ΛΑΚΩΝΙΑ. Με θλίψη και σεβασμό η Τομεακή Επιτροπή Λακωνίας και η Κομματική Οργάνωση Βάσης πόλης Σπάρτης του ΚΚΕ, αποχαιρετούν «την συντρόφισσα Αντωνία Κολοντούρου - Μιχαλακάκου που έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη 11 Νοέμβρη, σε ηλικία 95 χρόνων».

Σήμερα η πολιτική κηδεία

«Η τελετή και η ταφή της πολιτικής κηδείας της συντρόφισσας Αντωνίας θα γίνει το Σάββατο 13 Νοέμβρη στις 5 μ.μ. στο Νεκροταφείο Ξηροκαμπίου Λακεδαίμονος.»

Αναφέρουν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ στη Λακωνία

«Η συντρόφισσα γεννήθηκε το 1926 στο χωριό Βαρβίτσα Λακωνίας. Οι γονείς της ήταν φτωχοί βιοπαλαιστές αγροτοκτηνοτρόφοι.

Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, η οικογένειά της, όπως άλλωστε η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων των χωριών στην περιοχή του Πάρνωνα, έλαβε μέρος στην Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Οι γονείς της στο ΕΑΜ, ο αδελφός της Δημήτρης στον ΕΛΑΣ (Ομαδάρχης). Η ίδια μαζί με την αδελφή της Ελένη οργανώθηκαν στην ΕΠΟΝ. Όπως ανέφερε η ίδια με σημείωμά της στην Τομεακή Επιτροπή Λακωνίας το 2017 για την περίοδο εκείνη, “…Με πάθος και ενθουσιασμό προσέφερα τις υπηρεσίες μου στην Αλληλεγγύη, στην Αυτοάμυνα, ήμουν σύνδεσμος, φροντίζαμε τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, ζυμώναμε, πλέναμε, πλέκαμε και οργανώναμε θεατρικές παραστάσεις για να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο…”.

Μετά τη Βάρκιζα και για αποφύγει τις διώξεις, η οικογένεια αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι. Η μητέρα της πιάστηκε και στάλθηκε εξορία στη Ζάκυνθο. Ο αδελφός της Δημήτρης Κολοντούρος παρέμεινε στον Πάρνωνα μαζί με άλλους ένοπλους καταδιωκόμενους αγωνιστές. Αργότερα ανθυπολοχαγός στο λόχο Ασφαλείας της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ. Έπεσε ηρωικά στις 4 Φλεβάρη του 1949 στη μάχη του Βεσινίου Καλαβρύτων μαζί με τον διοικητή της Σχολής Αξιωματικών Κώστα Κανελλόπουλο. Η συντρόφισσα μαζί με την αδελφή της Ελένη από το Σεπτέμβρη του 1946 στο βουνό. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες όπως στο Παλιοχώρι, στην Καστάνιτσα, στον Αγ. Πέτρο, στο Μονοδέντρι, στη Ζαραφώνα. Φοίτησε το 1948 σε Σχολή Αξιωματικών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και στη συνέχεια κατά το ίδιο έτος έγινε μέλος του ΚΚΕ. Μετείχε σε επιχειρήσεις και σε μάχες σε όλη την Πελοπόννησο όπως στη μάχη της Δημητσάνας, στη Ζαχάρω, στην Πιάνα και αλλού. Πιάστηκε το Μάρτη του 1949 και ακολούθησε τη μοίρα αγωνιστών τότε, με συνεχείς διώξεις, ανακρίσεις και κυνηγητό.

Στη δεκαετία του '50 παντρεύτηκε με τον αγωνιστή Σταύρο Μιχαλακάκο, μαχητή του ΕΛΑΣ και αξιωματικό στο Συγκρότημα Ταϋγέτου του ΔΣΕ. Απέκτησαν τρία παιδιά. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ζούσε με την οικογένεια της κόρης της στο Ξηροκάμπι Λακωνίας.

Τα πρώτα δύσκολα χρόνια μετά τη δικτατορία πρωτοστάτησε στο χτίσιμο των Οργανώσεων του Κόμματος στη Λακωνία. Υπηρέτησε το Κόμμα από πολλές θέσεις, όπου και αν τάχθηκε. Την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών '89-'91, αντιπάλεψε την προσπάθεια διάλυσης του Κόμματος και βοήθησε στην ανασυγκρότηση των Οργανώσεων του Κόμματος στη Λακωνία.

Αγωνίστηκε με πείσμα και συνέπεια όλα τα χρόνια της ζωής της και έφυγε πλήρης ημερών έχοντας παλέψει για να δει καλύτερες μέρες ο λαός, για τα ιδανικά του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Αταλάντευτη, ανυποχώρητη και μαχητική, παρέμενε πάντα στην πρώτη γραμμή της πάλης.

Με πίστη στο Κόμμα, πάντα στις πρώτες γραμμές του αγώνα. Ακόμα και παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε με την υγεία της τα τελευταία χρόνια, κάθε μέρα διάβαζε τον «Ριζοσπάστη», να μάθει τις εξελίξεις, τις θέσεις του Κόμματος, με ιδιαίτερη ευαισθησία στα ζητήματα της Ιστορίας του ταξικού εργατικού - λαϊκού κινήματος. Έφυγε από κοντά μας, αφήνοντας παρακαταθήκη την αδάμαστη πίστη της στο Κόμμα και την προοπτική του σοσιαλισμού.

Η συντρόφισσα Αντωνία όλη της η ζωή πορεύθηκε αταλάντευτα μέχρι την τελευταία της στιγμή μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Ήταν μέλος της Κομματικής Οργάνωσης Βάσης πόλης Σπάρτης του ΚΚΕ, ενώ παράλληλα παρέμενε δραστήριο μέλος του Παραρτήματος Λακωνίας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.

Η Κομματική Οργάνωση Λακωνίας του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στα παιδιά της, στα εγγόνια και δισέγγονα της, στους λοιπούς συγγενείς και οικείους της.»

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις