ΕΛΛΑΔΑ. Kάποιοι μιλούν για Παράταξη. Άλλοι για Χώρο. Λιγότεροι για Κόμμα. Ανάμεσά τους ευδιάκριτοι οι αρμοί με το ιδεολογικό και πολιτικό υλικό που ανάλογα με τις εποχές, διαστέλλονται ή συστέλλονται.

Στη Νέα Δημοκρατία υπήρξαν πολιτικοί που πέρασαν και αποχώρησαν χωρίς να ανατρέψουν τα δεδομένα. Υπάρχουν και αυτοί που ήθελαν και θέλουν να διαμορφώσουν το κόμμα έτσι ώστε να αποτελέσει αφετηρία της νέας εποχής…

Είχαμε τους ακραίους δεξιούς, τους νεοφιλελεύθερους και τους κεντροδεξιούς. Έχουμε τους οπαδούς της πάλαι ποτέ λαϊκής δεξιάς και αυτούς της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας με τους ακροδεξιούς κάπου παρόντες - απόντες. Έχουμε τους λεγόμενους έντιμους πατριώτες από τη μία και τους στυγνούς καπιταλιστές από την άλλη.

Παλαιά μιλούσαμε για την σχολή Αβέρωφ, για το κόμμα Καραμανλή, για την τάση Μητσοτάκη. Σήμερα ποια μπορεί να είναι τα πρόσωπα της ΝΔ που δίνουν τον τόνο, τον παλμό, τον χαρακτήρα;

Αν δεχθούμε ότι ο Καραμανλής αντιπροσωπεύει την πάλαι ποτέ Λαϊκή Δεξιά, ο Σαμαράς την πιο Πατριωτική Παράταξη και τους ακραίους της και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τους νεοφιλελεύθερους μεταρρυθμιστές και τους κεντροδεξιούς εκσυχρονιστές, τότε μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια τριφασική ΝΔ με φόντο την ευρύτερη Παράταξη της Δεξιάς και σημαντικές αντιθέσεις και διαφορές που τις αμβλύνει κάπως ο πόθος για την Κυβέρνηση και η ανάγκη για ανάσχεση της αριστερής, εκσυχρονιστικής συμμαχικής αριστεράς.

Αν συζητούσαν δημόσια εκπρόσωποι των τριών τάσεων της δεξιάς παράταξης, χωρίς υπεκφυγές και χωρίς ακροβασίες ισορροπίας για θέματα όπως η σχέση με την Τουρκία, το Σκοπιανό, την εξάρτηση από την Ευρώπη του βορρά, τη σχέση κράτους – εκκλησίας, τα εργασιακά, τα υγειονομικά, το μεταναστευτικό, την αξιοποίηση των υπόγειων, επίγειων και υπέργειων ανανεώσιμων και αναλώσιμων πόρων της χώρας, τη διέλευση των αγωγών μέσω αυτής, τις στρατηγικές συμμαχίες σε ναυτιλία, βιομηχανία, τουρισμό, κ.λ.π. τότε οι διαφωνίες τους θα ήταν τόσες πολλές και τόσο έντονες που θα υπέθετες ότι η δημιουργία τριών ξεχωριστών κομμάτων στη δεξιά παράταξη θα ήταν κάτι φυσικό, επιβεβλημένο και λυτρωτικό.

Όμως! Η δεξιά παράταξη αν κι έχει εμφανίσει στην ιστορία της δεκάδες κόμματα διαμαρτυρίας, από την εποχή του Κωστή Στεφανόπουλου έως τις ημέρες του Γιώργου Τράγκα, έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: Τα ηγετικά στελέχη οδηγούν τα μεσαία και τελικά τους ψηφοφόρους σε συνθήκες, συμβιβασμούς και συγκαταβάσεις προκειμένου η παράταξη να μην βρεθεί εκτός Κυβέρνησης ή εκτός δικομματισμού. Τους οδηγούν στο «μαντρί» για «να μην χαθούν», όπως έλεγε ο Αβέρωφ. Ειδικά μετά την επέλαση του Ανδρέα Παπανδρέου, η Νέα Δημοκρατία και η δεξιά παράταξη έχουν διδαχθεί, με τον πιο σκληρό τρόπο, ότι πρέπει να κρατούν ισχνούς τους αρμούς των μεταξύ των διαφορών αν θέλουν θα πρωταγωνιστούν στα πολιτικά πράγματα.

Έτσι εξηγείται πως αυτοί που κάποτε αποτέλεσαν το «μαύρο πρόβατο» του κόμματος, κάποιοι στιγμή, έγιναν πρόεδροι του και πρωθυπουργοί της χώρας. Αυτή η συνθήκη είναι ίσως βασική συνταγή της συντηρητικής νοοτροπίας που όταν θέλει να συντηρήσει καταστάσεις, δυνάμεις και κεκτημένα είναι ικανή να συμμαχήσει ακόμα και τους ιστορικούς της αντιπάλους.

Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να αποκλείσει τη συνεργασία Μητσοτάκη – Τσίπρα! Όσο ανίερη και αφύσικη αν θεωρείται από τους ακροδεξιούς, όσο ριψοκίνδυνη και ταπεινωτική και αν χαρακτηριστεί από τους λαϊκούς δεξιούς, τόσο χρήσιμη αναγκαία και λυτρωτική θα είναι για τους νεοφιλελεύθερους της Κυβέρνησης και του κόμματος. Μιας Κυβέρνησης βέβαια που δεν αφήνει απ΄εξω τα πρωτοπαλίκαρα του Σαμαρά και τους Καραμανλήδες…

Η σιγουριά Μητσοτάκη στην ΔΕΘ ότι θα εξαντλήσει την 4ετία και θα ζητήσει αυτοδυναμία ίσως δεν σημαίνει τίποτ΄ άλλο από την σαφή προειδοποίηση ότι αν δεν διαφαίνονται αυτά θα προχωρήσει στο plan B, τη συνεργασία με όποιο κόμμα θα εξασφαλίζει (δήθεν) την ασφάλεια και κυβερνησιμότητα της χώρας…

Τότε οι αρμοί της δεξιάς παράταξης θα έχουν διασταλεί απόλυτα… αλλά δεν θα έχουν σπάσει. Έτσι θα είναι. Έτσι θα πρέπει να είναι και όπως θα μας πουν: Έτσι θα συμφέρει!

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις