Γράφει ο Νίκος Μπακής

Την ώρα που η συντεχνιακή κυβέρνηση της Ν.Δ. του Π.Α.Σ.Ο.Κ. και της ΔΗΜ.ΑΡ. λοιδορούν εις βάρους του Ελληνικού λαού βυθίζοντάς τον οικονομικά όλο και περισσότερο προς την απόγνωση και ενώ συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς το ξεπούλημα της Χώρας μας σε χέρια ανθελληνικών συμφερόντων «αντί πινακίου φακής» από την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου, στην άλλη άκρη όμως της υφηλίου εκατοντάδες χιλιάδες φιλέλληνες εκφράζουν την αμέριστη συμπαράστασή τους και συμμερίζονται τα συναισθήματα του Ελληνικού λαού για την ανάρμοστη συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτικών. Και δεν είναι λίγες οι φορές όπου οι «ξένοι» μάς έχουν κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι για την καταγωγή μας διδάσκοντας την ίδια μας την Ιστορία και τιμώντας με έναν τρόπο αξιοθαύμαστο το μεγαλείο του Πολιτισμού μας μέσα από την τέχνη, είτε αυτή λέγεται κινηματογράφος, είτε θέατρο, είτε λογοτεχνία ή μέσα και από την παγκόσμια μουσική σκηνή.

Θα μου επιτρέψτε να σταθώ σε ένα μουσικό κομμάτι, το οποίο πραγματικά μου προκάλεσε τρομερή εντύπωση όταν το πρώτο άκουσα και σε λίγες μέρες μάλιστα θα είναι πάρα πολύ επίκαιρο λόγω της Εθνικής μας Επετείου για το Έπος του ’40. Αξιοσημείωτο είναι ότι το συγκεκριμένο τραγούδι δεν έχει γραφτεί από Έλληνες συνθέτες, αλλά από το διάσημο HEAVY METAL συγκρότημα από την Σουηδία SABATON το 2010 με τον τίτλο Coat Of Arms και εξυμνεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο τον Ηρωισμό και την Αυτοθυσία των Ελλήνων στρατιωτών πάνω στην παγωμένη και αφιλόξενη οροσειρά της Πίνδου εναντίων των ορδών της Ιταλικής υπεροψίας του δικτάτορα Μουσολίνι (δείτε το video).

Πριν συνεχίσω την διήγησή μου θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου να αφιερώσω αυτή την εκπληκτική μουσική πανδαισία σε όλους τους ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ του 1940 και στις ψυχές που θυσιάστηκαν στο βωμό της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και άφησαν τα κόκαλά τους για πάντα πάνω στα Ελληνοαλβανικά σύνορα και ιδιαίτερα στον παππού μου Ευθύμιο Πανταζέλο, ο οποίος έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο πρόσφατα σε ηλικία 93 ετών, στις 29 Αυγούστου, και ήταν ένας ζωντανός Θρύλος της Σπάρτης που ύψωσε για τελευταία φορά την γαλανόλευκη σημαία την 25η Μαρτίου 2012. Μια Ηρωική φιγούρα μιας αλησμόνητης γενιάς που έμελλε να γράψει για πάντα με χρυσά γράμματα την Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδος.

«Αιωνία Τους Η Μνήμη»

Πριν από 20 χρόνια περίπου τον Αύγουστο του 1994 αποφασίσαμε με τον Κώστα Μιχαλόπουλο, να ακολουθήσουμε τα μονοπάτια που είχαν χαράξει νωρίτερα οι παππούδες μας πριν από 54 ολόκληρα χρόνια. Το μονοπάτι αυτό οδηγούσε πάνω στο βουνό Γράμμο, στα σημερινά Ελληνοαλβανικά σύνορα. Εκεί όπου διαδραματίστηκαν οι πιο φονικές μάχες του Αλβανικού Έπους μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών τον Οκτώβρη του 1940.

Τελικά η Ελληνική Ψυχή θριάμβευσε, η πανίσχυρη Ιταλική υπεροπλία στάθηκε αδύνατη να λυγίσει την αντίσταση των Ελληνικών Δυνάμεων αναγκάζοντας τους Ιταλούς σε μια ταπεινωτική υποχώρηση που έπληξε για πάντα το γόητρό τους. Η μάχη μπορεί να είχε κερδηθεί προσωρινά από τους Έλληνες, αλλά ένας νέος πόλεμος πιο οδυνηρός μόλις είχε ξεσπάσει, ο Πόλεμος της Επιστροφής. Η επιστροφή στην πατρίδα αποδείχτηκε πιο σκληρή απ’ ότι είχε αρχικά εκτιμηθεί. Τα μέσα που διέθετε ο Ελληνικός Στρατός τότε ήταν πενιχρά, η πεζοπορία φάνταζε ατελείωτη δίχως οχήματα, οι πατούσες τους είχαν γίνει μία με τις αρβύλες, ξυπόλητοι, νηστικοί επί μέρες, οι ψείρες κατέτρωγαν τις σάρκες τους και όσοι ήταν βαρεία τραυματισμένοι ή είχαν προσβληθεί από φυματίωση τούς θέριζε ο Χάρος πριν προλάβουν καν να ανταμώσουν τις οικογένειές τους αφήνοντας τα κόκαλά τους πάνω στη φρικτή διαδρομή. Ένας από τους τυχερούς που γλύτωσαν από το τρομερό αυτό μαρτύριο ήταν κι ο παππούς μου Θύμιος Πανταζέλος, ο οποίος καταγόταν από το Γεωργίτσι το ξακουστό «Μπαλκόνι Του Ταϋγέτου» κι ως γνήσιος απόγονος των αρχαίων Σπαρτιατών πολέμησε ηρωικά δίπλα σε χιλιάδες νεαρούς άντρες και Ηπειρώτισσες γυναίκες για την Τιμή και τη Δόξα της Πατρίδος.

Από την αρχή το ταξίδι αυτό αποδείχτηκε άκρως ριψοκίνδυνο σε σημείο να βρεθούμε μπλεγμένοι, άθελα μας, σε διάφορες περιπέτειες που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν θα μπορούσαμε να τις είχαμε φανταστεί. Ξεκινήσαμε απόγευμα από το Κ.Τ.Ε.Λ. Κηφισού και ο προορισμός μας μέχρι την πανέμορφη Καστοριά ήταν ολίγων επεισοδιακός. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού το λεωφορείο αναγκάστηκε να διακόψει δυο φορές τη δρομολόγιό του από μπλόκα των αστυνομικών, οι οποίοι ήταν εξοπλισμένοι με αλεξίσφαιρα γιλέκα και οπλοπολυβόλα, μας έκαναν σε όλους εξονυχιστικό έλεγχο και εξακρίβωση στοιχείων, για την σύλληψη τυχών λαθρομεταναστών ή την αποφυγή πιθανής πειρατείας, γιατί οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές από το πρόσφατο μακελειό που είχε σημειωθεί τότε στο τελωνείο των ελληνοαλβανικών συνόρων στη Κακαβιά και είχε στοιχίσει τη ζωή ενός συμπολίτη μας.

Μετά από μια εφιαλτική νύχτα φθάσαμε ξημερώματα στην Καστοριά και κατά την χαραυγή ξεκινήσαμε ζαλωμένοι με 25 κιλά φορτίο στη πλάτη ο καθένας μας, εξοπλισμένοι με ιματισμό, τρόφιμα, είδη πρώτων βοηθειών, φωτογραφικές μηχανές, κάμερες και ότι άλλο απαραίτητο χρειάστηκε για την επιβίωσή μας, για τον επόμενο σταθμό που ήταν το χωριό Νεστόριο, το οποίο βρισκόταν στους πρόποδες του Γράμμου. Λίγο πριν αναχωρήσουμε από το χωριό κάναμε μια στάση σε ένα καφενείο για ανεφοδιασμό και είχαμε μια ολιγόλεπτη συζήτηση με τους κατοίκους. Ένας ηλικιωμένος της παρέας μάς ευχήθηκε: «καλό ταξίδι και να προσέχετε εκεί που θα πάτε γιατί είναι επικίνδυνα», εμείς σαν νεαροί που ήμασταν αψηφήσαμε την προειδοποίηση του γέροντα και ανταποδώσαμε το χαιρετισμό του χαριτολογώντας: «ευχαριστούμε πολύ παππού, αλλά δεν φοβόμαστε είμαστε Σπαρτιάτες εμείς». Η μεγάλη στιγμή είχε φθάσει, όταν αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τον Θρυλικό Γράμμο πειστήκαμε πραγματικά ότι δεν ονειρευόμαστε, τότε οι δυο Πελλανιώτες ξεκίνησαν το Επικό τους Ταξίδι στην Ιστορία.

