Μετρητά για τις κουρτίνες

Γράφει η Ελεάννα Βλαστού

Κενός πεποιθήσεων, ο Μπόρις Τζόνσον είναι συνάμα ο απόλυτος γνώστης τού τι θέλει ο λαός.

Καταθέτω με πάσα βεβαιότητα ότι όλα πάνε κατ’ ευχήν στην Αγγλία. Με εμβολιασμένο τον μισό πληθυσμό ο αέρας έχει αλλάξει, ούτε καν η ανεργία που φτάνει το 15% σε κάποιες περιοχές δεν έχει σημασία. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων επιβεβαιώνουν καθημερινά την άποψή μου. Ελλείψει άλλων, ένα θέμα συντηρείται εμμονικά από τους δημοσιογράφους. Τα έξοδα του πρωθυπουργού.

Αρχής γενομένης με την ανακαίνιση της πρωθυπουργικής κατοικίας. Τα πόμολα, η ταπετσαρία, τα μαξιλάρια αλλάχτηκαν. Ποιος τα σχεδίασε, ποιος πλήρωσε και πόσο κόστισαν. Με θρυαλλίδα τη δήλωση του ζευγαριού «δεν μπορούμε να ζούμε τον εφιάλτη του John Lewis», που έθιξε μεμιάς τόσο το γούστο της προηγούμενης ενοίκου, της Τερέζα Μέι, όσο και των επισκεπτών του αγαπητού μεσοαστικού πολυκαταστήματος της χώρας.

Το κρατικό κονδύλι επιχορηγεί μέχρι και 30.000 για αναμορφώσεις. Ο λογαριασμός ήρθε και κάποιος ιδιώτης κατέβαλε επιπλέον 58.000. Εβαλα τα νούμερα κάτω και σας τα παραθέτω σε λίρες. Μοιάζουν «φθηνά» τα τυπωμένα νούμερα όταν αφορούν προσωπικά έξοδα. Αλλά αυτός ο αξιόπιστoς κυνισμός είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιχειρηματολογήσω υπέρ του Μπόρις.

Από τις 157.372 του ετήσιου πρωθυπουργικού μισθού όταν αφαιρεθούν οι φόροι αφήνουν 95.000. Σε αυτά προστίθενται 25.000 από τα δικαιώματα των βιβλίων του και άλλες 28.000 από καταγεγραμμένα δώρα και χορηγίες. Δεν πληρώνει νοίκι, αλλά καλύπτει τα έξοδα για νερό, ηλεκτρικό και θέρμανση (7.000) και δημοτικά τέλη (1.655). Η βρώση και η πόση –ακόμα και προερχόμενη από την κουζίνα της Ντάουνινγκ Στριτ– χρεώνεται στους ίδιους. Αυτό σημαίνει ότι το ουίσκι στο γραφείο είναι κέρασμα από τους φορολογουμένους. Αν το πιει όμως στο σπίτι θα πληρώσει. Τι τσιγκουνιά! Εισηγούμαι ότι ο Μπόρις πρέπει να πληρώνεται διπλά, τα χρήματα δεν του φτάνουν ακόμα κι αν ανήκει στο καλοπληρωμένο 1% της χώρας. Με αμοιβή μικρότερη της Μέρκελ (267.000), του Μπάιντεν (290.000), ακόμα και του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου πώς να τα βγάλει πέρα; Συντηρεί έξι παιδιά (χωρίς να αρνείται την ύπαρξη κι άλλων) και έχει αντεπεξέλθει εκδικητικών διαζυγίων που τον άφησαν σε δυσχερή οικονομική κατάσταση. Ετσι, προσφεύγει αναγκαστικά στις ευγενικές χορηγίες ιδιωτών για να του εξασφαλίσουν την παρουσία γυμναστή (165 την ώρα), μιας νταντάς πλήρους απασχόλησης για τον ενός έτους γιο τους (2.000) και μάγειρα που παρήγαγε θρεπτικά γεύματα μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο.

Ο πρωθυπουργός πρέπει να σιτίζεται, να γυμνάζεται και να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Να ξαπλώνει στον καναπέ της αρεσκείας του (9.980) και να κοιτάζει αμέριμνος την τοιχοκολλημένη θέα της ταπετσαρίας (880 το ρολό). Και όλα αυτά από κάποιον που δεν μοιάζει να ξοδεύει για τον εαυτό του. Κυκλοφορεί με το ακριβό μεν, γεμάτο τρύπες δε ζευγάρι παπούτσια, καθώς κάνει χρήση φρένου όταν ποδηλατεί. Και όταν κουρεύεται αρκείται στο ακούρευτο λουκ. Θα μπορούσε να ζει σε ένα σπίτι με σκόνη και ξεθωριασμένα υφάσματα, όπως κάνουν οι πραγματικοί αριστοκράτες, αλλά αρνείται να συγκατοικεί με έπιπλα της σειράς από το πολυκατάστημα των πολλών. Γιατί είναι νέο αυτό;

Το διαχρονικό νέο είναι ότι ο Μπόρις ανήκει στην τάξη των λίγων, των πραγματικά ευνοημένων. Αφήνει απλήρωτους λογαριασμούς και κάποιος άλλος τους εξοφλεί. Αφήνει ένα χάος πίσω του και κάποιος άλλος καθαρίζει. Αυτή ουσιαστικά είναι μια ιστορία γύρω από τα προνόμια, την έλλειψη ευαισθησίας και την έλλειψη ντροπής που τη συνοδεύουν. Ο Φιτζέραλντ στον «Γκάτσμπι» τα λέει καλύτερα: «Ηταν απρόσεχτοι άνθρωποι… έσπαγαν πράγματα και ανθρώπους και μετά κατέφευγαν στην αδιαφορία και άφηναν άλλους να διαχειριστούν το χάος που δημιούργησαν». Ο Μπόρις είναι το αρχέτυπο της τοπικής νεοαριστοκρατίας. Μια αγγλική άφθαρτη πολιτική επωδός. Αγόρι του Ιτον και της Οξφόρδης (και στα δύο με υποτροφία), έμπλεος φιλοδοξιών και αυτοπεποίθησης, προικισμένος με τη σιγουριά για το πού θέλει να φτάσει, αλλά χωρίς τη γνώση του πώς να διαχειριστεί την κορυφή. Κενός πεποιθήσεων, αλλά συνάμα ο απόλυτος γνώστης του τι θέλει ο λαός.

Η πολιτική είναι υποχείριό του. Ηγέτης του Brexit χωρίς πραγματικά να το πιστεύει, οπαδός των ίσων ευκαιριών στις τωρινές εκλογές χωρίς να έχει σκεφτεί πώς θα τις παρέχει. Εχει ένα ειδικό είδος γνώσης: άλλα λέει και άλλα πιστεύει χωρίς να πέφτει στο κενό ανάμεσα σε αυτά που ισχυρίζεται και σε όσα γνωρίζει. Το κόστος για τα υφάσματα δεν θα ταράξει τον Μπόρις. Δεν τα κατάφερε ούτε η δήλωση «αφήστε τα πτώματα να στοιβάζονται» που λέγεται ότι είπε πριν τελικά συμφωνήσει με την επιβολή του δεύτερου lockdown. Τον Μπόρις τον χαρακτηρίζει η απουσία αυτοαμφισβήτησης. «Δεν μας το δίδαξαν στο Ιτον, αλλά εκεί το τελειοποιήσαμε», έτσι μου ψιθύρισε ένας συναπόφοιτος του οικοτροφείου.

Τα καλά νέα: ο Μπόρις τρεκλίζει στο χάος του. Και –πάω στοίχημα– ότι δεν ξέρει καν τον δωρητή. Ούτε συζήτηση για ανταπόδοση της εκδούλευσης. Με απασχολεί κυρίως το γεγονός ότι με την ανακαίνιση προσβλέπει σε πολλά ακόμα χρόνια βολικής διαμονής στο νούμερο 10.

* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.

Πηγή: Καθημερινή