ΣΠΑΡΤΗ. Θύματα της γραφειοκρατίας που απ’ ότι φαίνεται δεν μπορεί να διακρίνει πότε πρέπει να φορά το ανθρώπινο και πότε το απάνθρωπο πρόσωπό της. Από τους 250 πρόσφυγες που φιλοξενούντο στο Sparta Inn οι 45 απέμειναν χωρίς να γνωρίζουν που θα βρεθούν το επόμενο λεπτό. Μια καταγγελία για αυθαίρετη κατάληψη πεζοδρομίου είναι αρκετή για να επέμβει η Αστυνομία και να τους συλλάβει.

Οικογένειες με μικρά παιδιά. Άνδρες που κλαίνε μπροστά στην κάμερα γιατί δεν ευθύνονται για την απάνθρωπη περιπέτεια που ζουν. Στη θέα αυτής της ομάδας ανθρώπων νομίζεις ότι δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει θεός…

Είναι αλήθεια ότι η Σπάρτη υποδέχθηκε και φιλοξένησε 300 περίπου πρόσφυγες στην «καρδιά» της. Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, οι τοπικές αρχές και η κοινωνία διαχειρίστηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την κατάσταση.

Σήμερα, οι 45 εναπομείναντες είναι ταυτόχρονα άνθρωποι στο όριο της νομιμότητας. Είναι όμως μικρά παιδιά. Μηνών και λίγων ετών. Οικογένειες. Νέοι άνθρωποι. Το γεγονός ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την γλώσσα τους δεν σημαίνει ότι δεν έχουν το δικό τους δίκιο.

Δεν μπορεί μια κοινωνία που νοιάζεται για την ασφάλεια των αποδημητικών πουλιών να μην ενδιαφέρεται για την μοίρα αυτών των οικογενειών.

Καλώς ή κακώς βρέθηκαν στην Ελλάδα. Ένα κράτος και ένας Οργανισμός τους υποσχέθηκε ασφάλεια και νομιμότητα. Σήμερα έχουν απέναντί τους την Αστυνομία (ευτυχώς ψύχραιμη) και αναρωτιούνται με αγωνία που τους κάνει ευάλωτους: «Έχουμε μήνες να λάβουμε χρηματικό βοήθημα, έχουμε απομείνει χωρίς στίγμα στον χάρτη, μας βγάζουν έξω από τη δομή, δεν έχουμε περιθώρια, δεν έχουμε επιλογή, δεν έχουμε ελπίδα, δεν έχουμε αύριο… Δεν ευθυνόμαστε εμείς που δεν μας δίνουν τα έγγραφα για να φύγουμε νόμιμα…».

Άνδρες 30 και 40 ετών δακρύζουν προσπαθώντας να εξηγήσουν. Δεν υπάρχει κανείς ούτε για να μεταφράσει το παράπονό τους. Κραυγές αγωνίας και εκκλήσεις για λίγες ώρες ακόμα ανθρωπιάς…

Κι όταν βραδιάσει, πέσει το σκοτάδι και το κρύο, ποια θα είναι η θέση αυτών των ανθρώπων;