Γράφει ο Παναγιώτης Κομνηνός,
Δικηγόρος

Στην πολιτική, οι μεγάλοι του είδους πάντα συνυπήρχαν αλλά και συνυπάρχουν με τους μέτριους και μικρούς. Συμπορεύονται κατ’ ανάγκη μαζί τους στη νομοτέλεια του διαρκούς διαφορετικού. Μάλιστα η διαφορετικότητα αυτή κάτω από κρίσιμες περιστάσεις και αρνητικές συγκυρίες παίρνει άλλες διαστάσεις και λειτουργεί μεγεθυντικά ως η κύρια συνιστώσα της δυσανάλογης πλέον σχέσης μεταξύ του σημαντικού και ασήμαντου πολιτικού.

Στην νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας μας υπήρξαν αρκετοί πολιτικοί που τίμησαν την πολιτική. Που έλαμψαν ως ηγέτες. Που μπήκαν μπροστά από την κοινωνία και την οδήγησαν στην πρόοδο. Που επεξέτειναν τα όρια της χώρας από την Μελούνα έως εκείνα της Ελλάδας των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων.

Ναι, υπήρξαν τέτοιοι πολιτικοί που θεμελίωσαν την δημοκρατία. Που επέδειξαν σοβαρότητα και σωφροσύνη και πέτυχαν πράγματα σημαντικά που σήμερα φαίνονται αυτονόητα και δεδομένα. Που οδήγησαν την ταπεινή «Ψωροκώσταινα» από τα χαμόσπιτα του Ναυπλίου στο μακρύ ταξίδι της δημοκρατίας και της Ευρώπης. Ελληνικής προέλευσης ανακαλύψεις και πολιτισμικές προσφορές στον πολιτισμό της Δύσης.

Κάποιοι απ’ αυτούς κατηγορήθηκαν. Λοιδορήθηκαν. Εμπαίχτηκαν. Μικρόψυχοι, ανίδεοι και μικροί όλοι εναντίον τους. Όμως η ιστορική δικαιοσύνη τους δικαίωσε. Πολλοί απ’ αυτούς είναι γνωστοί σε όλους τους Έλληνες. Κάποιοι άλλοι θα γίνουν γνωστοί στο μέλλον.

Υπήρξαν όμως και πολιτικοί τυχαίοι, της σειράς. Πάμπολλοι. Κάποιοι ανάξιοι. Άλλοι ανίκανοι. Ιδιοτελείς. Που είτε κατά μόνας είτε από κοινού με άλλους όμοιούς τους οδήγησαν τη χώρα και το λαό σε περιπέτειες και συμφορές ή στην καλύτερη περίπτωση δεν προσέφεραν τίποτα το σημαντικό.

Πολιτικοί του ελάχιστου. Που υπονόμευσαν ακόμη και την επανάσταση του ’21. Υπαίτιοι της Μικρασιατικής καταστροφής. Υπόλογοι του εμφυλίου σπαραγμού που πισωγύρισε τη χώρα για αρκετές δεκαετίες.

Ναι, υπήρξαν τέτοιοι πολιτικοί. Αγύριστα κεφάλια. Θύματα της πολιτικής ιδιοτέλειάς τους και των ιδεολογικών εμμονών τους. Που διακρίθηκαν για την έλλειψη στοιχειώδους πολιτικής παιδείας και πολιτισμού.

Τέτοιοι ανίκανοι, ασήμαντοι, επικίνδυνοι, νάνοι της πολιτικής - εντός και εκτός του κοινοβουλίου και λίγο-πολύ σε όλα τα κόμματα – σήμερα αφθονούν. Όσο αναδεικνύεται η προϋπάρχουσα κρίση στην οικονομία, στην πολιτική, στην κοινωνία, στις πολιτισμικές αρχές και αξίες, άλλο τόσο εμφανίζονται από το πουθενά και πληθαίνουν. Πάμπολλοι, που αγωνίζονται για μια περίοπτη θέση στους δέλτους των ασήμαντων της ιστορίας.

Που στοιχίζονται όχι μπροστά από το αληθές συμφέρον της κοινωνίας, αλλά στις τελευταίες θέσεις των θορυβοποιών της άρνησης, του μηδενισμού και του λαϊκισμού.

Που ηχούν ως κύμβαλα αλαλάζοντα δήθεν υπέρ της σωτηρίας της χώρας και των λαϊκών συμφερόντων, ενώ στην πραγματικότητα η μόνη τους έννοια είναι το όποιο δικό τους υστερόβουλο διακύβευμα.

Θέλουν να φαίνονται ευαίσθητοι και αρεστοί για τους βλαπτόμενους από την οικονομική κρίση και συμπορεύονται ανίερα με σκοτεινούς αριβίστες και καιροσκόπους της οικονομίας και των Μ.Μ.Ε., που μόνο στα λόγια νοιάζονται για τη σωτηρία της πατρίδας.

