Η διαβούλευση για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια ξεκίνησε

Aλλά η μιντιοκρατία ασχολείται με τους γάμους…..θεωρώντας τα πουρνάρια

Γράφει ο Ηλίας Παναγιωτακάκος

Είναι πλέον βέβαιο ότι την πολιτική και κοινωνικο-οικονομική ατζέντα την καθορίζουν τα ΜΜΕ «υπηρετώντας» την εξουσία ανάλογα με τις χρηματοδοτήσεις ή τις φοροαπαλλαγές. Σε μια κοινωνία καθηλωμένη και άφωνη παρακολουθεί τις τηλεπερσόνες που επιχειρούν να αντιστρέψουν την εικόνα της πραγματικής ζωής με μια ιλουστρασιόν μεταμοντέρνα κοινωνία στον τρόπο διαβίωσης, ένδυσης, διατροφής και κοινωνικών προτύπων. Το σενάριο αλλάζει όταν εμφανίζονται ακραία γεγονότα βίας και παραβατικότητας που συγκλονίζουν την κοινή γνώμη. Τα «φώτα της ράμπας» πέφτουν όταν οι μετρήσεις δείχνουν ότι τα δυναμικά κοινά δεν «καταναλώνουν» άλλο από το συγκεκριμένο γεγονός.

Αναμφίβολα υπάρχουν και καλές εκπομπές και μαχητικοί δημοσιογράφοι , αλλά και εκπληκτικά σήριαλ μυθοπλασίας που όμως δεν αρκούν. Το θέμα του γάμου, της υιοθεσίας και της τεκνοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών κυριαρχεί από την μιντιακή προπαγάνδα σε ένα νομοσχέδιο που θα κατατεθεί σε ένα περίπου μήνα με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού (υπενθύμιση ότι το κυβερνών κόμμα δεν ψήφισε ούτε το πολιτικό γάμο, ούτε το σύμφωνο συμβίωσης κλπ) και θα περάσει και με ψήφους της αντιπολίτευσης.

Η πραγματική ατζέντα της ζωής και των υπαρκτών προβλημάτων κρύβεται επιμελώς από το κυβερνητικό επικοινωνιακό επιτελείο με την βοήθεια και της εθιμικής περιόδου που διανύουμε με τις «πρωτοχρονιάτικες πίτες»….

Το θεμέλιο μιας κοινωνίας που είναι η παιδεία, το εκπαιδευτικό σύστημα και το περιβάλλον του σχολείου με κορωνίδα για τον ρόλο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης δεν συμπεριλαμβάνεται στον δημόσιο διάλογο. Εκτός του νομικού ζητήματος, δηλαδή πως ένας νόμος με την απλή πλειοψηφία της Βουλής μπορεί να ακυρώσει βασικό άρθρο του Συντάγματος (άρθρο 16 – παρ. 5 & 6) ‘’… 5. H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Kράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους.…’’, υπάρχουν και ζητήματα ουσίας για τον τρόπο ίδρυσης, λειτουργίας τους, εποπτείας και αξιολόγησης των ιδιωτικών Α.Ε.Ι.

Αν και δεν υπάρχουν σαφείς οι θέσεις του κυβερνώντος κόμματος θα πρέπει να αποσαφηνιστεί τι εννοούνται ως ΜΗ κρατικά. Η μόνη συζήτηση που υπάρχει είναι η λειτουργία Παραρτημάτων όπως Harvard το Yale και άλλα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια. Όμως αποδεδειγμένα αυτά τα Πανεπιστήμια επιλέγουν πολύ πιο δυναμικές αγορές σε σχέση με την Ελλάδα. Η επίκληση της ύπαρξης παραρτήματος του New York University στο Αμπού Ντάμπι παραλείπει ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων χρηματοδοτεί αυτό το παράρτημα κατά 99%. Το παράρτημα που ίδρυσε το Yale το 2011 στη Σιγκαπούρη κλείνει το 2025, παρά τη γενναιόδωρη συνεισφορά τής εκεί κυβέρνησης.

Στην Μεγάλη Βρετανία, όπου όλα τα γνωστά Πανεπιστήμια είναι δημόσια, τα δίδακτρα πήγαν στις 9.000 λίρες για τους Βρετανούς και πολύ περισσότερα για τους ξένους όταν διαδοχικές κυβερνήσεις απέσυραν την κρατική χρηματοδότηση για την διδασκαλία και απαίτησαν να καλύψουν την τρύπα οι φοιτητές με τα δίδακτρα. Πολλά πανεπιστήμια εγκαταλείπουν το επιχειρηματικό μοντέλο και επιστρέφουν στην ακεραιότητα της ακαδημαϊκής ζωής. Συνεπώς και στην Ελλάδα ο διάλογος με κυρίαρχη δύναμη την Πανεπιστημιακή κοινότητα πρέπει να δώσει τον τόνο για ποια Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση θέλουμε. Ένα Πανεπιστήμιο της κριτικής σκέψης, της εμβάθυνσης της γνώσης της έρευνας και του αναγεννησιακού ανθρωπισμού αλλά και της προετοιμασίας για την αγορά εργασίας ή Πανεπιστήμια μονοδιάστατα τεχνοκρατικά για την αγορά εργασίας, ως «πανεπιστημιακοί πωλητές» που πουλάνε πτυχία στο ‘’ εμπόρευμα’’, δηλαδή τους φοιτητές και η αξία της παιδείας καθορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση πτυχίων και το ύψος των διδάκτρων.

Σύμφωνα με το Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, οι πλούσιοι Έλληνες ξοδεύουν πέντε φορές περισσότερα για την παιδεία των παιδιών τους απ’ ό,τι οι φτωχοί. Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα στέλνουν τα παιδιά τους στα καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού και θα συνεχίσουν μετά την ίδρυση ιδιωτικών ιδρυμάτων. Η παιδεία ως εμπόρευμα και προνόμιο αναπαράγει και μεγαλώνει τις ανισότητες. Η υποχρηματοδότηση και η έλλειψη προσωπικού του δημόσιου Πανεπιστήμιου δείχνει το δρόμο της υποβάθμισης. Από τον διάλογο δεν μπορούν να απέχουν, εκτός των πολιτικών κομμάτων, τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια γιατί η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα πλήξει κυρίως τα Περιφερειακά Ιδρύματα. Σε πρωθύστερο χρόνο υπήρξε έντονη κριτική για τους βαθμούς εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση … Τώρα η είσοδος στην μη κρατική – ιδιωτική Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχει μόνο το πορτοφόλι της οικογένειας. Και ένα ερώτημα :Καταργήθηκαν αρκετά τμήματα μεταξύ των οποίων και η Νομική της Πάτρας. Αν ξένα Πανεπιστήμια θέλουν να επενδύσουν σε Τμήματα Νομικής μέσα στην ίδια Περιφέρεια κατά προτίμηση στην Αττική ή στην Θεσσαλονίκη ποιος θα το απαγορεύσει;