ΛΑΚΩΝΙΑ. Με συγκίνηση και περηφάνια έγινε ο τελευταίος αποχαιρετισμός στη συντρόφισσα Αντωνία Κολοντούρου - Μιχαλακάκου, το απόγευμα του Σάββατου 13 Νοέμβρη, στο Ξηροκάμπι Λακωνίας.

Όπως αναφέρθηκε, «Η οικογένεια, οι σύντροφοι, φίλοι και συγχωριανοί συνόδευσαν τη συντρόφισσα Αντωνία από το σπίτι της όπως ήταν η επιθυμία της, στην τελευταία της κατοικία, στο νεκροταφείο του χωριού».

Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, της Επιτροπής Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ, του Συμβουλίου Περιοχής Πελοποννήσου της ΚΝΕ, της Τομεακής Επιτροπής Λακωνίας του ΚΚΕ, του Τομεακού Συμβουλίου Λακωνίας της ΚΝΕ και αντιπροσωπεία από το παράρτημα Λακωνίας ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.

Επικήδειο εκφώνησε ο εγγονός της Δημήτρης Τάρταρης.

Επικήδειο εκφώνησε ο Νίκος Κουτουμάνος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ:

«Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ αποχαιρετάμε τη συντρόφισσα Αντωνία Μιχαλακάκου, όπως αξίζει να αποχαιρετάμε ένα άνθρωπο της γενιάς της, μια γυναίκα που έλαβε ενεργό μέρος στη συγγραφή της πιο λαμπρής ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Την αποχαιρετάμε όπως αξίζει να αποχαιρετάμε αυτούς που έφτασαν ως το τέλος, με ψηλά το κεφάλι, υπερήφανοι και προσηλωμένοι στους επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος: Το Κόκκινο Λάβαρο που τώρα σκεπάζει τη συντρόφισσα, είναι αυτό που πάντα κρατούσε ψηλά, είναι αυτό που έκανε μια απλή κοπέλα από τη Βαρβίτσα, μαζί με τόσες άλλες, να ανέλθουν στα πιο υψηλά κλιμάκια της ανθρώπινης ύπαρξης. Σε αυτά που και την ίδια τους τη ζωή είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν για τα ανώτερα ιδανικά που πιστεύουν, για μια κοινωνία πραγματικά ελεύθερη και δίκαιη.

Γ' αυτό και η συντρόφισσα Αντωνία μαζί και όλη η οικογένειά της από την πρώτη στιγμή δεν ταλαντεύτηκαν, αλλά εντάχθηκαν στην Εθνική Αντίσταση, στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ βοηθώντας από διάφορα πόστα. Γι' αυτό στη συνέχεια εντάχθηκε στο ΔΣΕ και πολέμησε για μια χώρα ελεύθερη από δεσμά, μια Ελλάδα χωρίς εκμετάλλευση, πάλεψε για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ήταν μία από τις χιλιάδες ατρόμητες μαχήτριες του λαού που αναμετρήθηκαν με τον ταξικό αντίπαλο έχοντας το όπλο στο χέρι.

Αδιάλλακτα και χωρίς ενδοιασμούς μέχρι το τέλος της ζωής της πάλεψε με όλους τους τρόπους. Δεν εγκλωβίστηκε στα ψευτοπατριωτικά καλέσματα της εθνικής ομοψυχίας, πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων τα περί εθνικής ενότητας στους εθνικούς στόχους. Με ψυχή και αιμοδότη το ΚΚΕ μαχητές σαν τη συντρόφισσα Αντωνία διαχωρίστηκαν πλήρως από τις αστικές δυνάμεις της εποχής. Καμιά σχέση δεν είχαν αυτοί οι άνθρωποι με τους γερμανοντιμένους ταγματασφαλίτες, με τους νοικοκυραίους μαυραγορίτες, με τους μεγαλέμπορους και βιομηχάνους που συνέχισαν να κάνουν μπίζνες με τις δυνάμεις Κατοχής, με αυτούς που λάκισαν από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στο Κάιρο. Όχι μόνο δεν είχαν σχέση αλλά τους πολέμησαν και ως ένα βαθμό τους τσάκισαν δείχνοντας την τεράστια δύναμη του λαού όταν παλεύει για τη δική του υπόθεση.

Η συντρόφισσα Αντωνία ήταν βράχος και παράδειγμα αγωνιστικής στάσης ζωής, όχι μόνο την περίοδο της ένοπλης ταξικής αναμέτρησης. Δεν λύγησε τη δύσκολη περίοδο που ακολούθησε με τα σκληρά επακόλουθα της ήττας, την περίοδο που μια υπογραφή στη δήλωση μετάνοιάς αρκούσε για να έχεις την ησυχία σου, ίσως και μια καλύτερη μοίρα για την οικογένεια και τα παιδιά σου.

Δεν ταλαντεύτηκε το 1968 όταν και διασπάστηκε το Κόμμα, συγκροτώντας το μόρφωμα με τον προβοκατόρικο τίτλο ΚΚΕ εσωτερικού, είχε μέτωπο στους λεγόμενους ανανεωτές και λαθολόγους που ήθελαν να ξεδοντιάσουν το κόμμα από την επαναστατική γραμμή και ιδεολογία του.

Πάλεψε πρωτοπόρα για το χτίσιμο των Κομματικών Οργανώσεων στη Λακωνία, μετά τη νομιμοποίησή του το 1974.

Αντιστάθηκε στην οπορτουνιστική διάβρωση του Κόμματος την περίοδο 1989 - 1991, πήρε σαφή θέση ενάντια σε αυτούς που νόμισαν πως ήταν η κατάλληλη περίοδος να διαλύσουν το Κόμμα συνεπικουρούμενοι από το γεγονός των Ανατροπών του Σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες χώρες. Κράτησε ψηλά τη σημαία γιατί και αυτή είχε καταλάβει ότι οι νομοτέλειες της κίνησης της ιστορίας δεν ανατρέπονται από πισωγυρίσματα, όσο επώδυνα κι αν είναι αυτά. Ήξερε ότι η ήττα είναι προσωρινή και ότι οι αγώνες και το αίμα που έδωσε η οικογένειά της και χιλιάδες όμοιοι της, δεν πάει χαμένο.

Μέχρι το τέλος της ζωής της υπερασπιζόταν την ενότητα και μονολιθικότητα του επαναστατικού κόμματος, χωρίς να λογαριάζει προσωπικές και φιλικές σχέσεις, χωρίς να ταλαντεύεται και να χάνει την πίστη της. Έτσι έμαθαν οι Λάκωνες αγωνιστές που αποτελούν παράδειγμα για όλους τους Πελοποννήσιους και Έλληνες Κομμουνιστές: Να μην καταθέτουν τα όπλα όσο η αδικία μαστίζει τον κόσμο...

Αποχαιρετάμε λοιπόν τη συντρόφισσα που σ' όλη της τη ζωή παρέμεινε μαχήτρια για τα ιδανικά του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, που παρέμεινε μέλος του ΚΚΕ μέχρι που έκλεισε, για πάντα, τα μάτια της.

Η συντρόφισσα Αντωνία ανήκει στη γενιά των κομμουνιστών, των αλύγιστων της ταξικής πάλης που, με τη ζωή και τη δράση τους, θα εμπνέουν, πάντα, τις νεότερες γενιές. Αφήνει παρακαταθήκη το παράδειγμα της αγωνιστικής διαδρομής στο δύσκολο αγώνα μας.

Συντρόφισσα Αντωνία, το Κόμμα σου, το ΚΚΕ, θα στέκει πάντα ακλόνητο. Είναι χιλιάδες αυτοί που συνεχίζουν το έργο σου. Η σπορά που κι εσύ έριξες φουντώνει και καρπίζει. Οι ιδέες μας είναι παντοδύναμες και ανίκητες.

Καλό σου ταξίδι. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά της, τους φίλους και συντρόφους της».

Τέλος, ακούστηκε ηχογραφημένο απόσπασμα από το τραγούδι του ΔΣΕ «Τα οχυρά της Νάουσας» που τραγουδά η ίδια.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις