 4-5-1964)

Ο Τζαβαλάς Καρούσος (Λευκάδα 1904 – Παρίσι 1969) υπήρξε σημαντικός ηθοποιός με θεατρικές σπουδές στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και αγωνιστής της αριστεράς, με διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες. Ο ρόλος που τον σημάδεψε ήταν αυτός του Σάιλοκ στον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ, με τον οποίο και τερμάτισε πρόωρα και βίαια - λόγω χούντας - τη θεατρική του καριέρα στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά.

Η Δάφνη Σκούρα (Αθήνα 1925 - Αθήνα 2020) ήταν ηθοποιός και συγγραφέας, αγωνίστρια του ΕΑΜ, μέλος της «Νεολαίας Λαμπράκη» , αντιστασιακός κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και ενεργό μέλος του Φιλειρηνικού Κινήματος. Σπούδασε υποκριτική στη Σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη και ακολούθως στο Εθνικό Θέατρο. Συνεργάστηκε με πολλά από τα μεγάλα ονόματα της θεατρικής σκηνής. Υπήρξε σύζυγος του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και δικηγόρου Ευάγγελου Μαχαίρα. Πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ έλαβε μέρος σε θεατρικές παραστάσεις, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές παραγωγές.

Το καλοκαίρι του 1964 οι επιχειρηματίες του ΦΑΡΟΣ προκειμένου (προφανώς) να ανταγωνιστούν τα θερινά σινεμά προχωρούν σε νέα, δραστική μείωση των τιμών στα εισιτήρια, για ένα 20ήμερο. Διότι, μπορεί ο ΦΑΡΟΣ να είχε τη συρόμενη οροφή που του επέτρεπε να λειτουργεί και τα καλοκαίρια, όμως, σίγουρα, το κλασικό, παραδοσιακό, θερινό σινεμά είχε άλλη χάρη στα ζεστά καλοκαιρινά βράδια κι «έκλεβε» τις προτιμήσεις του κοινού , ανεξαρτήτως προβαλλόμενων έργων:

«Ο κινηματογράφος ΦΑΡΟΣ εμείωσε δι’ ένα 20ήμερον την τιμή του εισιτηρίου του από 7,50 εις δραχμάς 3,50. Η μειωμένη αύτη γενική είσοδος ισχύει από 24 – 7 – 1964»

(ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ)

Στο «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ» οι μαθητές των Γυμνασίων της Σπάρτης, έζησαν επί δικτατορίας, τις πιο «ηρωικές» εποχές των περίφημων «εφόδων». Επειδή η παρακολούθηση ταινιών στο σινεμά ήταν αυστηρά απαγορευμένη από τη χούντα για να διαφυλαχθούν τα «Χρηστά και Χριστιανικά» ήθη των Νέων που θα κινδύνευαν αν τους επιτρεπόταν η παρακολούθηση ταινιών, υπήρχε αστυνόμευση από τους ίδιους τους καθηγητές των γυμνασίων με το σύστημα της «εφόδου». Σε κάποιες μέρες, δηλαδή, που κανείς δεν ξέρει αν ήταν τυχαίες ή προγραμματισμένες, καθηγητές που κανείς δεν ξέρει αν τους ανέθεταν το «καθήκον» της εφόδου ή αυτενεργούσαν, έκαναν «έφοδο» στα σινεμά της πόλης: Έρχονταν (συνήθως δυο-δυο) στον κινηματογράφο, έμπαιναν μέσα (χωρίς εισιτήριο φυσικά) και (είτε στο διάλειμμα είτε και μέσα στο σκοτάδι) έψαχναν να εντοπίσουν μαθητές, τους οποίους έγραφαν στα μπλοκάκια τους για να δώσουν τα ονόματά τους την άλλη μέρα στον γυμνασιάρχη και να πέσουν «οι καμπάνες» (οι αποβολές, δηλαδή) που η βαρύτητά τους είχε να κάνει με το είδος της ταινίας που παρακολουθούσαν, με την συμπεριφορά των «συλληφθέντων», αλλά και με το αν οι «προς αποβολήν» μαθητές είχαν υποπέσει κι άλλες φορές στο ίδιο «παράπτωμα» .

Έχει μείνει στην γυμνασιακή ιστορία η μεγάλη έφοδος που έγινε στο «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ», όταν προβλήθηκε η ταινία «Μονομαχία στο Ελ- Πάσο» με τον Κλιντ Ίστγουντ και τον Λη Βαν Κληφ.

Ο εξώστης κόντευε να πέσει από το πλήθος των μαθητών του Αρρένων στην απογευματινή παράσταση, όταν έγινε η έφοδος: Δυο καθηγητές (ονόματα δεν λέμε … «οι αποθανόντες δεδικαίωνται») καταφθάνουν στο «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ» για «έφοδο», με τα μπλοκάκια και τα στυλό στη πάνω τσέπη του σακακιού τους, ξέροντας ότι αυτή τη φορά θα είχαν πολλή «δουλειά». Οι αφοί Τριτάκη, απαυδισμένοι από τις διαρκείς εφόδους των καθηγητών που τους προξενούσαν οικονομική ζημιά, αλλά και για να προστατεύσουν τους μαθητές που ήταν η καλύτερη πελατεία του σινεμά τους, λένε στους εφοδεύοντες καθηγητές:

-Αν θέλετε να μπείτε, θα πληρώσετε εισιτήριο!!!

Εκείνοι, αρνούνται, οπότε μένουν έξω. Οι μαθητές του εξώστη έχουν ήδη πληροφορηθεί πως γίνεται έφοδος, αλλά για καμιά αιτία δεν θα χάσουν το επικό τέλος της ταινίας με την απίστευτη μονομαχία μεταξύ του Λη Βαν Κληφ και του Τζιαν Μαρία Βολοντέ (υπέροχα πλάνα του Σέρτζιο Λεόνε) κάτω από τα μάτια του Κλιντ Ίστγουντ, με το μοτίβο του μουσικού ρολογιού και τη υπέροχη μουσική του Έννιο Μορικόνε. Αφού ο Λη Βαν Κληφ , τραβά πρώτος και σκοτώνει , εκδικούμενος, τον κακό της ταινίας (τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ), ο Κλιντ Ίστγουντ φεύγει με την άμαξα φορτωμένη νεκρούς επικηρυγμένους και το δισάκι γεμάτο δολάρια.

Στην οθόνη «πέφτει» το «ΤΗΕ ΕΝD» και φτάνει η στιγμή, πλέον, να αντιμετωπίσουν οι «παράνομοι» μαθητές τους «σερίφηδες» καθηγητές. Φτάνουν μέχρι τη σκάλα, σκύβουν, κοιτάζουν έξω και βλέπουν στο πεζοδρόμιο τους δύο «συνεπείς» στο καθήκον τους καθηγητές , να τους γνέφουν να κατέβουν. Οι μαθητές κουνάνε αρνητικά τον δείχτη του χεριού τους και ξανανεβαίνουν στον εξώστη. Ο μηχανικός Αργυρόπουλος είναι πρόθυμος να τους κατεβάσει από τη «μυστική» εσωτερική σκάλα διαφυγής (καμαράκι προβολής - πεζοδρόμιο) όπως τους είχε φυγαδεύσει πάμπολες φορές όταν οι καθηγητές εισέβαλλαν στην αίθουσα ή στον εξώστη, αλλά οι μαθητές αρνούνται επειδή θα πέσουν κατευθείαν στα χέρια των καθηγητών που περιμένουν αποκάτω. Τελικά η επόμενη παράσταση, εξαιτίας του γεγονότος, καθυστερεί, οι καθηγητές κουρασμένοι και απογοητευμένοι αποχωρούν και οι μαθητές του «Αρρένων» λαμβάνουν ειδοποίηση από τους αφούς Τριτάκη ότι μπορούν να αποχωρήσουν ασφαλείς.

«Ηρωικές» εποχές που μόνο όσοι τις έζησαν μπορούν να τις καταλάβουν και να τις νιώσουν.

Μετά το 1970 ο «ΦΑΡΟΣ» (όπως ΟΛΑ τα σινεμά) αρχίζει να παρουσιάζει μια «κόπωση» , η οποία αποτυπώνεται στην απουσία διαφήμισης των προβαλλόμενων ταινιών από τις στήλες του τοπικού τύπου.

Έφτασε η 10ετία του ’80 , η εποχή της βιντεοκασέτας και της τηλεόρασης , και το «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ» άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης, όπως ΟΛΑ, σχεδόν, τα σινεμά σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Άλλωστε, είχαν αλλάξει και τα δεδομένα της διασκέδασης και η σχετική οικονομική άνεση σε συνδυασμό με την ξιπασιά του νεοέλληνα έστρεψε το ενδιαφέρον του στα νυχτερινά κέντρα, τα φαγάδικα, τις καφετέριες και τα μπαρ. Η κρίση του σινεμά έφερε και παραγωγές κακών και πρόχειρων έργων που επιδείνωσαν την κρίση κι έφεραν την οριστική κάμψη. Έτσι ο κόσμος απομακρύνθηκε από τα σινεμά, που έκλειναν το ένα μετά το άλλο . Άλλα κατεδαφίστηκαν για να γίνουν πολυκατοικίες , καταστήματα , πάρκα , άλλα κατάντησαν σούπερ-μάρκετ ή άλλαξαν χρήση κι άλλα , ελάχιστα , ερημώνονται μέχρι τις μέρες μας αφημένα στην εγκατάλειψη και στη λησμοσύνη.

Μέσα σ’ αυτό το μίζερο κινηματογραφικό σκηνικό οι αφοί Τριτάκη (κάπου στις αρχές της 10ετίας του ’80) εγκαταλείπουν τον «ΦΑΡΟ» , πράγμα που αναγκάζει τον ιδιοκτήτη του Ηλία Καπετανέα να τον δουλέψει ο ίδιος. Ο ιδιοκτήτης του σινεμά «ΦΑΡΟΣ» αποδείχτηκε κι ένας καλός κινηματογραφικός επιχειρηματίας, αφού κατάφερε, τελείως μόνος , μέσα σ’ αυτές τις πολύ δύσκολες για το σινεμά εποχές , να κρατήσει ανοιχτό το «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ» τουλάχιστον για έξι ακόμα χρόνια με επιτυχημένες επιλογές ταινιών. Παράλληλα φιλοξένησε αρκετούς θιάσους με ποιοτικά έργα, ενώ δόθηκε και η δυνατότητα πραγματοποίησης πολιτιστικών εκδηλώσεων διαφόρων φορέων της πόλης και του νομού. Σ’ αυτή τη 10ετία του ’80 ο «ΦΑΡΟΣ» , «συνεργάστηκε» με την νεοϊδρυθείσα τότε, Κινηματογραφική Λέσχη Σπάρτης, η οποία με τη βοήθεια του «μπαρμπα-Λια» έφερνε εξαιρετικές ποιοτικές ταινίες για τους «σινεφίλ» , που άφησαν εποχή.

Η κατάσταση, όμως, δεν ήταν αναστρέψιμη κι έτσι ο «ΦΑΡΟΣ» έσβησε. Ο Ηλίας Καπετανέας αναγκάστηκε, κάπου μετά το 1985 (ίσως κοντά στο 1990) , να «βάλει λουκέτο» (μετά από 25 (;) και πλέον χρόνια) στο αγαπημένο του Σινεμά , το οποίο υπηρέτησε με πάθος ζωής , και να κολλήσει στο τζάμι της εισόδου την κλασική πινακίδα της σύγχρονης Ελλάδος: «ΔΙΔΕΤΑΙ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ».

Ο «ΦΑΡΟΣ», έρημος, πια , έμεινε «σβηστός» , παραδομένος στη φθορά για 18 ολόκληρα χρόνια , «προβάλλοντας» (μόνο με την παρουσία του) ταινίες έγχρωμες και όμορφες από μνήμες περασμένων εποχών στην ψυχή και στο νου όσων τον έζησαν από κοντά.

Κάπου στα 1999, εργάτες και μηχανήματα «έκαναν εισβολή» στο «ΣΙΝΕ ΦΑΡΟΣ» και ξήλωσαν τα πάντα. Ο κινηματογράφος μετατράπηκε σε μοντέρνο νεανικό στέκι διασκέδασης και ύστερα σε κινέζικο πολυκατάστημα, το οποίο λειτουργεί στη θέση αυτή έως και σήμερα (2021) .

Ευτυχώς, η πρόσοψη (και γενικότερα αυτό που οι αρχιτέκτονες ονομάζουν «κέλυφος») παρέμεινε στην αρχική της μορφή («διατηρητέο» άραγε ;), για να θυμίζει πως κάποτε εδώ λειτούργησε , για είκοσι πέντε περίπου χρόνια , ένα όμορφο σινεμά που λεγόταν «ΦΑΡΟΣ» , το οποίο χάρισε στη Σπάρτη ωραίες και αλησμόνητες στιγμές κι έδεσε σφιχτά την παρουσία του με τη ζωή της σύγχρονης πόλης!!!

Ο «ΦΑΡΟΣ», σήμερα, μένει ακόμα όρθιος, για να σφραγίζει, μόνο με την παρουσία του, μιαν ολόκληρη εποχή και να μνημονεύει σιωπηλά ένα συναίσθημα που σβήνει, αφού ελάχιστοι – πλέον - το αισθάνονται και το αντιλαμβάνονται.

Μακάρι να γινόταν ένα θαύμα και ο «ΦΑΡΟΣ» να «άναβε» ξανά , όπως έχει γίνει με παρόμοια σινεμά σε άλλες πόλεις .

«Το σινεμά είναι ένας τρόπος να νικήσεις την ανία της αληθινής ζωής»

Πάολο Σορεντίνο

Αντιπροσωπευτικές ταινίες , παραστάσεις κι εκδηλώσεις που φιλοξενήθηκαν στον κινηματογράφο ΦΑΡΟΣ

1963

-«Βιολετέρα» (La violetera): Αμερικάνικο δραματικό μιούζικαλ του 1958, σε σκηνοθεσία Luis César Amadori , με τους Sarita Montiel , Raf Vallone κ.ά.

-«Οι ψίθυροι» (The Children's Hour): Αμερικάνικη ταινία (δράμα) του 1961 του William Wyler με τους Audrey Hepburn, Shirley MacLaine , James Garner …

-Θίασος Γ. Λευτεριώτη

-«Ο βαρυποινίτης του Αλκατράζ» (Birdman Of Alcatraz): Αμερικάνικη ταινία «φυλακής» του 1962 , σε σκηνοθεσία John Frankenheimer , με τους Burt Lancaster , Karl Malden , Thelma Ritter …

-«Τζερόνιμο» (Geronimo): Γουέστερν του 1962 , σε σκηνοθεσία Arnold Laven με τους Chuck Connors , Kamala Devi , Pat Conway …

- «Το μεροκάματο του πόνου»: Δραματική ελληνική ταινία του 1962 , σε σκηνοθεσία Νέστορα Μάτσα και σενάριο Κ. Ασημακόπουλου – Ν. Μάτσα , με τους ηθοποιούς Ορέστη Μακρή , Μίρκα Καλατζοπούλου , Λευτέρη Βουρνά , Ντόρα Γιαννακοπούλου κ.ά . Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1963-1964 και έκοψε 197.223 εισιτήρια. Ήρθε στην 27η θέση σε 92 ταινίες.

-Επιθεωρησιακός Θίασος Μιχ. Βροντάκη

-«Έξοδος» (Exodus): Αμερικάνικη δραματική ιστορική ταινία του 1961 , σε σκηνοθεσία Otto Preminger , με τους Paul Newman , Eva Marie Saint , Ralph Richardson … Η ταινία πήρε το Όσκαρ Μουσικής 1961.

-«Σταυραετοί»: Ελληνική ταινία «φουστανέλας» του 1963 , σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Κωνσταντίνου και σενάριο Ν. Φώσκολου με τους Μάρθα Βούρτση , Ανδρέα Ζησιμάτο , Γιώργο Καμπανέλη , Γιάννη Βόγλη κ.ά. Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1963-1964 και έκοψε 50.761 εισιτήρια. Ήρθε στην 63η θέση σε 92 ταινίες.

-«Κλεοπάτρα , μια βασίλισσα για τον Καίσαρα» (Una regina per Cesare): Ιταλική , ιστορική ταινία του 1962 σε σκηνοθεσία Piero Pierotti , με τους Pascale Petit , George Ardisson , Rik Battaglia …

-«Τάρας Μπούλμπα» (Taras Bulba ): Αμερικάνικη ιστορική ταινία περιπετειας του 1962 , σε σκηνοθεσία J. Lee Thompson , με τους Yul Brynner, Tony Curtis , Christine Kaufmann …

1964

-«Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά» (The Man Who Knew Too Much) : Αμερικάνικο θρίλερ του 1958 , σε σκηνοθεσία Alfred Hitchcock , με τους ηθοποιούς James Stewart , Doris Day , Brenda de Banzie …

-«Η καρδιά της μάνας»: Δραματική , ασπρόμαυρη ελληνική ταινία του 1963 , σε σκηνοθεσία Χρ. Αποστόλου και σενάριο των Ι. Ιωαννίδη και Χρ. Αποστόλου , με τους Ανδρέα Μπάρκουλη , Κάκια Αναλυτή , Λυκούργο Καλλέργη , Μαλαίνα Ανουσάκη , Θάνο Λειβαδίτη κ.ά.

Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1963-1964 και έκοψε 45.284 εισιτήρια. Ήρθε στην 66η θέση σε 92 ταινίες.

-Θίασος Κάκιας Αναλυτή - Κώστα Ρηγόπουλου

-«Η εκδίκησις του Αχιλλέως» (Fury of Achilles): Ιταλική ιστορική ταινία του 1962 , σε σκηνοθεσία Marino Girolami , με τους Gordon Mitchell , Jacques Bergerac , Cristina Gaioni …

-«Ένα κορίτσι με το όνομα Ταμίκο» (A Girl Named Tamiko): Γερμανική δραματική ταινία του 1962 , σε σκηνοθεσία John Sturges , με τους Laurence Harvey , France Nuyen , Martha Hyer …

-«Κάτι να καίει»: Ελληνική κωμωδία του 1963 σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη , με τους Ντίνο Ηλιόπουλο , Μάρθα Καραγιάννη , Ρένα Βλαχοπούλου , Κώστα Βουτσά , Χλόη Λιάσκου κ.ά.

-Θιάσος Τ. Καρούζου-Δάφνης Σκούρα: «Ένας άγνωστος» του Ρόμπερτ Πέρτγουη-«Οικογένεια Ντάνβερς» του Φ. Στέιτον και «Ευθεία ή Τεθλασμένη» του Δ. Ψαθά .

-«Οι Δυο Ιππότες Της Κολάσεως» (Two Rode Together ): Αμερικάνικο Γουέστερν του 1961 , σε σκηνοθεσία John Ford , με τους James Stewart , Richard Widmark , Shirley Jones …

1966

-«Βασίλισσα Βασιλισσών» (''Reina de Reinas - La Virgen Maria''): Θρησκευτική μεξικάνικη ταινία του 1948 (μεταγλωττισμένη !!!) , σε σκηνοθεσία Miguel Contreras Torres , με τους ηθοποιούς Luana Alcañiz , Luis Alcoriza , Luis Mussot …

- «Τζένη Τζένη»: Ελληνική κωμωδία του 1966, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Σεϊτανίδη και σενάριο Ασημάκη Γιαλαμά – Κώστα Πρετεντέρη, με τους Τζένη Καρέζη , Λάμπρο Κωνσταντάρα , Διονύση Παπαγιαννόπουλο , Ανδρέα Μπάρκουλη κ.ά.

- «Ο άσωτος υιός» («The Prodigal»): Βιβλική αμερικάνικη ταινία του 1955 , σε σκηνοθεσία Richard Thorpe , με τους Lana Turner , Edmund Purdom , Louis Calhern …

-«Η τύχη της Μαρούλας»: Θίασος Βασίλη Διαμαντόπουλου

-Θίασος Μίμη Φωτόπουλου

1967

-«Η κυρία έχει νεύρα» - Δ. Γιαννουκάκη : Θίασος Βίλμας Κύρου

1969

-«Φάκελος Κ με ενσφραγίστους διαταγάς» (Assignment K ): Αγγλική κατασκοπική ταινία του 1968 , σε σκηνοθεσία Val Guest , με τους Stephen Boyd , Camilla Sparv , Michael Redgrave …

-«Η εκδίκηση του Φου Μαντσού» (The Vengeance of Fu Manchu): Αγγλική ταινία του 1967 , σε σκηνοθεσία Jeremy Summers με τον Christopher Lee στον ρόλο του Fu Manchu. Μια από τις ταινίες με τον Φου Μαντσού που έκανε μεταξύ 1965-1969 .

- Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές (A Man For All Seasons): Εξαιρετική αμερικάνικη βιογραφική – ιστορική ταινίας εποχής του 1966, σε σκηνοθεσία Fred Zinnemann , με τους Paul Scofield , Wendy Hiller , Leo McKern , Robert Shaw , Orson Welles … Η ταινία αυτή απέσπασε Όσκαρ καλύτερης ταινίας και βραβεύτηκε συνολικά με έξι βραβεία της Ακαδημίας του Αμερικανικού Κινηματογράφου.

-«Η μεγάλη κούρσα γύρω απ’ τον κόσμο» (The Great Race ): Αμερικάνικη κωμωδία περιπέτειας του 1965 , σε σκηνοθεσία Blake Edwards με τους Tony Curtis, Natalie Wood , Jack Lemmon …

-«Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία του Απόστολου Τεγόπουλου και παραγωγή Κλακ Φιλμ με τον Νίκο Ξανθόπουλο και την Άντζελα Ζήλεια. Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1968-1969 και έκοψε 395.589 εισιτήρια. Ήρθε στην 12η θέση ανάμεσα σε 108 ταινίες. Αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας "διλογίας" με θέμα τις περιπέτειες του τραγουδιστή Βασίλη Καρατζόγλου. Το πρώτο μέρος είναι η Ξεριζωμένη Γενιά, που γυρίστηκε ένα χρόνο νωρίτερα . Και τα δύο έργα είναι επικών διαστάσεων, με διάρκεια τρεις ώρες περίπου το καθένα .

-«Περπάτα... Μη Τρέχεις...» ( Walk Don't Run): Αμερικάνικη κωμωδία του 1966 σε σκηνοθεσία Charles Walters , με τους Cary Grant , Samantha Eggar , Jim Hutton…

-«Ο κλέφτης των διαμαντιών» (Jack of Diamonds): Αμερικάνικη αστυνομική ταινία του 1967 σε σκηνοθεσία Don Taylor με τους George Hamilton , Joseph Cotten , Marie Laforêt …

-«Καράτε : Το όπλο των δολοφόνων» (The Karate Killers) : Αμερικάνικη ταινία κατασκοπείας του 1967 , σε σκηνοθεσία Barry Shear , με τους : Robert Vaughn , David McCallum , Joan Crawford …

-«Ο θρίαμβος των μονομάχων» (Il trionfo dei dieci gladiatori): Ιταλική ταινία με μονομάχους , του 1964 , σε σκηνοθεσία Nick Nostro , με τους Dan Vadis , Helga Liné , Stelio Candelli …

-«Φλογερές νύχτες στο Ρίο» (Samba): Δραματικό Μιούζικαλ , βραζιλιάνικης-ισπανικής παραγωγής του 1965 , σε σκηνοθεσία Rafael Gil, με τους Sara Montiel , Marc Michel , Fosco Giachetti …

-«Και οι 12 ήταν καθάρματα» (The Dirty Dozen): Πολεμική ταινία αγγλικής παραγωγής του 1967 , σε σκηνοθεσία Robert Aldrich , με τους Lee Marvin , Ernest Borgnine , Charles Bronson , John Cassavetes …

Η ταινία κέρδισε ένα όσκαρ για τα ηχητικά εφέ και είχε τρεις υποψηφιότητες για ήχο, μοντάζ αλλά και β` ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του Κασαβέτη .

-«Νύχτες κολάσεως» (Counterpoint): Αμερικάνικο , πολεμικό δράμα , του 1967 , σε σκηνοθεσία Ralph Nelson , με τους Charlton Heston , Maximilian Schell , Kathryn Hays …

-«Βέρα στο δάχτυλο , θηλειά στο λαιμό» (How to Save a Marriage and Ruin Your Life): Αμερικάνικη κωμωδία του 1968 , σε σκηνοθεσία Fielder Cook , με τους Dean Martin , Stella Stevens , Eli Wallach …

-«Ο διπλός άνθρωπος» (The Double Man): Αμερικάνικη ταινία μυστηρίου του 1967, σε σκηνοθεσία Franklin J. Schaffner , με τους Yul Brynner , Britt Ekland , Clive Revill …

-«Οκλαχόμα κολτ» (The Man from Oklahoma): Σπαγγέτι Γουέστερν του 1965 , σε σκηνοθεσία Jaime Jesús Balcázar , με τους Richard S. Hornbeck , Anton Geesink , José Calvo …

-«Φτωχογειτονιά, αγάπη μου»: Λαϊκή , δραματική ταινία του 1969 , σε σκηνοθεσία Απόστολου Τεγόπουλου και σενάριο Πάνου Κοντέλη , με τους Νίκο Ξανθόπουλο , Κατερίνα Βασιλάκου , Θόδωρο Έξαρχο , Δημ. Καλλιβωκά …Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1968-1969 και έκοψε 247.763 εισιτήρια . Ήρθε στην 28η θέση σε 108 ταινίες .

-«Εν ψυχρώ» (In Cold Blood): Αμερικάνικη , βιογραφική ταινία του 1967, σε σκηνοθεσία Richard Brooks , με τους Robert Blake , Scott Wilson , John Forsythe…

-«Ο Δολοφόνος με το Αγγελικό Πρόσωπο» ( Le samouraï ): Γαλλική ταινία μυστηρίου του 1967 , σε σκηνοθεσία Jean-Pierre Melville , με τους Alain Delon , François Périer , Nathalie Delon …

-«Ατέλειωτες μέρες εκδικήσεως» ( I lunghi giorni della vendetta (Faccia d'angelo): Σπαγγέτι Γουέστερν του 1967 , σε σκηνοθεσία Florestano Vancini , με τους Giuliano Gemma , Francisco Rabal , Gabriella Giorgelli

-Έντι Τσάπμαν, ο τριπλός κατάσκοπος (Triple Cross) : Κατασκοπική αμερικάνικη ταινία του 1966 , σε σκηνοθεσία Terence Young , με τους Christopher Plummer , Romy Schneider , Trevor Howard …

1980

-Εκδήλωση Πνευματικής Εστίας Σπάρτης για την 25η Μαρτίου με συμμετοχή του χορευτικού συγκροτήματος ελληνικών χορών Ξηροκαμπίου

-Εκδήλωση Πνευματικής Εστίας Σπάρτης με συναυλία της Ορχήστρας και Χορωδίας Μονάχου για οικονομική ενίσχυση του Γηροκομείου Σπάρτης

-Θίασος Σύγχρονου Ελληνικού Θεάτρου του Στέφανου Ληναίου και της Έλλης Φωτίου με το έργο «Δεν πληρώνω , δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο.

1981

-Θίασος Ν. Σταυρίδη –Μιράντας Κουνελάκη

-Προβολές ταινιών κάθε Τρίτη (επί 10 εβδομάδες) της νεοσύστατης Κινηματογραφικής Λέσχης Σπάρτης

-Θίασος Κώστα Ρηγόπουλου – Κάκιας Αναλυτή , με το έργο «Κύκλος» του Σόμερσετ Μωμ

1983

-Εκδήλωση φορέων για την επέτειο του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ .

-Ερασιτεχνικός Θίασος Μολάων με το έργο «Δον Καμίλο» του Σωτήρη Πατατζή.

1985

-Γιορτή των Λυκείων Σπάρτης για την επέτειο της 25ης Μαρτίου

-Θίασος Π. Μιχαλόπουλου με το έργο «Τρελός Εραστής»

-Θίασος Τίτου Βανδή – Μπέτης Βαλάση – Τίμου Περλέγκα με το έργο «Μικροαστικές τρέλες» των Κλάρκ και Μπόμπρικ.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις