Γράφει ο Χρήστος Πετρούλιας
cpetroulias@gmail.com

Οι «αγανακτισμένοι» Έλληνες βγήκαν στις πλατείες σε μια σιωπηρή διαμαρτυρία για το πρωτοφανές οικονομικό αδιέξοδο. Η ελληνική κοινωνία καταρρακωμένη από την εθνική τραγωδία «επιτίθεται» ειρηνικά στο πολιτικό σύστημα που έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.

Πλέον δεν είναι μόνο οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, οι βιοπαλαιστές και οι συμβασιούχοι, οι οποίοι αντιμετωπίζοντας σωρεία προβλημάτων επιβίωσης, απαντούσαν στους κυβερνώντες με απεργίες και οργάνωση πορειών διαμαρτυρίας. Ακόμα και οι μέχρι πρότινος προνομιούχες τάξεις των δασκάλων, των καθηγητών, των γιατρών, των δικηγόρων και των τεχνοκρατών βιώνουν τις απελπιστικές επιπτώσεις αυτής της ύφεσης. Οι συνέπειες αυτού του σαρωτικού κύματος απαξίωσης των πάντων έχει ξεφύγει από μια απλή κοινωνικοοικονομική κρίση και έχει μετατραπεί σε μια λαίλαπα που αγγίζει σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Χρήματα δεν υπάρχουν, το κράτος δείχνει να σηκώνει τα χέρια ψηλά, καθώς δε μπορεί να ανταποκριθεί ακόμα και στις πάγιες υποχρεώσεις του και μοιάζει να βρίσκεται σε μια δίχως προηγούμενο σύγχυση, αδυνατώντας να διαχειριστεί τα πολυάριθμα ανοιχτά «μέτωπα». Η αγορά έχει παγώσει, καθώς η διακίνηση ρευστού έχει διακοπεί προ πολλού, με τις τράπεζες να κλείνουν όλο και πιο σφιχτά τη στρόφιγγα, ενώ οι χορηγήσεις δανείων εγκρίνονται με αυστηρότατα κριτήρια. Επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο σχεδόν καθημερινά, άλλες αδυνατούν να καταβάλλουν ακόμα και μικρά ποσά και οι κατασχέσεις έχουν αυξηθεί δραματικά. Ακόμα και εταιρίες – κολοσσοί εμφανίζουν το τελευταίο διάστημα σημάδια της κρίσης, γεγονός που τις οδηγεί σε μαζικές απολύσεις για να εξασφαλίσουν την ίδια τους την ύπαρξη.

Και από την άλλη, οι χαμηλόμισθοι Έλληνες πολίτες που πλέον δεν ξέρουν τι θα τους προκύψει την επόμενη ημέρα. Δε γνωρίζουν εάν θα έχουν εργασία, εάν θα έχουν τη δυνατότητα να αποπληρώσουν το μηνιαίο ενοίκιο του σπιτιού, τις δόσεις των δανείων που τρέχουν, εάν θα μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, ακόμα και αν θα σταθούν ικανοί να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Εάν εάν… Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα απασχολούν ολοένα και περισσότερους Έλληνες, οι οποίοι μάταια γυρεύουν να «αρπαχθούν» από κάτι που θα τους δώσει έστω μια ελπίδα. Η κυβέρνηση μοιάζει να έχει δεμένα πιστάγκωνα τα χέρια, παραδομένη άνευ όρων στους αδιαπραγμάτευτους όρους που επιβάλλει το μνημόνιο και η Τρόικα. Το χειρότερο σε όλη την ιστορία είναι ότι κανένας δε γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει η «μαύρη» αυτή περίοδος του ελληνικού κράτους, ούτε καν πως θα επιτευχθεί η έξοδος από αυτήν.

Από την πλευρά του, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μετά το περίφημο περιστατικό με τον πάλαι ποτέ ισχυρό επικεφαλής του Ντομινίκ Στρός Κάν γυρίζει σελίδα και κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ποια θα είναι η στάση που θα τηρήσει απέναντι στην Ελλάδα το νέο αφεντικό του διεθνούς πιστωτικού οργανισμού.

Με τη σειρά τους οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. παρουσιάζονται και αυτές διχασμένες απέναντι στην Ελλάδα. Άλλες εμφανίζονται θετικές υπέρ της βοήθειας στη χώρα μας και άλλες διατρανώνουν την αντίθεσή τους στη χορήγηση νέου ποσού δανείου, προβάλλοντας την αναξιοπιστία της Ελλάδας ως τον πλέον ανασταλτικό παράγοντα. Στο συγκεκριμένο κομμάτι, η Ελλάδα μετρά φίλους και εχθρούς, με τις όποιες συμμαχίες που διαμορφώνονται να χαρακτηρίζονται από ισχυρή δόση ρευστότητας με αποτέλεσμα, όπως έχει δείξει και η προηγούμενη εμπειρία, να μεταβάλλονται ανάλογα με τις περιστάσεις…

Μέσα σε όλο αυτό το νεφελώδες πλαίσιο των διαρκών εναλλαγών και ανατροπών, η Ελλάδα μπορεί, τελικά, να εξασφάλισε την καταβολή της επόμενης δόσης του δανείου του ΔΝΤ, ωστόσο κανένας δε μπορεί να εγγυηθεί ότι θα πετύχει κάτι αντίστοιχο και στο μέλλον. Πολλοί ευρωπαίοι ιθύνοντες τονίζουν ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα δε στάθηκε συνεπής στις δεσμεύσεις τήρησης του προγράμματος, που το ΔΝΤ και η Τρόικα έχουν θέσει. Οι ίδιοι, μάλιστα, ζητούν να υπάρξει πολιτική συναίνεση μεταξύ των Ελληνικών πολιτικών κομμάτων, έτσι ώστε να πεισθούν ότι υπάρχει εθνική ομοψυχία για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η πρόσφατη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ωστόσο, κατέδειξε ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει απαλλαγεί από τις εγωιστικές συμπεριφορές και τα μικροκομματικά συμφέροντα, τα οποία φαίνεται ότι, ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, υπαγορεύουν τη χάραξη πολιτικής. Τα πολιτικά κόμματα και οι ηγεσίες τους, παρότι δηλώνουν έτοιμες να συγκρουσθούν με το πρόσφατο «αμαρτωλό» παρελθόν τους, παραμένουν εγωιστικά εγκλωβισμένες στα παλαιοκομματικά τους δεσμά, δίχως να κάνουν τίποτα στην πράξη που να αποδεικνύει το αντίθετο. Η στάση τους υποδηλώνει ότι δεν είναι διατεθειμένα να υποχωρήσουν στο ελάχιστο, ούτε φυσικά να προβούν σε έναν μεταξύ τους συμβιβασμό.

Όμως, εάν οι πολιτικοί παραμένουν βαθύτατα προσκολλημένοι σε αντιλήψεις μιας ατελέσφορης πολιτικής γραμμής, μοιάζοντας ανίκανοι να ξυπνήσουν από το λήθαργο, οι πολίτες έχουν αφυπνισθεί για τα καλά. Οι καθημερινές ειρηνικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των «αγανακτισμένων» πολιτών είναι ένα φαινόμενο το οποίο αποτυπώνει ανάγλυφα το κλίμα έντονου θυμού, που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στο μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού. Και αυτό, όπως υποστηρίζουν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους αποτελεί μόνο την αρχή. Η σπίθα ήδη έχει ανάψει και μεταλαμπαδεύεται ημέρα με την ημέρα, ακόμα και σε όσους έως τώρα παρατηρούσαν παθητικά τις εξελίξεις. Η αποστροφή και η απέχθεια απέναντι σε πρόσωπα και πράγματα που οδήγησαν τη χώρα στην καταβαράθρωση ενισχύει τη συσπείρωση του κόσμου. Αυτό που ζητούν είναι να μην πληρώσουν τα «σπασμένα», για τα οποία άλλοι κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Απαίτηση είναι οι βασικοί υπαίτιοι να λογοδοτήσουν και φυσικά να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, καθώς είναι εκείνοι που προξένησαν τετελεσμένα γεγονότα ερήμην του λαού.

Κύριοι, εσείς που ορίζετε τι τύχες αυτού του καθημαγμένου, πλέον, από πολλές απόψεις, τόπου, δώστε γροθιά στο «άρρωστο» πολιτικό κατεστημένο και αποβάλλετε τη στείρα αντιπαράθεση όσο είναι ακόμα καιρός. Τώρα που το καράβι έχει αρχίζει να γέρνει και όλοι τρέχουν να σωθούν, δείξτε αν διαθέτετε το σθένος και την πολιτική εντιμότητα που θα επαναφέρει το ετοιμόρροπο Ελληνικό σκαρί σε ισορροπία και στη συνέχεια θα το οδηγήσει σε τροχιά ανάκαμψης. Ο χρόνος πιέζει και ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει όλους εκ του αποτελέσματος…