Ο Γράμμος είναι ένα εντυπωσιακό βουνό και 4ο υψηλότερο της Ελλάδος με υψόμετρο που φθάνει τα 2.520 μ. και ο ορεινός του όγκος καταλαμβάνει τους νομούς Ιωαννίνων, Καστοριάς και τμήμα της νοτιοανατολικής Αλβανίας. Ανήκει στην οροσειρά της Πίνδου που είναι η μεγαλύτερη της Ελλάδος, η οποία χωρίζεται σε μικρότερες οροσειρές και βουνά όπως: Σμόλικας, Τύμφη (Γκαμήλα), Αθαμανικά Όρη, Άγραφα, Λάκμος κ. ά.

Παίρνοντας τον ανήφορο και βαδίζοντας στα τυφλά όλη μέρα χωρίς σήμανση μέσα από δύσβατα μονοπάτια φθάσαμε σε κάποιες κορυφές. Το G.P.S. που το είχαμε επειγόντως ανάγκη εν έτη 1994 ήταν ακόμη σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Εκεί που νομίσαμε ότι είχαμε χαθεί, για καλή μας τύχη όμως συναντήσαμε ένα γέρο Αλβανό βοσκό. Ήταν ένα ευγενέστατο ανθρωπάκι δίχως το παραμικρό ίχνος κακίας. Με το που φθάσαμε στη στάνη του αμέσως μας καλωσόρισε και μας έκανε το τραπέζι προσφέροντάς μας λίγη φρέσκια μυζήθρα με χωριάτικο παξιμάδι και λίγο κρασάκι από το υστέρημά του. Αφού ξαποστάσαμε αρκετά ρωτήσαμε το γέρο τσέλιγκα που ακριβώς βρισκόμασταν και μας απάντησε σε άπταιστα ελληνικά: «Τα Ιερά αυτά χώματα που πατάτε έχουν ποτιστεί με το αίμα των παππούδων σας». Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου, ρίγος ενθουσιασμού και μια βουβαμάρα να πέφτει στη παρέα μας για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσουμε που πατάγαμε. Το Επικό Ταξίδι στο ιστορικό αυτό μέρος είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία και η μνήμη τους θα έμεινε για πάντα χαραγμένη ανεξίτηλα μέσα στη ψυχή μας.

Η αποστολή μας εξετελέσθη, ώρα να κατέβουμε σιγά σιγά τον Γίγαντα πριν μας πιάσει η νύχτα. Στην επιστροφή αποφασίσαμε λοιπόν να ακολουθήσουμε το διεθνές μονοπάτι Ε4 και να απολαύσουμε τις μαγευτικές διαδρομές μέσα στην ακαταμάχητη φύση που μας προσέφερε απλόχερα η Ηπειρωτική Γη. Συνήθως προσπαθούσαμε να διανυχτερεύουμε όσο το δυνατόν σε χωριά ή σε εξωκκλήσια, μοναστήρια ή ακόμα και σε νεκροταφεία για να αισθανόμαστε ασφαλείς. Και τι να πρωτοθυμηθούμε απ’ αυτή την καταπληκτική εμπειρία. Την μυθική Δρακόλιμνη του Σμόλικα σε υψόμετρο 2.600 μ; Τα πανέμορφα χωριά του Παπίγκου και τα Ζαγοροχώρια; Το μπάνιο στις παγωμένες πηγές του παραπόταμου Βοϊδομάτη; Τη διάσχιση του υπέροχου φαραγγιού του Βίκου; Τα περίτεχνα τοξωτά γεφύρια της Κόνιτσας; Τη φιδίσια κοίτη του μεγαλύτερου ποταμού της Ηπείρου τον Αώο με μήκος 260 χλμ; ή τον βλάχικο γάμο στο Μέτσοβο; Η κάθε περιοχή είχε τη δική της ξεχωριστή πινελιά και Ιστορία να μας διηγηθεί.

Την μοναδική ίσως φορά που αισθανθήκαμε έντονα το αίσθημα του κινδύνου ήταν στο δάσος Βάλλια Κάλντα. Αμέσως ήρθε στο μυαλό μας η προειδοποίηση του σοφού γέροντα στο καφενείο του Νεστορίου, o οποίoς μας προειδοποιούσε να φυλαχτούμε από τις ενέδρες που έστηναν οι αγέλες όχι των λύκων, ούτε των αρκούδων ή των αγριογούρουνων, αλλά των πεινασμένων Αλβανών λαθρομεταναστών, οι οποίοι λυμαίνονταν τις γύρω περιοχές για ένα κομμάτι ψωμί, με τις ευλογίες βέβαια του τότε νεαρού υπουργού εξωτερικών, επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Αντώνη Σαμαρά, που είχε αφήσει τα σύνορα μας ελεύθερα και ανυπεράσπιστα από το 1991. Δυστυχώς παρόμοιες καταστάσεις, οι οποίες έχουν ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο βιώνουμε από τους αναρίθμητους λαθρομετανάστες που εισβάλουν στη χώρα μας καθημερινά, οι οποίοι προέρχονται από το Πακιστάν κι από άλλες μουσουλμανικές χώρες.

Όλοι μας σπεύσαμε να καταλογίσουμε βαριές ευθύνες στον Πρωθυπουργό μας ότι εκείνος υπήρξε η κύρια πηγή του κακού που δοκιμάζεται η Ελληνική κοινωνία με την μάστιγα της εποχής μας που δεν είναι άλλη από την λαθρομετανάστευση κι ουδείς όμως γνωρίζει ότι τον τάφο τον είχε ήδη αρχίσει να μας τον σκάβει μερικά χρόνια νωρίτερα και συγκεκριμένα το 1985 όταν επί διακυβερνήσεως Π.Α.Σ.Ο.Κ, ο τότε υπουργός εξωτερικών Κάρολος Παπούλιας κατόπιν εντολής του Αντρέα Παπανδρέου έκανε άρση του εμπόλεμου Ελλάδας-Αλβανίας γεγονός το οποίο ουσιαστικά αποτέλεσε την αρχή της ανεξέλεγκτης εισόδου των Αλβανών στην χώρα μας στα πλαίσια της Ελληνοαλβανικής φιλίας και ο Αντώνης Σαμαράς απλά επισφράγισε το «έργο» του προκατόχου του πετώντας τη ταφόπλακα φαρδιά πλατιά πάνω στη δυστυχία μας. Έτσι όταν αργότερα κατέρρευσε το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα στην Αλβανία το 1991 και έπαψαν τα φυλάσσονται τα ηλεκτροφόρα σύρματα που υπήρχαν από την πλευρά της Αλβανίας, ήταν πλέον πολύ εύκολο για τους Αλβανούς να εγκαταλείψουν την χώρα και να διασκορπιστούν σε όλη την Ευρώπη. Ο πιο εύκολος προορισμός όμως ήταν φυσικά η Ελλάδα λόγω του ότι ήταν η πιο ανεπτυγμένη γειτονική χώρα. Άρα δεν είναι καθόλου συμπτωματικό το γεγονός ότι αυτοί που κατάντησαν την Ελλάδα «ξέφραγο αμπέλι» ο Σαμαράς και ο Παπούλιας, υπουργοί εξωτερικών κάποτε, κυβερνούν σήμερα τη Χώρα μας ο μεν ως Πρωθυπουργός και ο δε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Τελειώνοντας θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για τους Ηπειρώτες φίλους μας όπου η φιλοξενία και η προθυμία τους ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη φιλοξενία στο χωριό Κάτω Πεδινά αν θυμάμαι καλά. Είχαμε σταματήσει για διανυκτέρευση και το βράδυ είχαν το πανηγύρι τους οι κάτοικοι. Μας κάλεσαν στο τραπέζι τους, φάγαμε, ήπιαμε, χορέψαμε τα ηπειρώτικά τους τραγούδια μέχρι το πρωί και μας αγκάλιασαν θερμά σαν να ήμασταν παιδιά τους.

Μακάρι κάποια στιγμή και οι υπόλοιποι Έλληνες να ξαναβρούμε πάλι το δρόμο μας, τη χαμένη μας ανθρωπιά, το σεβασμό, την αξιοπρέπειά μας, αυτό που μας έκανε να ξεχωρίζουμε από τους υπόλοιπους λαούς αιώνες τώρα, ειδικά τώρα αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάμε ως Έθνος.

Φωτογραφίες: Νίκος Μπακής

Δείτε τα video

1. SABATON - Coat Of Arms Official Video With Lyrics

2. SABATON - Coat Of Arms With Lyrics (Fanmade)