Τι περιμένουμε άραγε με το «Καλή Χρονιά»

Γράφει ο Παναγιώτης Κουμουνδούρος*

Η ακαθόριστη εξέλιξη των πραγμάτων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, με την ερμηνεία της φυσικής δεν είναι τίποτα άλλο από το χρόνο. Οι άνθρωποι για να καθορίσουν τη δική τους ύπαρξη στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, αναγκάστηκαν να ψάξουν τρόπους για την μέτρηση του. Η νέα χρονιά άνοιξε την πόρτα και μπήκε, πάντα βιαστικά, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες, ώρες λεπτά, δευτερόλεπτα. Χρόνος που κυλάει και σιγά σιγά γερνώντας κλείνει τον κύκλο του. Όλοι μας κάτι περιμένουμε με τον ερχομό της, η ευχή «καλή χρονιά» το επιβεβαιώνει, της κάνουμε εξαιρετική υποδοχή. Τι περιμένουμε, αλήθεια, από τη νέα χρονιά; Μισανοίγουμε την πόρτα για να συναντήσουμε την αχτίδα της ελπίδας που φέρνει μαζί της και θα δώσει πιθανά υπόσταση στις προσδοκίες μας.

Θα μεγαλώσουμε όλοι ημερολογιακά άλλον έναν χρόνο και θα περιμένουμε την επόμενη με νέες ευχές υγεία, ευτυχία και δημιουργία. Ψήγματα φανταστικού ρεαλισμού. Ανεκπλήρωτες ελπίδες. Τα δώρα αυτά δεν έρχονται γιατί ο ταχυδρόμος έχει χάσει εδώ και καιρό στον δρόμο του. Οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίοι περιμένουμε καλύτερο εισόδημα. Πώς και από πού; Το δρομολόγιο του ταχυδρόμου άλλαξε, έχει δρομολογηθεί η οικονομική μας αιμορραγία. Ο Μητσοτάκης και οι αυλικοί του βλέπουν την ακρίβεια να περνά και το μόνο που κάνουν είναι να χαμογελούν, δεν κάνουν τίποτε. Πάντως κρατούν την καμινάδα ανοιχτή όχι για να φέρει τα δώρα του ο Αϊ-Βασίλη, αλλά για νέους φόρους, νέα αφαίμαξη από τον πληθωρισμό, νέους πλειστηριασμούς, νέες χρεοκοπίες, νέα μέτρα «ελαστικότητας» της εργασίας, νέα δεσμά στη αγωνιστική διεκδίκηση.

Οι άνθρωποι σφάζονται καθημερινά για ασήμαντη αφορμή, η αστυνομία κρατά το φανάρι στο ξεσπίτωμα αναπήρων και ηλικιωμένων, η βία ανθίζει στους δρόμους και στα σχολεία, παντού φόβος και τρόμος περιμένουμε μήπως περισσότερη και μεγαλύτερη ασφάλεια; Στοιχειώνουν κάθε μέρα τη δύσκολη ζωή των απλών ανθρώπων οι ειδήσεις για ενδοοικογενειακή βία, έχει γίνει πλέον καθημερινότητα. Σκότωσε τον αδελφό του, τη γυναίκα του, τον πατέρα του, τα παιδιά του. Μας ισοπεδώνουν καθημερινά από την ανασφάλεια και τον φόβο.Όλοι βλέπουμε τους γραβατομένους σαλταδόρους στα νοσοκομεία και στα σχολεία να κάνουν παιχνίδι. Τραβούν από τριάντα ένα και να μην χάνουν, τα παίρνουν και μας βγάζουν την γλώσσα.

Εμείς περιμένουμε καλύτερη Υγεία ,Παιδεία, προστασία από το κράτος. Γενική εκποίηση όσων κατακτήθηκαν με ιδρώτα και αίμα - δημόσια Παιδεία, Υγεία για όλους, δικαίωμα στην ασφάλεια, εργασία με κανόνες και άλλα πολλά. Ποιος είναι αυτός που θα πιστέψει άραγε ότι τούτη χρονιά θα είναι καλύτερη όταν καθημερινά από παντού πλασάρεται η βεβαιότητα των πωλητών και αγοραστών ότι αν όλα παραδοθούν στο κέρδος, τότε θα ευημερήσουμε; Κάνουμε πως δεν βλέπουμε την τεράστια κίτρινη ταμπέλα με τα κόκκινα γράμματα στο μέτωπο της χώρας μας με το «ΠΩΛΕΙΤΑΙ».

Μα θα πει κάποιος , έρχονται εκλογές περιμένουμε κάτι καλύτερο. Έχουμε όπλο την ψήφο μας στις επόμενες εκλογές. Στις ευρωεκλογές. Με το φάντασμα της Άκρας Δεξιάς πάνω από τα κεφάλια μας; Αν ναι, μπράβο μας. Αν όχι, τότε πρέπει θα ξέρετε ότι με όλα αυτά τα άδικα και τα τρελά που ζούμε, ο τυφλοπόντικας της ιστορίας τρόμαξε και σκάβει τα λαγούμια του με μανία προς τα κάτω, πάει να συναντήσει τους καλικάντζαρους στη πυρωμένη καρδιά της γης. Ζούμε στην εποχή των τεράτων πλέον. Όμως τα «πάντα ρει» λέει ο δικός μας ο Ηράκλειτος. Τα μαύρα κι άραχλά δεν είναι ούτε αναλλοίωτα ούτε αιώνια λέει ο Μάρξ. Ζωντανεύουν τις δυνάμεις που μπορούν να τα αλλάξουν. Και δεν είναι σε άλλο κόσμο αυτές οι δυνάμεις, και χούντες τελείωσαν, και καθεστώτα, και ηγεμόνες, μας έφτασαν στο 2024.

Είμαστε όλοι εμείς. Που συναντιόμαστε κάθε πρωί στο άγχος της επιβίωσής και καλημεριζόμαστε. Καθεμιά και ο καθένας από μας. Από παιδάκι θυμάμαι την πατροπαράδοτη ευχή των αριστερών «Καλούς αγώνες». Ο αγώνας είναι ο συμβολικός ρεαλισμός της νέας καλύτερης μέρας στον επόμενο χρόνο, το μέλλον. Όλα θα κριθούν μόνο μέσα από την πλειοψηφική αγωνιστική διεκδίκηση, όχι από τακτισμούς, στρατηγικές κορυφής, την παραφροσύνη της ιδεολογικής καθαρότητας, την άνετη παρατήρηση του καναπέ. Για να μην είναι λοιπόν ίδιο το 2024 με το 2023 και το 2025 –το τέταρτο του 21ου αιώνα- ανασκουμπωθείτε…

Καλοτάξιδο να είναι το 2024, να αποφύγει λοιπόν ο χρόνος την συνάντηση με το χώρο. Να αποφύγει το καράβι την ξέρα. Το ψωμί που τρώμε να πάψει να είναι πικρό.

Το καλή χρονιά να ταυτιστεί με την ελπίδα για ένα κόσμο δίκαιο, ασφαλή, ειρηνικό αλληλέγγυο, διεκδικητικό.

(*) Συντονιστής ΝΕ Λακωνίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