Γράφεο ο Γεώργιος Αλατσάς*

Ιστορική μέρα η σημερινή που δίκαια εορτάζεται σε όλη την Ελλάδα καθώς ήταν μνημείο αντίστασης απέναντι στη χούντα αυτή η κίνηση των φοιτητών.

«Αδέλφια μας στρατιώτες», «Χαίρε ω χαίρε ελευθεριά», ακούμε τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου, να λέει, στα ιστορικά ηχητικά ντοκουμέντα. Και βλέπουμε ένα τανκ να ρίχνει την πόρτα του Πολυτεχνείου που από πάνω της ήταν κρεμασμένη μία μεγάλη σημαία της χώρας μας, της Ελλάδας, της πατρίδας μας.

Πώς φτάσαμε τώρα τον αγώνα των φοιτητών που αποκαλούσαν τους στρατιώτες αδέλφια τους, που είχαν κρεμάσει την Ελληνική σημαία στην πόρτα του Πολυτεχνείου και που έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο, να τον καπηλεύονται άτομα που σήμερα θεωρούνε εχθρούς τους αστυνομικούς και τον στρατό και καίνε κάθε 17 Νοέμβρη την Ελληνική σημαία σαν έθιμο με κάστρο την πλατεία Εξαρχείων δεν το κατάλαβα ποτέ.

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η επέτειος τής 17 Νοέμβρη καπηλεύεται από την αριστερά λες και δεν υπήρχαν δεξιοί στο Πολυτεχνείο και γιατί οι παρελάσεις των εθνικών επετείων καπηλεύονται από τη δεξιά λες και δεν παρελάζουν περήφανα και οι αριστεροι για την πατρίδα μας.

Θα σταματήσουμε αυτή τη διχόνοια και θα προχωρήσουμε ενωμένοι μπροστά ή θα πηγαίνουμε όλο και περισσότερο πίσω με διχαστικές και οπισθοδρομικές αντιλήψεις;

(*) Μαθηματικός