Γράφει ο Ιωάννης Χρηστάκης*

Αν υπάρξουν απεργοσπάστες σήμερα, στη μεγαλειώδη απεργία κατά της ατομικής «αξιολόγησης» των εκπαιδευτικών του δημόσιου σχολείου θα είναι πράγματι ένα επονείδιστο και θλιβερό γεγονός.

Όταν με συντριπτική πλειοψηφία τα μέλη των τοπικών οργανώσεων δασκάλων και καθηγητών απορρίπτουν αυτό το ανατριχιαστικό έκτρωμα της Κεραμέως και του πρωθυπουργού περί επαναφοράς του επιθεωρητισμού, κατάταξης σχολείων και απόλυσης συναδέλφων, γιατί να προκύψουν κάποιοι «μικρο-Ιούδες» στον χώρο μας;

Και όμως, φοβάμαι ότι θα υπάρξουν μερικοί τέτοιοι.

Τι να σκέφτονται άραγε και δεν απεργούν;

Σίγουρα, σταθμίζουν όλες τις προηγούμενες αποτυχημένες κινητοποιήσεις του κλάδου μας σαν μία παραδοχή οριστικής ήττας από τη συντήρηση.

Κάποιοι, εντελώς καιροσκοπικά, σκέφτονται ότι με τη συγχώνευση των ωρών διδασκαλίας των απεργών, θα κάνουν 3 ωρίτσες μάθημα και από τις 11 θα φύγουν από το σχολείο.

Οι μίζεροι δε θα θυσιάσουν τα 100 € της περικοπής από την απεργία, προφασιζόμενοι οικογενειακές ανάγκες και διάφορα άλλα οικονομικά προβλήματα.

Οι κουτοπόνηροι θα πάνε στη δουλειά και θα δρέψουν τους «καρπούς της προδοσίας τους» αν το συνδικαλιστικό κίνημα καταφέρει να συντρίψει την ποταπή «αξιολόγηση», γιατί αναπόφευκτα θα ωφεληθούν και αυτοί, χωρίς να κάνουν τίποτα!

Οι μικροπρεπείς και σπιούνοι θα δεθούν στο άρμα του διευθυντή τους και υποτακτικά θα μπουν στο κελί, συγγνώμη την αίθουσα, της κάθειρξης του υποτελούς στην προϊσταμένη αρχή.

Οι αναιδείς και ασύστολοι θα μηρυκάσουν τη γνώμη της αδαούς κοινής γνώμης για την ανάγκη αξιολόγησης των εκπαιδευτικών μας. Ως ταπεινά φερέφωνα μιας κοινής γνώμης που αγνοεί τα ζητήματα της παιδείας μας και στρεσαρισμένης από τις δικές της οικονομικές (=εργασιακές) ανασφάλειες, με κοινωνικό αυτοματισμό στρέφεται εναντίον άλλων εργαζομένων που τολμούν να διεκδικήσουν λίγα χρήματα παραπάνω, λίγο ελεύθερο χρόνο παραπάνω, μία κάποια ποιότητα ζωής.

Θα σταματήσω όμως, αυτό το ταπεινωτικό ψυχανέμισμα του τρόπου σκέπτεσθαι του απεργοσπάστη. Τουλάχιστον, έτσι το είχα εκλάβει, όταν-μέχρι και πέρυσι- ήμουν μάχιμος εκπαιδευτικός.

Τότε, κατάλαβα, άργησα σίγουρα, ότι η λέξη συνάδελφος δεν έχει κανένα νόημα και πως θα έπρεπε να αποφεύγω ακόμα και το καλημέρισμα με τέτοιους ανθρώπους.

Τώρα, ως συνταξιούχος, έχω πειστεί πως τέτοιοι χαρακτήρες συνέδραμαν (μαζί με τα τόσα δεινά που έχουν βρει Δημόσιο Σχολείο και εκπαιδευτικούς τα τελευταία 12 χρόνια) στο να πάρω την απόφαση της πρόωρης φυγής, αλλά καθόλου μειοδοτούμενης, προς την ελευθερία!

Παίζω λεκτικά με το μειωμένο/πρόωρο καθεστώς συνταξιοδότησής μου.

Σας διαβεβαιώνω πως οι προθέσεις της Υπουργού είναι καταστρεπτικές για το δημόσιο σχολείο και αυτούς που σηκώνουν καθημερινά τα βάρη του, λόγω της ανυπαρξίας κεντρικής πολιτικής Παιδείας.

(*) Συνταξιούχος Φιλόλογος

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις