Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Πρωταθλητής Ευρώπης η Ελλάδα στο Δημόσιο Χρέος, το οποίο, το 2020, έφτασε το 200% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος!

Κι όμως, ο Ελληνικός Λαός, αφού πήρε τα «ηρεμιστικά» του με τα 3 Μνημόνια που υπέγραψαν κατά σειράν ΠΑΣΟΚ, ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει να κοιμάται πάνω σ’ αυτό το τοξικό μαξιλάρι του Χρέους, που συνεχίζει να δυναστεύει (και θα δυναστεύει για 10ετίες - αν όχι για πάντα) τη ζωή και την ύπαρξη της χώρας.

Το λυπηρό είναι πως αντί το ζήτημα του Χρέους να βρίσκεται πρώτο στην πολιτική ατζέντα μαζί με τα συνακόλουθά του (φτώχεια, ανεργία, χαμηλούς μισθούς, φαλκίδευση εργασιακών δικαιωμάτων, αποδόμηση εργασιακών σχέσεων, βάθεμα της εκμετάλλευσης, συντάξεις πείνας, ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική, υποτυπώδη πολιτική υγείας, υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, κλπ, κλπ), η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται με αιχμή τη διαχείριση της πανδημίας!

Αυτό είναι κάτι που βολεύει την κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, αφού μένουν στην αφάνεια και στο απυρόβλητο τα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα της κυβερνητικής της πολιτικής. Βολεύει, όμως, και τα άλλα συστημικά κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ), γιατί πίσω από την αναγωγή της πανδημίας σε κορυφαίο (κι εν πολλοίς μοναδικό) θέμα πολιτικού -αντιπολιτευτικού λόγου κρύβουν και τις δικές τους ευθύνες, τόσο για το χρέος, όσο και για τα δεινά που μαστίζουν τη χώρα και την κοινωνία.

Συγχρόνως, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, κρύβουν, μαζί, και την απουσία ρεαλιστικών κι επεξεργασμένων προτάσεων για έναν άλλο, διαφορετικό δρόμο εξόδου από την κρίση, πέραν εκείνου που προτείνει ο φιλελευθερισμός. Κι επειδή ο όρος «Αριστερά» δεν είναι ούτε κονκάρδα, ούτε ταμπέλα, αλλά στέρεες αντιλήψεις και θέσεις που αντιμάχονται τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κοινωνίας, ουσιαστικά, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, έχουν κατεβεί από το τρένο της Αριστεράς κι έχουν επιβιβασθεί σ’ εκείνο της Δεξιάς, από το οποίο δεν φαίνεται ότι θα κατεβούν ποτέ.

Απομένει μόνο το ΚΚΕ, το οποίο, όμως, θα πρέπει να αλλάξει ριζικά τον τρόπο οργάνωσής και λειτουργίας του και να γίνει ένα κόμμα βάσης κι εσωκομματικής δημοκρατίας, να ξαναδεί τις ιδεολογικές και πολιτικές του στοχεύσεις σε σχέση με το «σήμερα», να εγκαταλείψει την αντιπολίτευση των συνθημάτων και των στερεότυπων και να προτείνει προς τον Λαό κυβερνητική πρόταση αριστερής εξόδου από την κρίση και ριζικής αλλαγής της κοινωνίας.

Ο Λαός, πλέον, επειδή έχει καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι και θέλει να ξέρει όχι μόνο τι πρέπει να γίνει αλλά και το πώς θα γίνει. Κι αυτό το πώς να μην είναι «έκθεση ιδεών» αλλά στέρεη κι επεξεργασμένη πρόταση, φωτισμένη με επάρκεια και τεκμηριωμένη από την αρχή ως το τέλος της.

Για παράδειγμα, λένε οι Τεχνοκράτες ότι για το Χρέος υπάρχει μια και μοναδική λύση: Η αύξηση της εθνικής μας παραγωγής, δηλαδή του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ). Ως πολίτες, εμείς, θέλουμε ν’ ακούσουμε αν υπάρχει άλλη εφικτή και ρεαλιστική λύση και ποια είναι αυτή. Αν, πάλι, δεν υπάρχει, θέλουμε να ξέρουμε ποια είναι η αριστερή πρόταση για την αύξηση του ΑΕΠ.

Η Αριστερά, σήμερα, για να ξεπεράσει την ιστορική κρίση του καπιταλισμού, πρέπει (χτίζοντας ένα Μέτωπο Συμμαχίας και Αγώνα των Λαϊκών Τάξεων) να σχεδιάσει και να υλοποιήσει τη ρεαλιστική μετάβαση σε ένα μετα-καπιταλιστικό καθεστώς, το οποίο θα στηρίζεται στον δημοκρατικό σχεδιασμό και σε θεσμούς λαϊκής συμμετοχής.

Μόνο έτσι το ΚΚΕ θα αποβάλλει το σύνδρομο του, «να κρατάμε ανοιχτό το μαγαζάκι του 7%» και θα αντικρούσει, έμπρακτα, την κατηγορία, που του απευθύνουν τα συστημικά κόμματα εξουσίας (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) ότι δεν θέλει να κυβερνήσει.

Δεν είναι η παραφροσύνη, μα το τέλος της παραφροσύνης.

Δεν είναι το χάος, μα η τάξη.

Είναι το απλό

που είναι δύσκολο να γίνει.

(Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις