Μανώλη Ρασούλη: Λόγος Πολιτικός

Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Ο Μανώλης Ρασούλης που πριν λίγο καιρό εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο, δεν ήταν ένας απλός τραγουδοποιός όπως άλλοι πολλοί. Ήταν, πάνω απ’ όλα, ένας φιλοσοφημένος και κατασταλαγμένος πολίτης με στέρεη αριστερή αντίληψη και πανανθρώπινη κοσμοθεωρία, που μπόλιασε μ’ αυτήν ΚΑΙ τα τραγούδια που έγραψε μετατρέποντάς τα σε πολιτικές μπροσούρες, συμβάλλοντας με τον τρόπο του στην όποια προσπάθεια γίνεται για την αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων υπέρ των αδικημένων του κόσμου μας.

Εκτός από τραγούδια ο Μανώλης Ρασούλης έγραψε (με το δικό του σκωπτικό, σατυρικό κι αιχμηρό ύφος ) και κείμενα πολιτικά, τα οποία δικαιώνονται σήμερα.

Στο πολύ καλό περιοδικό «λαϊκό τραγούδι» του Ιουλίου 2005 ο Ρασούλης είχε γράψει ένα κείμενο με τίτλο: «ΥΦΟΣ ΚΑΙ ΗΘΟΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ». Εκεί, στοιχειοθετώντας την επιχειρηματολογία του, έγραψε (ανάμεσα σ’ άλλα ) και τα παρακάτω:

«Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 20 συναπτά έτη, το ΠΑΣΟΚ άνοιξε τις πύλες της κολάσεως και οι πληγιασμένες μάζες με επικεφαλής τους αμοραλιστές, τους αριβίστες και τους λυσσασμένους για εξουσιαστικότητα, απομωνόνοντας πανούργα αιθεροβάμονες και λαπάδες, δηλαδή ανθρώπους του ήθους, επέβαλλε τη νομενκλατούρα της και μια απίστευτη μικροαστική σκατίλα μιας υπερκάστας επικίνδυνων και καπάτσων, άξεστων και αποκρουστικών .

Ένας μεγάλος επαναστάτης, οΤρότσκι, είχε πει ότι :

«Το αποκρουστικότερο πλάσμα στον κόσμο είναι ο μικροαστός στην πρωταρχική του συσσώρρευση».

Κι εδώ στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, εδημιουργήθη το κάτι άλλο, που ακόμα και η κόπρος του Αυγεία φαίνεται σαν μια ντροπαλή παρθένα μπροστά του. Σαν να μας έχεσε ο Γκοντζίλας κατάμουτρα. Σε άλλους όμως αρέσει να κολυμπούν στο βόθρο πεταλούδα και να ευφραίνονται.

Θα μου πείτε: Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ναι μεν, όχι δε. Κοινωνία έτσι δεν γίνεται.

Κι αυτό ήδη το πληρώνει. Οι πολίτες της.»

Κάποιοι, λοιπόν, τα ’βλεπαν, τα ’λεγαν και τα ’γραφαν .
ΕΜΕΙΣ γιατί δεν τα βλέπαμε, δεν τ’ ακούγαμε και δεν τα διαβάζαμε, πριν ξεσπάσει το Κακό;