ΜΑΝΗ. Η Μάχη του Πολυάραβου ή Πολυτσάραβου, ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες που έδωσαν οι Έλληνες κατά την Ελληνική Επανάσταση, εναντίον του Ιμπραήμ Πασά. Διεξήχθη στις 28 Αυγούστου του 1826, στο Πολυάραβο της Μάνης, μεταξύ των Μανιατών πολεμιστών και των Αιγυπτίων στρατιωτών του Ιμπραήμ. Έληξε με αποφασιστική νίκη των πρώτων, που ματαίωσε τα σχέδια του Αιγυπτίου πρίγκιπα για εισβολή στη χερσόνησο της Μάνης.

Το 1825, ο διάδοχος της Αιγύπτου Ιμπραήμ Πασάς έφτασε στην Πελοπόννησο, απεσταλμένος από τον σουλτάνο για να καταπνίξει την Επανάσταση. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να γίνει κύριος της στρατιωτικής κατάστασης στην Ελλάδα. Μετά την άλωση του Μεσολογγίου, του ισχυρότερου ελληνικού προπυργίου της Στερεάς Ελλάδος, στις 11 Απριλίου του 1826, και παρά τις αποτυχίες του στη Στερεά, κυριαρχεί στην Πελοπόννησο.

Στις 21-25 Ιουνίου, επιχειρεί εκστρατεία κατά της Μάνης. Ηττάται, όμως, στη διπλή μάχη της Βέργας- Διρού και επιστρέφει για να λάβει ενισχύσεις από την Τριπολιτσά. Στη συνέχεια, διενεργεί εκστρατείες στην Κορινθία και την Κυνουρία. Το αποτέλεσμα είναι παντού το ίδιο. Παρά τη σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων, τα αιγυπτιακά στρατεύματα κυριαρχούν και καταστρέφουν τον τόπο, με μόνη εξαίρεση την απόκρουση της αιγυπτιακής επίθεσης στη Λακωνία.

Ο Ιμπραήμ, με τα την αποτυχία του να καταλάβει τη Μάνη από τα δυτικά τον Ιούνιο του 1826, στη Βέργα και τον Διρό, επιχείρησε νέα εκστρατεία από τα ανατολικά αυτή τη φορά, δύο μήνες αργότερα. Με 4.000 άνδρες κατευθύνθηκε προς την ανατολική πλευρά του Ταΰγετου, υπό τη διαρκή παρενόχληση των Ελλήνων, που προκαλούσαν φθορές στο στρατό με την τακτική του κλεφτοπολέμου.

Στις 29 Μαΐου του 1826, ο Ιμπραήμ, προφασιζόμενος την μη τήρηση της συμφωνίας με τον Μανιάτη πρόκριτο Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, τον απειλεί πως, αν αυτός και οι υπόλοιποι άρχοντες της περιοχής δεν δηλώσουν υποταγή, θα καταστρέψει τη Μάνη. Ο Μαυρομιχάλης, εκφράζοντας την άποψη και των άλλων προυχόντων της Μάνης, απορρίπτει τις προτάσεις του Ιμπραήμ. Έτσι, ο Αιγύπτιος πασάς αποφασίζει να εκστρατεύσει κατά της ανυπότακτης χερσονήσου.

Κατά τα μέσα του Αυγούστου του 1826, ο στρατός του συγκεντρώθηκε στα περάσματα που οδηγούσαν από την επαρχία του Μυστρά προς την ανατολική Μάνη. Τις κινήσεις του, όμως, είχαν πληροφορηθεί οι κάτοικοι της περιοχής, και ο Πετρόμπεης μαζί με άλλους οπλαρχηγούς εξέδιδαν προκηρύξεις, προκειμένου να τονώσουν το ηθικό των Ελλήνων. Στο μεταξύ, στις 21 Αυγούστου, ο Ιμπραήμ, ξεκινώντας από το Μεχμέτμπεη, αρχίζει την ανάβαση του Ταϋγέτου, σε αρκετά σημεία του οποίου θα συναντήσει πεισματική αντίσταση από τους κατοίκους. Τελικά, θα συγκεντρώσει τον στρατό του στον Πασαβά, και από εκεί θα ετοιμαστεί να προελαύσει προς το Πολυάραβο.

Η αποφασιστική αναμέτρηση δόθηκε στην τοποθεσία Πολυάραβος (75 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Σπάρτης και 26 χιλιόμετρα βόρεια του Γυθείου), που βρίσκεται σε υψόμετρο 840 μέτρων στο όρος Ζίζαλι της οροσειράς του Ταΰγετου. Εκεί είχαν οχυρωθεί 2.000 Μανιάτες με αρχηγούς τον Παναγιώτη, Γεώργιο και Νικόλαο Γιατράκο, τον Ηλία Κατσάκο, τον Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη και τον Ηλία Τσαλαφατίνο.

Ο Ιμπραήμ εξαπέλυσε ορμητικά κύματα επιθέσεων κατά των Ελλήνων, οι οποίοι όχι μόνο τις απέκρουσαν με επιτυχία, αλλά, κατά τη διάρκεια της ημέρας, πέρασαν στην αντεπίθεση, προξενώντας βαριές απώλειες στον εχθρό, που άφησε 200 νεκρούς στο πεδίο μάχης. Οι Μανιάτες είχαν μόνο 9 νεκρούς και ισάριθμους τραυματίες, σύμφωνα με τον ιστορικό Σπυρίδωνα Τρικούπη.

Η τρίτη ήττα από τους Μανιάτες σε διάστημα δύο μηνών ανάγκασε τον Ιμπραήμ, φοβούμενος πως αν συνέχιζε την εκστρατεία του στη Μάνη ο στρατός του θα καταστρεφόταν, να παραδεχθεί την αδυναμία του να καταλάβει τη Μάνη κι έτσι πήρε το δρόμο της επιστροφής προς την Τριπολιτσά, όπου έφθασε στις αρχές Σεπτεμβρίου.

Οι Μανιάτες με τη μελετημένη και γενναία τους αντίσταση κράτησαν αδούλωτη την πατρίδα τους και με το παράδειγμά τους αναπτέρωσαν το ηθικό των άλλων Ελλήνων. Πάντως, χαρακτηριστικό δείγμα της ευσέβειάς τους, είναι πως τα μέλη της Εφορείας της Σπάρτης δεν απέδωσαν τη νίκη στη δική τους δύναμη, αλλά στη βοήθεια του Θεού.

Σχετικά

Την εποχή της Επανάστασης ο Πολυάραβος ονομαζόταν Πολυτσάραβος (δηλαδή τόπος με πολλά τσάρα: αφάνες, ρεϊκια). Πολυάραβος επικράτησε να ονομάζεται παρετυμολογικά, μετά την πανωλεθρία των «Αράβων» του Ιμπραήμ.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις