Ήταν μια εκδήλωση από αυτές που θα ξεχωρίσουν τόσο στο πολιτικό όσο και στο κοινωνικό καλεντάρι της Λακωνίας για το 2012.

Ευχή όλων όσων την παρακολούθησαν στο αμφιθέατρο και στο διαδίκτυο ήταν να υπάρξουν μιμητές της Φεβρωνίας Πατριανάκου και σύντομα να έχουν παρόμοια ευκαιρία προβληματισμού, ενημέρωσης κι έκφρασης.

Κι εκεί, που ενδόμυχα και καχύποπτα μπορεί να αναζητεί εναγωνίως κάποιος ρηχά πολιτικά κίνητρα για την συγκεκριμένη πρωτοβουλία, έρχεται η ίδια η πολιτικός να μας πεί:
«Πολιτική δεν είναι ανόητα επικοινωνιακά τερτίπια. Δεν είναι εσωκομματικές ισορροπίες. Όσο οι πολιτικοί υπηρετούσαν μόνο τα μικρά κέρδιζαν την ψήφο των πολιτών, αλλά έχαναν την εμπιστοσύνη και το σεβασμό τους.
Πολιτική είναι η ικανότητα να ανοίγεις δρόμους, να προβλέπεις τα προβλήματα του Αύριο, να σχεδιάζεις, να χαράζεις στρατηγική, να ασκείς με ρεαλισμό και υπευθυνότητα πολιτικές βασισμένες στην γνώση, στην έρευνα, στην εμπειρία, στην ιστορία».

Απολαμβάνουμε την εκδήλωση σε μια ηλεκτρισμένη – θετικά – ατμόσφαιρα. Ένα κατάμεστο αμφιθέατρο από ανθρώπους κάθε ηλικίας, φύλλου και ιδεολογίας…
Οι ομιλητές σαφώς ξαφνιασμένοι, δείχνουν ότι πρέπει να πασχίσουν απέναντι στη δύναμη του κοινού. Δεν συμφωνούν μεταξύ τους πάντα, αλλά τεκμηριώνουν τις απόψεις τους.

Η Φεβρωνία Πατριανάκου δίνει το στίγμα: «Τη χώρα μας συγκλονίζει οικονομική κρίση με απροσδιόριστο ακόμα βάθος και ένταση.
Ανεξάρτητα από το πώς κανείς τοποθετείται για τα αίτια που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση και τον τρόπο διαχείρισης της , αποτελεί κοινή παραδοχή ότι προϋπήρξε βαθιά κρίση αξιών της κοινωνίας, του πολιτικού συστήματος, των θεσμών. Ενός πολιτικού συστήματος που επέδειξε αδυναμία να αντιμετωπίσει την κρίση, άμεσα, αποφασιστικά και με ισχυρό πολιτικό θάρρος.
Ενός πολιτικού συστήματος που οφείλει να εμπνεύσει εθνική ομοψυχία».

Είναι φανερό ότι το ακροατήριο προβληματίζεται για τον ρόλο των πολιτικών. Βρίσκεται στο επίκεντρο μιας εκδήλωσης που βασίζεται σε δεδομένα, έρευνα και επιστημονική ανάλυση και αφορά στα παιδιά μας και στην Βία που τους κληροδοτήσαμε.
Συλλογιέσαι, όμως ακόμα, αν μπορεί μια πολιτικός να δεί καθαρά τα πράγματα. Και η απάντηση έρχεται πάλι από την πολιτικό που θυμίζει ότι δεν είναι μόνον πολιτικός:
«Είμαι μητέρα δύο αγοριών, αγωνιούσα και αγωνιώ για όλα τα παιδιά, γιατί αυτά είναι η δύναμη, η ψυχή και η προοπτική της πατρίδας μας.
Γιατί μόνο η δική τους σκέψη, μου γεννά ελπίδα.
Γιατί η σκέψη τους μου δίνει δύναμη να αγωνιστώ για ένα διαφορετικό Αύριο.
Πριν τρία χρόνια στη Βρετανία, κάθε εβδομάδα επί ένα χρόνο ένα ανήλικο παιδί σκοτωνόταν από μαχαίρι που κρατούσαν άλλα ανήλικα παιδιά.
Με αφορμή αυτά τα περιστατικά βίας υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι με τις μικρές μου δυνάμεις θα αγωνιζόμουνα για ανάπτυξη προληπτικών πολιτικών στη χώρα μας».

Σε μια εποχή των πολιτικών κλισέ και του ιδεολογικού στρουθοκαμηλισμού φαντάζει τολμηρό – αν όχι παράδοξο, μία πολιτικός να κάνει τομή στον τρόπο επικοινωνίας και συνεργασίας με τον πολίτη. Συνήθως, επιβάλλεται το γενικό σύνθημα αποθάρρυνσης και εν τέλει αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά προβλήματα. Αυτή η εκδήλωση δεν έγινε έτσι απλά:

«Πριν τρία χρόνια, λέει από το βήμα η Φ. Πατριανάκου, ανέλαβα την ευθύνη διενέργειας έρευνας στο Λεκανοπέδιο με θέμα «Παιδική και Νεανική Βία μέσα από τα Μάτια των Γονέων» ζητώντας την βοήθεια και επιστημονική συνεργασία του Ε.Κ.Κ.Ε. Τα ευρήματα ήταν σημαντικά. Ενημέρωσα τον τότε Υπουργό Παιδείας, έκανα παρεμβάσεις, συμμετείχα σε εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης.
Τρία χρόνια αργότερα ανησυχώντας περισσότερο, λόγω και της βιαιότητας της οικονομικής κρίσης, αποφάσισα την επανάληψη της έρευνας.

Οι περισσότεροι με τους οποίους έκανα σχετική συζήτηση με αποθάρρυναν.
Ποιος ασχολείται σήμερα με τέτοια θέματα; Ένα είναι το πρόβλημα, η οικονομία.
Ναι αλλά η οικονομία γεννά κραυγές αγωνίας στα παιδιά μας.
Στα παιδιά που φέραμε σ’ ένα κόσμο χωρίς κανόνες, χωρίς προοπτικές, με ψαλιδισμένα όνειρα, λειψή αγάπη και μεγάλες απαιτήσεις».

Στο ακροατήριο σίγουρα βρίσκονται και ανύποπτοι ακροατές, που δεν έχουν αντιληφθεί ότι η συγκεκριμένη εκδήλωση είναι αποτέλεσμα μιας ζωντανής πραγματικότητας. Είναι η δράση απέναντι στην αντίδραση που εκδηλώνει η νεολαία που βιώνει την κρίση. Τα στοιχεία που παραθέτει η μητέρα – πολιτικός Φεβρωνία είναι συγκλονιστικά:

«Σκέφτομαι σοβαρά να σταματήσω το σχολείο. Να βρω δουλειά, να βοηθήσω την οικογένειά μου». Είναι η κραυγή αγωνίας ενός 15χρονου έφηβου. Οι γονείς του είναι άνεργοι, συνεχείς καβγάδες στο σπίτι, δεν έχει λεφτά ούτε για το λεωφορείο. Πήρε την τηλεφωνική γραμμή στήριξης παιδιών και εφήβων (116-111), που είναι δωρεάν.
Περίπου 100 με 150 χιλιάδες ανήλικα παιδιά εργάζονται στην Ελλάδα ενώ 40.000 εγκατέλειψαν το σχολείο σύμφωνα με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο για να βοηθήσουν το οικογενειακό περιβάλλον.
Παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία λόγω υποσιτισμού. Τα προγράμματα χορηγίας μικρογευμάτων μαρτυρούν την κατάρρευση του κράτους Πρόνοιας και όχι την ύπαρξή του.
Τα περιστατικά βίας στα σχολεία αυξάνονται με προοπτικές ραγδαίας επιδείνωσης όσο περισσότερο βυθίζεται η χώρα στην κρίση και αυξάνεται η ανεργία.
Οι σχέσεις εκπαιδευτικών μαθητών δοκιμάζονται διαρκώς και περισσότερο".
[Εδώ αναφέρεται σε δημοσιεύματα ενός μήνα όπου καταγράφονται εκατοντάδες περιστατικά βίαιων καταστάσεων με πρωταγωνιστές ή θύματα νέους και παιδιά].

Όλα αυτά που ακούσαμε δεν ήταν αριθμοί, δεν ήταν ποσοστά, δεν ήταν καμπύλες και γραφήματα, ήταν τα παιδιά μας.
Ήταν η νέα γενιά ηλικίας σήμερα 10-17 ετών.
Ακριβώς την κρίσιμη ώρα η κ Πατριανάκου παρουσιάζει στο κοινό δύο νέους που εκπροσώπησαν την Λακωνική Κοινωνία στο Ελληνικό Κοινοβούλιο
Η Παναγιώτα Λαγάκου και ο Χρήστος Παυλέρος δικαιώνουν τους γονείς, τους δασκάλους, την πολιτικό. Από το βήμα μέσα σε λίγες κουβέντες τα λένε όλα:
"Κάποτε οι σπουδές για τα παιδιά ήταν όνειρο. Τώρα σημαίνουν επιβάρυνση για την οικογένεια. Έχουμε συσσωρευμένη αγωνία και θυμό κατά του συστήματος Βλέπουμε στα μάτια των γονιών μας τη θλίψη… Δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο Δεν μπορούμε να οραματιστούμε. Είμαστε οργισμένοι. Στηριζόμαστε στην οικογένεια και λέμε με θάρρος ότι η γενιά του Πολυτεχνείου φταίει για ότι βιώνουμε. Θέλουμε να δώσουμε λύσεις και να ανοίξουμε δρόμους μόνοι χωρίς να χρειαστεί η στήριξη από τους πολιτικούς και το σύστημα που μας απογοήτευσαν"

Μπροστά στο κοινό μια γενιά, που βιώνει το μνημόνιο, τις περικοπές, τα ελλείμματα, την ανεργία, τους καβγάδες, τα οικογενειακά αδιέξοδα, τη σχολική και εξωσχολική βία.

Από τα ευρήματα της έρευνας:
Καταρρίπτεται ο μύθος ότι τα παιδιά της Περιφέρειας περνάνε καλύτερα από τα παιδιά της Αθήνας.
Είναι απολύτως ανάλογα ευρήματα, με έρευνα για την Υγεία των Εφήβων που πραγματοποιήθηκε σε 5.000 μαθητές 11,13,15 ετών σε 306 σχολεία της χώρας.

Η Φεβρωνία Πατριανάκου αφήνει να εννοηθεί ότι οι ομιλητές πρέπει να μιλήσουν έξω από τα δόντια: «Αν αυτή είναι η ζωή που ονειρευόμαστε για τα παιδιά μας τότε "τα καταφέραμε"
Η επικεντρωμένη μόνο στους δημοσιονομικούς στόχους μίζερη και αδιέξοδη πολιτική του μνημονίου δεν μπορεί να εμπνεύσει ελπίδα και όραμα,
δεν μπορεί να γεννήσει το καινούργιο, δεν μπορεί να αφουγκραστεί την κοινωνία,
δεν μπορεί να συγκρατήσει τη μετανάστευση της νέας γενιάς,
δεν μπορεί να εντρυφήσει στα προβλήματα που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί στα νέα παιδιά.
Είναι ευθύνη μας να τα ξαναβρούμε με τον εαυτό μας, τον αξιακό μας κώδικα, με τις ιδέες μας.
Η οικογένεια μας είναι η υποταγή του εγώ στο εμείς.
Η οικογένεια και η λειτουργία της είναι η δύναμη της πατρίδας μας.
Είναι ο πυλώνας της αντοχής της δια μέσου των αιώνων.
Η κρίση είναι και ευκαιρία.
Ευκαιρία για αλληλεγγύη και συλλογικότητα.
Για μεγάλες τομές.
Για αποκήρυξη νοοτροπιών και γενναίες διαφορετικές επιλογές.
Απαιτούμε από την συντεταγμένη Πολιτεία, κεντρική και αυτοδιοικητική, άσκηση γενναίων πολιτικών στην Εκπαίδευση, στην εδραίωση των κοινωνικών θεσμών.
Σύγχρονες μεθόδους αντιμετώπισης παραβατικών φαινομένων.
Συμβουλευτική στήριξη στην οικογένεια.
Νέο πλαίσιο πρόληψης και πρόβλεψης κινδύνων που συνεπάγονται οι Νέες Τεχνολογίες».

Το Σχολείο βρέθηκε στο επίκεντρο της συζήτησης. Την στιγμή που κάποιοι μιλούν για ανοικτό σχολείο και πρώτο ρόλο του μαθητή οι διαπιστώσεις είναι διαφορετικές:
«Σε μια εποχή που σχολεία κλείνουν και συγχωνεύονται σε μαζικότερες σχολικές μονάδες, σε μια εποχή που η μάθηση μεταφράζεται σε κόστος για τις ανάγκες του Μνημονίου, οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε μια άλλη πολιτική, γιατί τη χρωστάμε στο μέλλον της Πατρίδας, γιατί το χρωστάμε στα παιδιά μας. Γιατί χρωστάμε στα παιδάκια στη Ζαραφώνα που τους έκλεισαν το σχολείο τους και ξεκινάνε κάθε μέρα στις 6:30 το πρωί με ΤΑΧΙ, να μην αναγκαστούν να εγκαταλείψουν πρόωρα το σχολείο τους.
Η Επιτροπή των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποφάσισε ότι η σχολική βία συμβάλλει στην παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών.
Διευκρινίζει ότι, στο πλαίσιο του προγράμματος Pestalozzi, έχει ήδη ξεκινήσει μία πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία, για την εκπόνηση ενός ενιαίου προγράμματος για την πρόληψη της βίας στα σχολεία, όπου όλοι θα μπορούν να ζήσουν, να εργασθούν, να μάθουν και να παίζουν δίχως φόβο.
Διατυπώθηκαν μία σειρά από συστάσεις προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, για τη βελτίωση των δράσεων κατά της βίας στα σχολεία.
Ιδιαίτερο βάρος δίνει η Επιτροπή στη σεξουαλική βία και τονίζει ότι, χρειάζεται να δίνονται στα παιδιά της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όλες εκείνες οι πληροφορίες που αφορούν τους κινδύνους από την σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση.
Η διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος άσκησης αποτελεσματικών πολιτικών για τις νεότερες γενιές είναι αναγκαία πράξη ευθύνης της Πολιτείας.
Πολιτικές πρόληψης και όχι καταστολής, πολιτικές πολύπλευρης γνώσης και ανάπτυξης του συνόλου των δυνατοτήτων, πολιτικές που θα ανοίγουν δρόμους και θα γεννούν ελπίδα.
Είναι ευθύνη όλων μας να συνειδητοποιήσουμε την κρισιμότητα των περιστάσεων και να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση ενός άλλου περιβάλλοντος για τις νεότερες γενιές.
Η προβολή στο μέλλον είναι αυτές οι γενιές και όχι οι διαχειριστές και υπεύθυνοι της σημερινής κρίσης.
Γιατί τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας είναι η προβολή του Έθνους μας στο Μέλλον.
Γιατί από αυτά θα ξεπηδήσει το καινούργιο αρκεί να μη τους έχουμε στερήσει:
• Μια Πατρίδα ακέραιη και ελεύθερη
• Μια Δημοκρατία σταθερή
• Την πίστη σε Ιδέες, Αξίες, Αλληλεγγύη και ικανότητα συλλογικότητας.
Όλα τα άλλα θα τα δημιουργήσουν μόνα τους».

Οι θεατές – ακροατές χειροκροτούν. Ερωτήσεις από το κοινό και από το διαδίκτυο ενισχύουν το πάνελ και ένας σημαντικός διάλογος εξελίσσεται χωρίς την παραμικρή απώλεια από το ακροατήριο.
Αναφορές στον Ελληνικό Πολιτισμό, στο Χριστιανισμό, στη Φιλοσοφία, στην Πολιτική, στην Κοινωνία, στην Μόρφωση των Ελλήνων, στο συναίσθημα του λαού κ.α. αποτελούν συνδετικούς κρίκους στο συλλογισμό και στο διάλογο.

Καταλήγει η εκδήλωση σε αβίαστα συμπεράσματα. Όχι για όλα τα ερωτήματα. Ισως πρέπει να επαναληφθεί.
Το μήνυμα είναι σαφές: «Μάθετε τα παιδιά ότι άλλο επιτυχία και άλλο ευτυχία». Αντιλαμβάνονται οι πολίτες ότι « αυτό που θα μας σώσει είναι η γνώση». ¨όταν μάλιστα ο προβληματισμός αφορά την ελληνική Περιφέρεια τότε οι «δεσμοί αγάπης αποδεικνύονται λυτρωτικοί».
«Μας λείπει η στρατηγική, αλλά έχουμε μυαλό και θα προχωρήσουμε» καταλήγει αισιόδοξα αλλά απόλυτα η Φεβρωνία Πατριανάκου.