Ευεργετική «εκδίκηση»;

Γράφει ο Παναγιώτης Η. Κομνηνός*

Έπρεπε να απέλθει από τον κόσμο ετούτο ο Μίκης Θεοδωράκης για να ανοίξουν τα κλειδωμένα μικρόφωνα και να ακουστούν τα μεγάφωνα της σιωπής των ραδιοφωνικών σταθμών. Έτσι έπρεπε να συμβεί, ώστε η κλειδωμένη σιωπή να γίνει στεντόρειος ήχος, για να συνταράξει τις ενοχές εκείνων των μουσικών παραγωγών των προγραμμάτων της Κρατικής Ελληνικής Ραδιοφωνίας, που οι περισσότεροι εκ τούτων ασθμαίνοντας στους επαγγελματικούς αυτοσχεδιασμούς του ιδιωτικού ραδιοφώνου είχαν εγκαταλείψει μόνο του τον Μίκη Θεοδωράκη στην ένδοξη μοναξιά του;

Τι κι αν ένας ολόκληρος πολιτισμός σφραγίστηκε από τον Μεγάλο Έλληνα-φαινόμενο-, που με τη μουσική και τα τραγούδια του δεν θα είναι υπερβολή αν πούμε πως άλλοτε μας ανέβαζε από τη γη στον ουρανό και άλλοτε μας κατέβαζε από τον ουρανό στη γη, όπως μόνο οι μεγαλοφυείς μουσουργοί ξέρουν να κάνουν!

Τι κι αν υπήρξε ένας απαράλλακτος Έλληνας από διαχρονική πάστα. Ένας ανυπότακτος αντάρτης των παθών και των ονείρων του Ελληνισμού. Ένας λάτρης και ασίγαστος τραγουδιστής ενός ατίθασου Λαού και μιας ξεχωριστής Χώρας, που έχουν την εξαιρετική τιμή να ονομάζονται Έλληνες και Ελλάδα!

Τι κι αν όσο κανείς άλλος Έλληνας μουσικός ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής και συνέθεσε αριστουργήματα, που έγιναν γνωστά σε ολόκληρο τον κόσμο!

Παρά ταύτα, τις τελευταίες δεκαετίες το Ελληνικό Ραδιόφωνο απρεπώς αγνοούσε τον Μίκη Θεοδωράκη. Το Κρατικό Ραδιόφωνο, αραιά και που μετέδιδε κάποια από τα είδη της μουσικής του, τηρώντας με ελάχιστες εξαιρέσεις τα έτσι κι αλλιώς ένοχα προσχήματα, ενώ αντίθετα για το ιδιωτικό ραδιόφωνο ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν σχεδόν άγνωστος, όπως άγνωστοι είναι για το ίδιο ραδιόφωνο και όλοι οι υπόλοιποι μεγάλοι της Ελληνικής μουσικής.

Αρκετά όμως μέχρις εδώ, γιατί ο σκοπός του παρόντος σημειώματος δεν είναι μια ακόμη μεταθανάτια ταπεινή αναφορά στον Οικουμενικό Έλληνα Μίκη Θεοδωράκη και το έργο του. Περί τούτων μέγα πλήθος ειδικών και ανθρώπων του πολιτισμού και της πολιτικής έχουν ήδη ασχοληθεί και θα ασχολούνται στο μέλλον.

Ο λόγος είναι άλλος. Είναι λόγος ενός απλού πολίτη και ταπεινή προσωπική αναφορά του ιδίου στο θάνατο ενός αθανάτου, με αφορμή τα όσα συνέβησαν μετά την μετάστασή του στην αθανασία. Τότε, που τα ραδιόφωνα σαν από θαύμα άνοιξαν και στους σκοτεινούς ραδιοφωνικούς θαλάμους οι ξεχασμένοι μουσικοί παραγωγοί ξαφνικά έγιναν υμνητές του έργου του. Τότε που το τριήμερο εθνικό πένθος από την Πολιτεία έγινε γιορτή Πολιτισμού και σπονδή ενότητας του Ελληνισμού. Τότε που έγινε ηχώ μουσικής και τραγούδι, που ξεπέρασε τα σύνορα της Χώρας και άστραψε και βρόντηξε. Που αγρίεψε και θέριεψε. Και έγινε ύμνος λεβεντιάς, ανδρείας, ιστορίας και αιωνιότητας. Και νασου τότε πάλι και ο Ελληνισμός πανώριος μέσα από την αγαστή αντιστοιχία μουσικής και στίχων των μεγάλων της Ελληνικής Ποίησης, που κι αυτοί είχαν ξεμείνει στη λήθη της βιωματικής αδιαφορίας του διαχρονικού Γένους μας.

Ακόμη και το συντηρητικό Γ΄ πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, που σε 24ωρη βάση μεταδίδει κλασσική μουσική, ακόμη κι αυτό παραμέρισε την σταθερή ξενομανία του –που και που μεταδίδει έργα του Μίκη Θεοδωράκη όπως και άλλων σπουδαίων παλαιών και σύγχρονων Ελλήνων μουσουργών-και άρχισε ακατάπαυστα για τρία 24ωρα να μεταδίδει την λόγια μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Και ακούστηκαν τα συμφωνικά του έργα, τα ορατόρια και οι ραψωδίες του, τα κονσέρτα, οι λειτουργίες, οι σονάτες του, οι όπερές, οι μουσικές θεατρικών, κινηματογραφικών και επικών έργων και ποιημάτων, οι συνθέσεις μουσικής δωματίου και ακόμη το περίφημο Ρέκβιεμ - για το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων – που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από εκείνο το ξεχωριστό ομώνυμο του Μότσαρτ. Δηλαδή ακούστηκε το τεράστιο αλλά εν πολλοίς άγνωστο έργο του, που στο εξωτερικό παίζεται και ακούγεται στα μεγαλύτερα θέατρα και στάδια από 10ετίες πριν, λες κι εδώ στην Ελλάδα δεν υπήρχε τόπος ούτε χώρος αλλά ούτε και άνθρωποι για να ακουστεί και να γίνει γνωστό.

Έπρεπε να επέλθει ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη για να γίνει το πένθος γιορτή του Ελληνισμού και του Πολιτισμού; Για να γίνει αίνος και ήχος η σιγή; Όμως γιατί τόση σιωπή πριν, που μάλιστα είχε πονέσει τον Μίκη;

Τελικά μήπως ο Μίκης Θεοδωράκης με τα όσα συνέβησαν αμέσως μετά με τον θάνατό του, μας «εκδικήθηκε» ευεργετικά, όχι μόνο για να θυμόμαστε τον ίδιο όπως του αξίζει αλλά και να σεβόμαστε και να τιμάμε το μεγάλο έργο του, που είναι ξεχωριστή προσφορά όχι μόνο Ελληνικού αλλά και Οικουμενικού Πολιτισμού, η οποία προσφορά θα διαρκεί για όσο χρόνο διαρκούν οι πολιτισμοί και για όσο αντέξουν οι μελλούμενες γενεές;

(*) Δικηγόρος

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις