Γράφει ο Κώστας Λεβέντης

ΜΕΣΣΗΝΙΑ. Ταΰγετος, Προφήτης Ηλίας, 2407μ. Η κορυφή θρύλος, η «πυραμίδα» μας επέτρεψε να την κατακτήσουμε και να την απολαύσουμε το περασμένο ξημέρωμα Κυριακής, υπό το φως της αυγουστιάτικης πανσελήνου. Παρέα και οργανωτής αυτής της εμπνευσμένης διαδρομής ήταν ο ΕΟΣ Καλαμάτας, ο οποίος πέρα από την άψογη οργάνωση και καθοδήγηση, διέθεσε και τα μάχιμα βανάκια του.

Σάββατο, 21 Αυγούστου, από τις τρεις παρά έξω από το Σύλλογο στο ραντεβού μας, συμπράγκαλα στα βανάκια και φύγαμε! Μια μικρή στάση στην Καρδαμύλη για να ενωθούμε με τους τελευταίους βουνοσυντρόφους (και να τσιμπήσουμε και ένα παγωτάκι) και συνεχίζουμε προς δάσος Βασιλικής. Περίπου 2 ώρες ατόφιου δασικού δρόμου μέσα από κατάφυτες πλαγιές, απ’ αυτές που «σώθηκαν» φέτος το καλοκαίρι. Κατά την ανάβαση ήμασταν τυχεροί: έβρεχε σχεδόν ασταμάτητα, πράγμα που εκτόξευε επί τόπου το μυαλό σου έξω από κάθε ανθρώπινο. Η φύση ολόγυρά σου σε κατέκλειε και σε έβαζε στη θέση σου, από το πρώτο κιόλας συναπάντημα. Τελικά αν σου διδάσκει κάτι το βουνό, αυτό είναι η ταπεινότητα. Στρέφεις το βλέμμα σου έξω από τον εαυτό σου και αναλογίζεσαι με δέος τα μεγέθη που σε περιβάλλουν…

Μετά από αυτή τη μυσταγωγική πορεία, άφιξη στο μέρος ανάπαυσης, πέριξ του Καταφυγίου Έκτακτης Ανάγκης του ΕΟΣ Καλαμάτας, αλλά και του υδροχόου Ναού του Αγ. Δημητρίου, στα 1500μ. Στήσιμο, φαΐ στα πεταχτά, καμιά κουβέντα με φίλους και ραντεβού ξανά στις 21:00 μπροστά από το Καταφύγιο για τις τελευταίες οδηγίες.

Κυριακή, ξημερώματα (02:00): Μετά από αυτές τις λίγες ώρες ανάπαυσης, ξεκινάει επιτέλους η πορεία προς τον Προφήτη Ηλία! Προσωπικά, ήταν η πρώτη μου νυκτερινή πεζοπορία και έχω να πω πως ήταν ό,τι πιο εντυπωσιακό έχω κάνει μέχρις στιγμής! Το φεγγάρι έστεκε σαν προβολέας από πάνω μας, σε σημείο που οι φακοί κεφαλής να είναι σχεδόν περιττοί.

Αφήνουμε το δάσος πίσω μας και συνεχίζουμε στις πετρώδεις και ολοένα πιο απότομες πλαγιές του Ταΰγετου. Η θερμοκρασία πέφτει κι ο άνεμος ψύχει ακόμα πιο πολύ. Κορυφογραμμές, σάρες, «λίγο περπάτημα-λίγο σκαρφάλωμα» και εν τέλει φτάνουμε στην πολυπόθητη κορυφή, μάλιστα αρκετά νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Καλό αυτό; Ξεκάθαρα ΟΧΙ, καθώς η θερμοκρασία στην κορφή είναι περί τους 5οC και ο αέρα λυσσομανά στην κυριολεξία. Φοράμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, ισοθερμικά, σκούφους, γάντια και – εννοείται - μπουφάν και ταυτόχρονα ψάχνουμε να βρούμε κανένα τοιχάκι που να κόβει, έστω και λίγο, τον αέρα, περιμένοντας την ανατολή. Όλη η ζέστη του καλοκαιριού έγινε ανάμνηση, μέσα σε λίγα λεπτά.

Προφήτης Ηλίας, χαράματα: Sol Invictus, ο ήλιος κατακόκκινος ανεβαίνει νωχελικά από την πλευρά του Λακωνικού κόλπου όσο ανεβαίνει τόσο κιτρινίζει, τόσο ζεσταίνει. Και όσο συνεχίζει να ανεβαίνει, αρχίζει και να σχηματίζεται η περίφημη πυραμίδα στο Μεσσηνιακό. Ανεπανάληπτο θέαμα και ανεπανάληπτος ο τρόπος κατάκτησης αυτής της εμπειρίας.

Προφήτης Ηλίας, 07:30: Χορτάτοι από θέα, θέαμα και ψύχος, παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής (Σημειωτέον, μετά από μία ώρα πορείας έβγαλα όλο το χειμερινό ρουχισμό). Το πρώτο πράγμα που έκανα φτάνοντας στο Camp είναι να βγάλω τα ορειβατικά μου μποτάκια, να το τοποθετήσω πίσω απ’ το κεφάλι μου σα μαξιλάρι και να ξαπλώσω στον ήλιο. Έσβησα, ικανοποιημένος, μεστός και με μια ακόμα ωραία εκδρομή στην πλάτη μου.

Συνοψίζοντας, η νυχτερινή πορεία με πανσέληνο στον Ταΰγετο και το ξημέρωμα στην κορυφή είναι κάτι που, όσοι αγαπάνε τη φύση, πρέπει να ζήσουνε. Κάτι τέτοια «μικροπράγματα» είναι που κάνουν τον άνθρωπο μερακλή.

Όντως παράξενο, αν όχι - φαινομενικά - αντιφατικό: χρειάζεται να απογειώσεις το κορμί σου σε τέτοια ύψη για να προσγειώσεις την ψυχή σου σε ομαλά πεδία.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις