Από τη Μάνη στη Θεσσαλία: Καταδικάζοντας την πιο σκληρή μοναξιά, είμαστε εδώ!

Γράφει ο Ανάργυρος Δ. Μαριόλης

Άνθρωπε, δεν πρόφτασε ο χρόνος για να σε γνωρίσω, όμως άκουσα για σένα πολλά, ίσως περισσότερα από αυτά που θα ήθελα να είχα ακούσει.

Νότες δραματικές σε μία μελωδία υψίσυχνη οχλούν την σιωπή των ημερών. Θα έλεγα ότι λυπάμαι… θα έλεγα ότι σε καταλαβαίνω… θα έλεγα ότι θα είμαι εκεί… Ξανασκέφτηκα ότι τα λόγια είναι απόπειρες διαφυγής των ανθρώπων που ηθικολογούν με παρρησία και εκδικάζονται εν τέλει από τις μαρτυρίες των πράξεων.

Από την πρώτη μέρα ήμουν εκεί. Σήμερα ήρθα. Για να κλείσει το κουτί της Πανδώρας, που άνοιξε για τη Θεσσαλία και για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία απαιτείται η μετάβαση από το «εγώ» στο «εμείς» και από το «εκεί» στο «εδώ».

Από τη Μάνη στην Καρδίτσα και από κάθε γωνιά της Ελλάδας, από κάθε πολίτη στον πληγέντα συνάνθρωπο. Μετουσιώνεται έτσι η ανθρώπινη ύπαρξη και, μέσω του υπερβατικού που ενέχει η έννοια της αλληλεγγύης και της προσφοράς, υπερβαίνονται και τα ανθρώπινα όρια για ανασύνταξη δυνάμεων μετά από κάθε καταστροφή. Ιατροφαρμακευτικό υλικό, τρόφιμα, ρουχισμός, είδη πρώτης ανάγκης ταξίδεψαν από το ακροτελεύτιο της ηπειρωτικής Ευρώπης, τη Μάνη, προς τους ανθρώπους που αναζητούν περισσότερο φως. Μαζί με αυτά ταξίδεψαν η αγάπη και η ανθρωπιά όλων μας, που προσπαθούν σαν ένα άυλο πέπλο να χτίσουν μια γέφυρα επικοινωνίας. Μαζί με τους συνεργάτες μου, θα συμβάλουμε στο ρου της αέναης διαδρομής.

Η κοινωνία μας πρέπει να αναδείξει το αξιακό της οικοδόμημα, που κλονίζεται συθέμελα από την ορμή της πλημμύρας των ημερών… Αφυπνίζονται συνειδήσεις, κινητοποιούνται μηχανισμοί, αναθεωρούνται λάθη, αναδιαμορφώνονται ζωές και δεν μπορείς να λείπεις. Προσφέρεις ό,τι μπορείς, όποτε μπορείς, όπως μπορείς και ευελπιστείς ότι το λιθαράκι που έβαλες θα καθρεπτιστεί στο βλέμμα του ανθρώπου που βοήθησες, ακόμα και αν δεν το είδες ποτέ.

Συνάντησα και εγώ τον άνθρωπο που βοήθησες. Με κοίταξε φευγαλέα, την ώρα που μάζευε τα απομεινάρια από το πλημμυρισμένο σπίτι του και μου μίλησε για ό,τι συνέβη με λόγια που δεν ακούστηκαν. Του απάντησα με ένα δάκρυ και έναν σπόρο που ήταν παραχωμένος στο μαντίλι των Μανιατών.

Απύθμενη άβυσσος η ανθρωπιά που πνίγει την πικρία και τον πόνο των ανθρώπων. Η παρουσία του Ανθρώπου εδώ, δείχνει το αχνό πρωτοχαμόγελο στον αυχένα του ορίζοντα.

Αγαπημένε Άνθρωπε, η ζωή δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό της. Μετά την εμπειρία μου στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα δεν θα μπορούσα παρά να κλείσω αυτό το γράμμα ως ατεκμηρίωτος απολογητής. Μας ενώνει το βλέμμα.

φωτογραφίες