ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ. Τέτοιες ημέρες, Απρίλιος του 1992, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που έτσι κι αλλιώς είχε σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, περνούσε δύσκολες μέρες. Η χρονιά δεν είχε ξεκινήσει καλά. Στην χώρα και κυρίως στην Θεσσαλονίκη ξεσπούν μεγάλες κινητοποιήσεις με πρωτοβουλία της εκκλησίας και μια “υπερπατριωτική” μερίδα του πολιτικού κόσμου με αφορμή και κεντρικό σύνθημα την μη αναγνώριση από την Ελλάδα κράτους με την ονομασία «Μακεδονία» αλλά ούτε και με παράγωγά του.
Στο βάθος του προβλήματος ένας γνώριμός μας με το όνομα Αντώνιος Σαμαράς, Υπ. Εξωτερικών τότε, πρωθυπουργός αργότερα, επίτιμος στη ΝΔ σήμερα. Μητσοτάκης και Σαμαράς είναι στα μαχαίρια καθώς ο τελευταίος προσπαθεί να υλοποιήσει μια προσωπική γραμμή αδιάλλακτης στάσης έναντι των Σκοπίων, που είναι αντίθετη τόσο με την κυβερνητική γραμμή όσο και με τις αποφάσεις του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών που συγκλήθηκε υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Στις 13 Απριλίου 1992, ύστερα απο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με τον Πρόεδρο Κ. Καραμανλή, ο Κ. Μητσοτάκης ανακοινώνει την αποπομπή του Σαμαρά και την ανάληψη του Υπ. Εξωτερικών απο τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Ήταν η αρχή του τέλους της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Από τότε πολύ νερό κύλησε στην πολιτικής ιστορία της χώρας, ο Μητσοτάκης φεύγει, ο Σαμαράς έρχεται, γίνεται πρωθυπουργός, φεύγει και αυτός, το θέμα των Σκοπίων δεν δικαιώνεται για τους Έλληνες κι έρχεται ο νέος Μητσοτάκης.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται λένε οι γερόλυκοι της πολιτικής. Σήμερα ο Μητσοτάκης επιχειρεί να κατακτήσει την Πελοπόννησο, περιοχή δύναμης του Σαμαρά αλλά ενώ πλείστα του «βγαίνουν» όπως τα νούμερα στην Πανδημία, έχει ανάψει και πάλι η κόντρα με την Εκκλησία. Χώρος στον οποίο ο Σαμαράς έχει πλεονεκτήματα και ο Μητσοτάκης μόνο μειονεκτήματα. Με Μεσσηνία χαμένη, Λακωνία επίσης, Αρκαδία χαμένη από τον Τατούλη, δύσκολα ο Μητσοτάκης θα κάνει το παιχνίδι που θέλει. Έτσι στο εξής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο ημερολόγιο του δεν θα πρέπει να υπογραμμίζει μόνον την 21η Απριλίου αλλά και την 13η…