ΣΠΑΡΤΗ. Φυσιογνωμία που λες «δείτε έναν Σπαρτιάτη» που ξέρει να αγωνίζεται, να μην δειλιάζει και να «επιστρέφει». Ο Σωτήρης Σκιαδάς, στην ηλικία των 61 ετών, εκεί που συναντιέται η δύναμη της γνώσης, της πείρας και της καρδιάς, σπαρτιάτης φύσει, επέλεξε να γυρίσει στην πόλη που γεννήθηκε και ανδρώθηκε. Μετά από μάχη με χρόνια νόσο τελικά με την αξιοπρέπεια, που χαρακτηρίζει ακόμα αρκετούς Σπαρτιάτες, καταλήγει στη Μαγούλα Σπάρτης. Ήθελε να παίρνει δύναμη από την επιστροφή στις ρίζες του και έτσι σε όσους τον αγάπησαν, όσους τον θυμήθηκαν, δίνει αυτή τη χαρμολύπη να μπορούν να του πουν το τελευταίο αντίο στο Κοιμητήριο τη Μαγούλας.

Γιός του Θεόδωρου Σκιαδά και της Μαίρης Λούβη. Αδελφός του Περικλή και της Ποτούλας. Γεωπόνος και επιχειρηματικό πνεύμα πάντα αναζητούσε το καλύτερο. Παιδί κι έφηβος στην οδό Ηρακλειδών και από εκεί στην Αθήνα, στην Ελλάδα.

Πόσο αυθεντική θα ήταν η ζωή του εδώ, για να λέει δοκιμαζόμενος ότι «εδώ παίρνω δύναμη κι ελπίδα» και πόσο ακριβός τελικά αποδείχθηκε για τα δύο αδέλφια του και όσους τον αγάπησαν πολύ που σήμερα τον συνοδεύουν;

Η κηδεία του Σωτήρη Σκιαδά θα γίνει από τον ενοριακό ναό Ζωοδόχου Πηγής της Μαγούλας στις 14:00 σήμερα Σάββατο 5 Φεβρουαρίου και η ταφή στο Κοιμητήριο της Μαγούλας.

Τα αδέλφια και οι συγγενείς του εκφράζουν την επιθυμία του αντί στεφάνων και λουλουδιών όποιος επιθυμεί, να στηρίξει στη μνήμη του Σωτήρη, την Κιβωτό του Κόσμου.

Δυό παιδικοί φίλοι του γράφουν:

«Είχα χρόνια να σε δω Σωτήρη, μόλις που σε θυμάμαι, εγώ να τρέχω στην Ηρακλειδών κι εσύ να με κοιτάς σαν μεγαλύτερος αδελφός… Κι έτρεχα προς το μέρος σου γιατί πάντα μοιραζόσουν μαζί μου τη χαρά. Ένα παγωτό θυμάμαι, εκατοντάδες παγωτά θυμάμαι, ήταν αυτά που μου έδινες εκείνα τα μεσημέρια της Σπάρτης…

Λίγο καιρό πριν ξαναγύρισα κι εγώ στο σπίτι της γειτονιάς που μεγαλώσαμε, λες και αναζητούσα το ίχνος της ζωής μου. Και συνέλαβα τον εαυτό μου να βγαίνω στο μπαλκονάκι και να κοιτώ απέναντι το σπίτι σου Σωτήρη… Γιατί φαίνεται ότι η ζωή χωρίς φιλία, χωρίς γειτονία, χωρίς αδελφοσύνη είναι μισή… Μια οικογένεια ζωντανή θυμάμαι και τρία παιδία όμορφα και ευγενικά. Ο μεσαίος εσύ, κοντά μας όταν έπρεπε, πιο κει όταν δεν χρειαζόταν… Ισως αυτές οι πρώτες νότες ζωής, τα βήματα του παιχνιδιού, τα ερωτήματα που κάθε λεπτό ανακάλυπτα να έχουν και της δικής σου ψυχής την αύρα… Πως αλλιώς; Γειτονόπουλα της Σπάρτης εκείνης ήμασταν.

Αν ποτέ με ρωτούσε κάποιος τι είναι αυτό που λείπει βαθιά σήμερα από τη Σπάρτη, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά της, οι άνθρωποι εκείνοι με την ποιότητα ψυχής και την δίψα για ζωή που, αν κι έφυγαν, δύο φορές, δεν είναι άγνωστοι, δεν είναι ξένοι, δεν είναι ξεχασμένοι.

Ας είναι Σωτήρη το ταξίδι σου αυτό μια αφορμή για να ξαναβρεθούμε όλοι στα ίδια μέρη / παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε / ονόματα και βλέμματα και δρόμους / τίποτα δε χάθηκε ακόμα / όσο ζούμε και πονάμε… κι αγαπάμε!»

Βούλα – Ηλίας

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις