Γράφει ο Βασίλης Βλαχάκος

Η ασυνειδησία θέρετρο
η ευσυνειδησία διασυρμός
ένα βαγόνι φέρετρο
οδοστρωτήρας ο συρμός.

Αίφνης, ο νους συννέφιασε
η είδηση αστραπή και κεραυνός
πανικός τον κόσμο έπιασε
μάτωσε η γη και ο ουρανός.

Πενήντα επτά ζωές εχάθηκαν
τί σπαραγμός και τί κλαυθμός
τα Τέμπη, μοιραία, γράφηκαν
ο τελευταίος τους σταθμός.

Πέταξαν τα αγγελούδια μας
αστέρια λάμπουνε ψηλά
και στη σιωπή με τα λουλούδια μας
η καρδιά σκιρτάει και μιλά.

Λυπητερά οι καμπάνες ήχησαν
φέτος, πενήντα επτά φορές
οι καρδιές πένθιμα χτύπησαν
με χίλιες-δυο αναφορές.

Η στοργή ζητάει δικαίωση
ο κόσμος λέει «δεν ξεχνώ»
ο Νόμος έχει υποχρέωση
στο κόκαλο και όχι στο ψαχνό.

Να τιμωρηθούν οι ένοχοι
να κάτσουν όλοι στο σκαμνί
και η κοινωνία η συνένοχη
μη βγει ποτέ ξανά γυμνή.

«Όσο είναι στη μνήμη μας θα ζουν
και όσο λέμε τ’ όνομα τους θα υπάρχουν»