Ο Λεωνίδας, το κενοτάφιο, και οι 9+1 κάδοι.

Γράφει η Μ.Α.Τ.

Πάει καιρός, αρκετός, που μέναμε στο κέντρο της πόλης. Δρόμος πεζοδρόμιο σπίτι, τσιμέντο, το χώμα λιγοστό. Κάποια στιγμή, τοποθετήσαμε στην είσοδο του σπιτιού μια γλάστρα με λουλούδια. Πεντάφυλλα ήταν…. Μύρισε Καλοκαίρι!!
Πολύ γρήγορα όμως, τα γατάκια της γειτονιάς οσμίστηκαν το φρέσκο χώμα, και άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν και να λιπαίνουν τη γλάστρα..παντιοτρόπως. Πήραμε ξυλάκια μυτερά, από αυτά για τα σουβλάκια, τα βυθίσαμε ανάποδα στο χώμα, και απομακρύναμε τους ζαβολιάρηδες επισκέπτες.

Μια δυο ημέρες μετά, ο πιτσιρικάς του σπιτιού, 4-5 χρόνων περίπου, που είχε πια γευτεί και ενθουσιαστεί με την ελληνική-εθνική μας νοστιμιά, τα σουβλάκια, στάθηκε μπροστά στη γλάστρα μας με τα πεντάφυλλα και τα ξυλάκια για λίγο, κι’ ύστερα με τα μάτια ορθάνοιχτα και χοροπηδώντας άρχισε να φωνάζει καταχαρούμενος, να τον ακούει όλη η πόλη. Μαμάάά μπαμπάάάά, στη γλάστρα μας φυτρώσανε σουβλάκια!!!!!

Κάθε φορά που περνάς από το κενοτάφιο του Λεωνίδα θυμάσαι τούτη την ιστορία.

Θάρθη στιγμή, αν δεν έχει κιόλας γίνει, που κάποιος πιτσιρικάς, από τους πολλούς που ευτυχώς παίζουν εκεί, την ώρα που κάποιος γονιός θα του μιλάει για τις αρχαίες πέτρες, την ώρα που θα του λέει για την ιστορία τους για το Λεωνίδα και τους 300, εκείνος, αθώος σαν παιδί , θα γυρίσει και απορώντας θα ρωτήσει: Μαμά μπαμπά, οι αρχαίοι Σπαρτιάτες οι πολεμιστές που μου λες, ζούσαν μέσα σε κάδους με σκουπίδια;;!!!!!!
Μπροστά, ακριβώς μπροστά στο κενοτάφιο ,όχι πλάι όχι λίγο πιο κάτω λίγο πιο πάνω, ακριβώς μπροστά στην πλατεία και στις πέτρες της ιστορίας, ούτε ένας ούτε δύο, αλλά 9 και ένας 1 στο περίπτερο, σύνολο 10 κάδοι στη σειρά, καμαρώνουν και μας υποδέχονται πότε κλειστοί, συνήθως ανοιχτοί χάσκοντες από υπερκαταναλωτική πληρότητα!!

Όχι μόνο ένα παιδί, αλλά και οι ενήλικες κινδυνεύουμε με κάποιας μορφής σύγχυση. Γιατί και προς τι αυτή η, 5+4+1 ή 6+3+1 παράταξη ; Δεν πέρασε κανείς από εδώ, δεν είδε δεν άκουσε, δεν ενημερώθηκε, δεν ενοχλήθηκε, δεν ασχολήθηκε;

Ένας περίπατος στην περιοχή ,και η τοποθέτηση των κάδων ξανά-ξαφνιάζει. Όπου αρχαιολογικός χώρος, όπου ιστορία, εκεί και οι κάδοι, να βροντοφωνάζουν τη διαφορά να πληγώνουν με τη σύγκριση: το τότε και το τώρα!

Όλοι γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες που κάνει η υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου, να λύσει το πρόβλημα των απορριμμάτων. Καθώς φαίνεται, η διαχείριση τους, είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο και με πολλές… πολλές προεκτάσεις πρόβλημα των καιρών μας. Μπορεί να μην έχει βρει ακόμη τον τέλειο..βηματισμό, αλλά στην Παλαιολόγου και στη Λυκούργου σίγουρα φυσάει….άλλος αέρας.

Γνωρίζουμε ακόμα πως η υπηρεσία θα απαντήσει και θα διευκρινίσει κυρίως, πως οι κάδοι τοποθετούνται σ’ αυτά τα σημεία, γιατί οι αρχαίες μας πέτρες και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, είναι οι μόνοι που ούτε μιλούν ούτε φωνάζουν ούτε καβγαδίζουν ούτε και κρυφά μετακινούν!!

Αντίθετα με εμάς τους ζώντες, που θέλουμε τους κάδους κοντά στα σπίτια μας, χαλάμε όμως τον κόσμο άμα τους βρούμε δίπλα στα σπίτια μας, ΄σκοτωνόμαστε’’ με τους γείτονες και τους αρμόδιους υπαλλήλους, και τη νύχτα στα σκοτεινά τους μεταφέρουμε απέναντι!

Απέναντι εδώ, απέναντι εκεί, οι δημόσιοι χώροι γίνονται το μόνο μη μετακινούμενο ‘’απέναντι’’.

Μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε, πως έχει δίκιο η υπηρεσία!!

Θα θέλαμε όμως να θυμίσουμε στην υπηρεσία καθώς και σε άλλες υπηρεσίες, της αρχαιολογικής συμπεριλαμβανομένης, πως γι’ αυτό υπάρχουν και λέγονται υπηρεσίες αρχές και εξουσίες. Οφείλουν, ναι, οφείλουν, ακροβατώντας ίσως, αλλά οφείλουν να παίρνουν αποφάσεις, και την ευθύνη και τον έλεγχο για την τήρηση αυτών των αποφάσεων, για το καλό, για το ‘’υψηλότερο’’ καλό όλης της πόλης, για την ιστορία αυτής της πόλης και για τη ζωή της.

Σ’ ότι αφορά στο κενοτάφιο του Λεωνίδα, υπάρχει πάντα σαν λύση το εύκολο και σίγουρο ‘’απέναντι’’, υπάρχει η Άγιδος και το άχτιστο οικόπεδο, εκατό μέτρα πιο πέρα, εκατό μέτρα πιο πάνω πιο κάτω, ας συμπεριφερθούν περισσότερο ‘’επαγγελματικά’’ οι επαγγελματίες τριγύρω, κι ας περπατήσουν και οι περίοικοι λιγάκι, μόνο καλό κάνει!

Πάντα υπάρχει ή θα πρέπει να υπάρχει μια λύση, να κάνει ελκυστική και με σεβασμό τη συνύπαρξη, και του παρόντος και του παρελθόντος και του μέλλοντός μας εν τέλει, σε μια πόλη, τη δική μας πόλη, όπου όλοι ακουμπάμε τη ζωή μας….

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr