Ας είμαστε ειλικρινείς αγαπητοί Συμπολίτες!

Γράφει ο Τ. Ευόρας

Είναι δεκαετίες πλέον που οι Δημοτικές Αρχές της πόλεως δεν ανταποκρίθηκαν επαρκώς στα αιτήματα των πολιτών για πρόοδο και ανάπτυξη, του ευρύτερου πλέον, Δήμου Σπαρτιατών. Οι Συμπολίτες κάνουν σύγκριση με την πρόοδο άλλων Δήμων της χώρας και δικαίως παραπονούνται για έλλειψη οραματικού προγραμματισμού που θα αξιοποιήσει την παγκόσμια αναγνώριση του ονόματος της Σπάρτης. Δικαίως παραπονούνται για υποχρηματοδότηση και αδιαφορία εκ μέρους των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών, για την δημιουργία σημαντικών έργων υποδομής, προκειμένου να αναδειχθούν και να προβληθούν όλοι οι πόλοι έλξης που διαθέτει η περιοχή μας, σε όλους τους αναπτυξιακούς τομείς, στην πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή παραγωγή.

Αυτή η εμφανής καθυστέρηση της ανάπτυξης, η αγωνία για το αύριο, για το μέλλον της νέας γενιάς, η έλλειψη οράματος και η απραξία του Δήμου, ως προς την αφήγηση προγραμματικού λόγου, ασφαλώς και δικαίως, κάνει πιο εύκολη και πιο αναγκαία την εκφορά αντιπολιτευτικού λόγου… Ισως ακόμη, δημιουργεί πρόωρη κριτική και δικαιολογημένη αγανάκτηση, που αντί να ενδυναμώνει την συνοχή των δημοτών σε κοινή προσπάθεια, καλλιεργεί τη διχόνοια και επιτρέπει την άμετρη εμφάνιση φιλοδοξιών!

Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς αγαπητοί συμπολίτες. Γιατί οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρώτα - πρώτα απέναντι στον εαυτό μας, προκειμένου εμείς, να αναμορφώσουμε – αν πρέπει, και να προωθήσουμε τις δημοτικές διεργασίες για να τις οδηγήσουμε στον συγκλίνοντα δημοτικό οραματικό στόχο!

Και ας πούμε αλήθειες… Επί τετραετίες, η ποιότητα του Δημοτικού Συμβουλίου, δεν είναι και η καλύτερη. Από πολλά εκ των μελών του, ζητάμε να κάνουν υπέρβαση του εαυτού τους. Εν τούτοις, είναι τα μέλη, τα οποία εμείς επιλέξαμε και εμείς εμπιστευθήκαμε χωρίς βαθύτερη σκέψη και ελαφρά τη καρδία… Και αυτά, εξαντλώντας τις δυνατότητές τους, για να μας ικανοποιήσουν, βάλθηκαν να διαχειρισθούν την καθημερινότητα, όταν αυτό, είναι υποχρέωση της αψόγου λειτουργίας των δημοτικών υπηρεσιών.

Γιατί η δουλειά του Δημάρχου, των Αντιδημάρχων και των Δημοτικών Συμβούλων, πρέπει να είναι κυρίως επιτελική. Δουλειά, που ασφαλώς δεν μπορούν να κάνουν, αφού οι δυνατότητές, πολλών εξ αυτών των «εκλεκτών» μας, είναι περιορισμένες. Και γίνεται «λογικό»(!) οι υποθέσεις του Δήμου (που αφορούν όλους μας…) να πέφτουν τα χέρια, μαέστρων ταχυδακτυλουργών, πρόθυμων επαϊόντων, κάποιων ιδιοτελών μελετητών, κάποιων αδίστακτων εργολάβων, κατά την μεταφερόμενη εκ του κέντρου πρακτική συνήθεια.

Και εμείς οι πολίτες περιμένουμε και απορούμε και αγανακτούμε και διαμαρτυρόμαστε και καγχάζουμε για τον εμπαιγμό… Γιατί, δεν έχουμε αντιληφθεί, πως, δεν πρέπει να ξαναφτιάξουμε τα ήδη υπάρχοντα, αλλά, καινούργια που δεν υπάρχουν… Δεν έχουμε αντιληφθεί, πως δεν πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα αιτήματα και τις απαιτήσεις (!) των «μελετητών – εμπόρων» αλλά να προσαρμόζουμε αυτούς, στα δικά μας αιτήματα και απαιτήσεις, που εμείς γνωρίζουμε ότι είναι αναγκαία.

Δεν μας χρειαζόταν – ας πούμε – η «αναμόρφωση» της Κεντρικής Πλατείας της Σπάρτης. Ούτε η «αναμόρφωση» της Κωνσταντίνου Παλαιολόγου…

Μας χρειαζόταν όμως (τότε και τώρα) αναμόρφωση της παλαιάς γέφυρας του Ευρώτα με τέτοια αρχιτεκτονική γραμμή, που να υπενθυμίζει και τονίζει την ιστορικότητα του χώρου, προσαρμοσμένη στην μελλοντική προοπτική φράγματος για τουριστική αξιοποίηση. Μας χρειάζεται, η νέα γέφυρα στην επέκταση της Λυκούργου, να έχει χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων και φαρδιά, ασφαλή πεζοδρόμια για έναν περίπατο των συμπολιτών και ξενάγηση των επισκεπτών.

Μας χρειάζεται η διάνοιξη και επέκταση της περιμετρικής λεωφόρου και η σύνδεσή της σε όλη την περίμετρο της πόλης, μας χρειάζεται η διάνοιξη και επέκταση της Λυκούργου προς Μαγούλα και Μυστρά, μας είναι απαραίτητη η διάνοιξη της περιφερειακής λεωφόρου που θα συνδέσει την πόλη με την περιφέρεια και θα την απαλλάξει από τα βαρέα οχήματα… Μας χρειάζεται η κατασκευή πεζοδρομίων και φωτισμού στους οδικούς άξονες, Σπάρτης προς Αμύκλες, Μυστρά, Κλαδά, Αγ. Ιωάννη, Μαγούλας… Για να αξιοποιηθεί η Περιφέρεια και να αναπνεύσει η πόλη. Μας χρειάζεται η διάνοιξη παραταϋγέτειου δρόμου που θα συνδέσει τον Μυστρά με το Ξηροκάμπι και το Καστόρι και πολλών άλλων παρόχθιων δρόμων που θα διασώσουν και θα αξιοποιήσουν τον Ευρώτα και τους χειμάρρους της περιοχής.

Μας χρειάζονται πάρα πολλά! Που πρέπει να σκεφθούμε να τα προτείνουμε, να τα συζητήσουμε, να τα αξιολογήσουμε, να τα διαβαθμίσουμε ( ως προς την προτεραιότητα) να τα μελετήσουμε, να τα προγραμματίσουμε, σε ένα «Γενικό Οραματικό Σχέδιο Ανάπτυξης» από την πορεία υλοποίησης του οποίου, θα είναι δύσκολο να παρεκκλίνει κάθε μελλοντική Δημοτική Αρχή. Γιατί οι πολίτες θα γνωρίζουν πλέον, τι ακριβώς χρειάζεται ο τόπος μας και όχι τι χρειάζονται οι, κατά καιρούς, επιτήδειοι… Θα γνωρίζουν οι πολίτες, που χρειάζονται και πως θα γίνουν πλατείες, νέα σχολεία, χώροι άθλησης και ψυχαγωγίας, που θα οριοθετηθούν οι βιοτεχνικές (και όχι βιομηχανικές) , οι χονδρεμπορικές, οι αγροτικές και οι οικιστικές περιοχές, πως θα αναβαθμιστούν τα χωριά του Δήμου, μέχρι και ποιες περιοχές και γιορτές ακόμη θα προβληθούν και θα συζητήσουμε τη ανάγκη λειτουργίας αεροδρομίου και τη διάνοιξη σήραγγας στον Ταϋγετο που θα συνδέσει την Σπάρτη με την ταχύτατα αναπτυσσόμενη Μεσσηνία.

Και μόνον ένας τέτοιος προγραμματισμός, που θα συνταχθεί από μια μικρή Επιτροπή 5-7 ατόμων, που θα δεχθεί τις έγγραφες προτάσεις και εισηγήσεις πολιτών και φορέων του Δήμου, θα ήταν ικανή «προίκα» που θα αφήσει στην πόλη ένας Δήμαρχος!

Όμως δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Συνηθίσαμε να μας φέρνουν «έτοιμα πακέτα» τις μελέτες οι «ενδιαφερόμενοι» ξένοι και ντόπιοι μελετητές και εμείς χωρίς ιδιαίτερες παρεκκλίσεις από το πνεύμα τους, να προκηρύσσουμε μελέτες, διαγωνισμούς, αναθέσεις, αμφιβόλου, κατά την κρίση μου, αξίας για την πρόοδο του τόπου μας. Είναι η σύγχρονη «πρακτική της αγοράς»… Η εξευρωπαϊσμένη… Αλλά αν έτσι σκεπτόμασταν παλαιότερα, δεν θα είχαμε ούτε αποχετευτικό δίκτυο, (ομβρίων υδάτων πρώτα και μετά οικιακών λυμάτων) ούτε από τους πρώτους στη χώρα δημοτικούς φωτισμούς, ούτε ακόμη και το «Σπάρταθλον», γιατί όλα αυτά στηρίχθηκαν στην έμπνευση των Δημοτικών Αρχών και στη συμπαράσταση των Δημοτών.

Ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς και έντιμοι απέναντι στον Δήμαρχο κ. Πέτρο Δούκα! Ας βάλουμε τον θυμό μας στην άκρη! Όσο και αν είναι επιβαρυμένος αλλά και δικαιολογημένος από τα βάρη του παρελθόντος, τις αβλεψίες και τα λάθη του παρόντος.

Ας αναλογισθούμε ότι την νέα Δημοτική Αρχή (με τα εγγενή ελαττώματα που φέρει ως προανέφερα) την εκλέξαμε πριν δεκαεπτά μήνες και ανέλαβε καθήκοντα τρείς μήνες μετά και λογικό ήταν να χρειασθεί άλλους τρείς – τέσσερις μήνες ακόμη, για να ανασυγκροτήσει ένα σχεδόν διαλυμένο - κατά την εκτίμησή μου - Δήμο, να προγραμματίσει τις δικές της δραστηριότητες και να θεραπεύσει τις προηγούμενες κακοδαιμονίες… Και όταν ήταν έτοιμη για την μάχη, ήταν αναγκαίο να αναστείλει τη λειτουργία της λόγω πανδημίας, όπως έκαναν και οι συνεργαζόμενες Υπηρεσίες του Περιφερειακού και Κρατικού μηχανισμού.

Σχεδόν έναν χρόνο τώρα! Και παρά ταύτα, λειτούργησε! Έστω και με κάποια προβλήματα και η καθημερινότητα λειτούργησε, και ο προγραμματισμός επιταχύνθηκε… Και υπάρχουν παραδείγματα αντιδημάρχων και συμβούλων που εργάστηκαν αόκνως. Και κάποιοι από αυτούς απεδείχθησαν έμπειροι και σίγουρα όλοι, ανιδιοτελείς…

Εν τούτοις και εκ των αντικειμενικών συνθηκών, οι συσταθείσες επιτροπές δεν απέδωσαν. Και κάποιοι έδειξαν να αυτενεργούν περιστασιακά… Και σε κάποιες στιγμές… ακολουθήθηκε η πεπατημένη. (Σε πολλές περιπτώσεις, αυτή η «πεπατημένη» δυστυχώς, εκπορεύεται από την Κυβέρνηση και την Ευρώπη…).

Αν πούμε όμως, πως η «ανωτέρα βία» δεν δικαιολογεί τα πάντα θα πρέπει να παραδεχθούμε πως και εμείς, δεν θα πρέπει να διαμαρτυρόμεθα και να κατακρίνουμε τα πάντα… Για να μην δίνουμε την αίσθηση της ελπίδας σε κάποιους «πλούσιους» να γίνουν «πλουσιότεροι»… Και σε κάποιους φιλόδοξους να ικανοποιήσουν το πάθος τους! Γιατί, εμείς θα την πληρώσουμε πάλι… Και ο τόπος… Και τα παιδιά μας, αν επιτρέψουμε στον καθένα, να παίζει το δικό του παιχνίδι.

Ας κάνουμε ακόμη λίγο – αναγκαία – υπομονή! Την άποψη αυτή νομίζω, συμμερίζονται και οι Δημοτικές παρατάξεις… που και αυτές στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους, για την πρόοδο ενδιαφέρονται… Και στο μεσοδιάστημα ας λάβουν τα μηνύματα των πολιτών και ας καλλιεργήσουν το απαραίτητο για την πόλη, κλίμα συναίνεσης και συνεργασίας για να βγούμε από τους αδιέξοδους ατομικούς πειραματισμούς…