Γράφει ο Παναγιώτης Μπουγάδης, θεολόγος

Η λέξη «ήθος» λοιπόν προέρχεται από την λέξη «έθος» που σήμαινε αρχικά τον συνηθισμένο τόπο κατοικίας και κατόπιν την συνήθεια, το έθιμο, τον χαρακτήρα. Το ήθος δεν είναι τίποτα άλλο από ένα επαναλαμβανόμενο έθος. Αρχικά σήμαινε τον χώρο όπου φανερώνεται και αναπτύσσεται η ύπαρξη του ανθρώπου. Στη συνέχεια, υποδηλώνει την σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό, τον εσωτερικό χαρακτήρα ή τον μόνιμο τρόπο που συμπεριφέρεται προς τους ανθρώπους. Με άλλα λόγια το καλό ήθος βγαίνει από μια καλή συνήθεια και το κακό ήθος από μια κακή συνήθεια.

Εφέτος την Μεγάλη Παρασκευή είχα προγραμματίσει να συμμετέχω στην έξοδο και περιφορά του Επιταφίου στο χωριό της Γκοριτσάς. Έμεινα άναυδος όταν πριν ακόμα βγει ο Επιτάφιος, αλλά και όταν βγήκε έξω από τον ναό, συνοδευόταν από ένα πανδαιμόνιο εκρήξεων από δυναμιτάκια, σπιρτάδες και διάφορες κροτίδες. Ο Ιερέας Παναγιώτης Κυριακούλιας και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο σύσσωμο είχε συμφωνήσει, εάν αυτό το «έθιμο» - ασέβεια, συνεχιστεί δεν θα ολοκληρώσει την περιφορά του Επιταφίου σ’όλο το χωριό. Μια εβδομάδα πριν ο ιερέας, είχε ενημερώσει και εξηγήσει πως η Μεγάλη Παρασκευή είναι αφιερωμένη στα Άγια Πάθη και τη Σταύρωση.

Τη μέρα αυτή μοιρολογούμε τον Χριστό, ψέλνουμε τα εγκώμια και δεν συνάδει σε καμιά περίπτωση η χρήση κροτίδων , σε αντίθεση με το Πάσχα όπου πανηγυρίζουμε την νίκη του Χριστού κατά του θανάτου και του διαβόλου και ρίχνουμε βεγγαλικά και κροτίδες. Έτσι αφού μια μειονότητα νέων υποκινούμενοι και από μεγαλυτέρους συνέχισαν να ρίχνουν κροτίδες, ο ιερέας μαζί με τους Εκκλησιαστικούς επιτρόπους, οδήγησε μετά το κοιμητήριο του χωριού, τον επιτάφιο στην Εκκλησία. Με περισσό θράσος κάποιοι προσπάθησαν να εμποδίσουν την επιστροφή του Επιταφίου στον Ναό και συνέχισαν να ρίχνουν κροτίδες μπροστά στην πομπή.

Αλλά κάποιοι ευσεβείς άνθρωποι αντέδρασαν και τους απώθησαν με αυστηρότητα. Μετά το τέλος της τελετής, κάποιοι από την μειονότητα είπαν ότι ο παπάς πάει να μας χαλάσει το έθιμο. Μα δεν έχουν καταλάβει ότι αυτό είναι ασέβεια και όχι έθιμο, αλλά και αν υποθέσουμε καταχρηστικώς ότι είναι έθιμο, είναι ένα ασεβές έθιμο. Δεν έχει κανένα εσωτερικό χαρακτήρα που να υποδηλώνει κάτι, παρά μόνο τον χαβαλέ, το νταβαντούρι και την εντύπωση, υποκινούμενα από την έλλειψη σεβασμού προς τον Θεό. Το ασεβές αυτό έθιμο δεν υποδηλώνει μόνο την ασέβεια προς τον Θεό, αλλά και ασέβεια προς τους συνανθρώπους που τιμούν τον Θεό.

Όλο το χωριό πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα συλλογικά γιατί κάθε εορτή της Εκκλησίας είναι συνάντηση – σύναξη – κοινωνία ανθρώπων που λατρεύουν τον Θεό με τιμή και σεβασμό.