Ευάλωτοι στο λογορροϊκό παραλήρημα των άσχετων ειδικών και ισοπεδωτών μέρους της άβουλης κοινής γνώμης, αναπαράγουν την τεχνητή παράκρουση και σμικραίνονται οι ίδιοι όλο και περισσότερο στο βλέμμα των ψύχραιμων και σοβαρών πολιτών.

Πολλοί, στο ίδιο πολιτισμικό μήκος και πλάτος των εμπαικτών της κοινωνίας και του δημόσιου βίου. Σύρονται και φέρονται από διάφορους παλιάτσους γελωτοποιούς, που προσβάλλουν την αριστοφανική τέχνη με χυδαιότητες και πολιτικές αηδίες. Από διάφορους τηλεοπτικούς «εισαγγελείς». Και από άλλους κράχτες της καταστροφολογίας που, αδιάκοπα και με το αζημίωτο βέβαια κάποιοι απ’ αυτούς, κρώζουν όπου υπάρχουν ευήκοα ώτα της ίδιας ακουστικής συχνότητας και πολιτισμού.

Συντάσσονται με τους λεγόμενους «αγανακτισμένους» και με άλλους μοιραίους της παραπολιτικής θεωρίας και πρακτικής και του πολιτικού παραλογισμού, που όχι λίγοι απ’ αυτούς – σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις - νοιάζονται ο καθ’ ένας για τα δικά του συμφέροντα και διατήρηση των λεγόμενων κεκτημένων και όχι για το συμφέρον της χώρας.

Κλείνουν το μάτι στους αμέτρητους ανά τη χώρα συνδικαλιστές της μίζας, των απεργιών και της διάλυσης, εκλιπαρώντας για την εύνοιά τους. Κατευθυνόμενες μαριονέττες και αχυράνθρωποι. Ταγμένοι για θελήματα του κρατισμού σε μια χώρα που μόνη της στην Ευρώπη, εξακολουθεί να επιμένει κρατικά.

Ηγέτες ή στελέχη κομμάτων και άλλων πολιτικών μορφωμάτων, πολιτικολογούντες άσχετοι και άλλοι ιδιοτελείς που γύρισαν από το παρελθόν της ιστορικής εξέλιξης, προτάσσοντας με διάφορα τεχνάσματα και προσχήματα το όποιο ίδιο όφελος και ας γίνει η χώρα μπάχαλο.

Άγνωστοι έξω από την Ελλάδα και άσημοι παριστάνουν τους πολύξερους και τους λαϊκούς αγωνιστές των συμφερόντων της χώρας αγνοώντας τους δημοκρατικούς θεσμούς. Τις διεθνείς συγκυρίες. Τις διακρατικές συμβάσεις μας. Τις υποχρεώσεις μας απέναντι στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Καλούν τον λαό να πάρει την εξουσία στα χέρια του. Να καταργήσει το κοινοβούλιο. Οι αποφάσεις να λαμβάνονται σε λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες και ω της αερολογίας, να καθιερωθεί η άμεση δημοκρατία τύπου πλατείας Ταχρίρ του Καΐρου. Να διώξουμε τους ξένους από τη χώρα. Να αφήσουμε την Δύση και να στραφούμε για δανεικά στη Ρωσία και την Κίνα. Τρελλά πράγματα!

Δεν προτείνουν καμμιά σοβαρή και αξιόπιστη πρόταση για έξοδο της χώρας από την κρίση. Αγνοούν τις εκκλήσεις της ευρωπαϊκής αλλά και της διεθνούς κοινότητας. Αρνούνται πεισμόνως την αναγκαία πολιτική συναίνεση που θα ενισχύσει τις διαπραγματικευτικές προσπάθειες της κυβέρνησης, παρά το ότι άριστα γνωρίζουν πως για την έξοδο από την οικονομική κρίση δεν υπάρχει δεύτερος δρόμος.

Μάχονται με πάθος και με απίθανα διαφορετικές απόψεις ο καθένας από το δικό του κομματικό ταμπούρι, εναντίον του εκλεγμένου με μεγάλη διαφορά ψήφων σημερινού πρωθυπουργού. Που είναι ο μόνος πολιτικός στην νεώτερη ιστορία μας που τόλμησε να δηλώσει πως δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος και που συνδιαλέγεται ισότιμα με τους ηγέτες ολόκληρου του πλανήτη, οι οποίοι τιμούν την αξία, το ήθος και τον πολιτικό πολιτισμό του, με μοναδικό στόχο την απεμπλοκή της χώρας από την οικονομική περιπέτεια.

Και αντί να τον στηρίξουν και να τον ενισχύσουν, τον υπονομεύουν και βυσσοδομούν απρεπώς εναντίον του με πρωτόγνωρη όχι πολιτική αντιπαλότητα αλλά κακότητα. Τέτοιο ανάλογο προηγούμενο χυδαιολογίας, ποταπότητας, ευτέλειας, φτήνιας και πολιτικού υποπολιτισμού κατά πρωθυπουργού χώρας σε κανένα πολιτισμένο κράτος του κόσμου δεν έχει συμβεί. Σαφή δείγματα απαξίωσης και ισοπέδωσης αρχών και αξιών. Το φαινόμενο τούτο σίγουρα στο μέλλον θα αποτελέσει θέμα κοινωνιολογικής και πολιτικής μελέτης στα αντίστοιχα σπουδαστήρια.

Προτιμούν να δουν τη χώρα να πτωχεύει και να διαλύεται παρά να βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους. Αντίπαλός τους δεν είναι το περίφημο μνημόνιο ή το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, αλλά ο πρωθυπουργός της χώρας και η κυβέρνησή του. Και το καλύτερο μνημόνιο να μπορούσε να υπάρξει, πάλι την ίδια τακτική θα ακολουθούσαν. Πάλι η ίδια πομπώδης πολιτική μικροψυχία και ο λαϊκισμός θα προσδιόριζαν την πολιτική συμπεριφορά και πρακτική τους. Η ίδια ψύχωση της μικρασιατικής καταστροφής, του εμφυλίου και άλλων μαύρων χρόνων της ιστορίας μας.

Στην ομοιοπαθή Πορτογαλία (νυκτερινή εκπομπή Φ. Κούλογλου στην T.V. πριν από 15 ημέρες) ο μέσος μηνιαίος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων ανέρχεται στα 800 €, ενώ οι μέσες συντάξεις στα 300 €. Τώρα θα υποστούν και οι Πορτογάλοι τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης με περαιτέρω μειώσεις των ισχνών αυτών απολαβών τους. Παρά ταύτα και παρά τη φτώχεια τους οι άνθρωποι είναι σοβαροί και συμπολίτευση και αντιπολίτευση πορεύονται σε πλήρη ενότητα και συνεννόηση για την υπέρβαση.

Ενώ οι δικοί μας, τηρούντες βέβαια και κάποια προσχήματα, μάχονται κυρίως υπέρ της μη αλλαγής σε τίποτα. Υπέρ των υψηλών συντάξεων. Υπέρ των υψηλών μηνιαίων μισθών. Υπέρ των 14 έως 18 ετησίων μισθών. Υπέρ της συνταξιοδότησης από 45 ετών. Υπέρ του Κράτους των 900.000 υπαλλήλων. Υπέρ της παρανομίας και ατιμωρησίας. Υπέρ του κομματισμού στα Α.Ε.Ι., του ξεπερασμένου ασύλου και των συνταξιούχων φοιτητών. Υπέρ των Κρατικών Οργανισμών του Ο.Τ.Ε. , της Δ.Ε.Η. , των Λαχείων των Λιμανιών, του Προ-Πο, των Συγκοινωνιών. Σκόπιμα όμως αποσιωπούν πως τέτοιο οικονομικό – διαρθρωτικό καθεστώς λειτουργίας κράτους σε καμιά σύγχρονη χώρα του πλανήτη δεν συναντάται.

Μάχονται κυρίως υπέρ των οικονομικών προνομίων και κεκτημένων, έχοντας κολλήσει στον τοίχο ένα κράτος που κακώς τα χορήγησε στους πολλούς κατά το παρελθόν, αφού για να τα καταβάλει έπρεπε να ζητάει διαρκώς δανεικά από τους «κακούς» Ευρωπαίους.

Μιλάνε για επιστροφή στην δραχμή. Για επανάσταση κατά της Ευρώπης με κουτοπόνηρες απειλές για μη επιστροφή των δανεικών και ας καταλήξει η χώρα στο τριτοκοσμικό ιδεολογοπολιτικό τσούρμο των πέρα της Ανατολίας χωρών. Για επαναδιαπραγματεύσεις του χρέους ερήμην των δανειστών μας. Καλοβλέπουν την αναμπουμπούλα και τον διεθνή απομονωτισμό. Δεν τους ανησυχεί το χάος της πτώχευσης. Από το χάος θα προκύψει το καινούριο λένε. Ποιό καινούριο; δηλαδή κάτι σα Β. Κορέα, Ιράν, Πακιστάν ή Νιγηρία;

Αυτά και πολλά άλλα ευτράπελα λένε όλοι αυτοί οι λαλίστατοι λαϊκιστές και δυστυχώς με το λέγε – λέγε καταφέρνουν κατά περιόδους και γίνονται αρεστοί σε ένα μέρος του «σοφού» και «παχέος» λαού μας, που στο μυαλό του αναπολεί την περίοδο της δανειακής ευμάρειας και του άκρατου καταναλωτισμού. Του εισαγόμενου καταναλωτικού και πολιτιστικού μαϊμουδισμού. Των πιστωτικών καρτών των διακοπών και των ατελείωτων αγορών. Των εορτοδανείων πολυτελείας και των αγύριστων δανεικών.

Αυτούς που εγκατέλειψαν τα χωριά τους και τις περιουσίες τους και μαζεύτηκαν στις πόλεις για μια σίγουρη θεσούλα με μηδέν προσόντα αλλά με απαιτήσεις για υψηλές μηνιαίες απολαβές. Που συνέβαλαν να γίνει η Αθήνα η μοναδική στον πλανήτη πρωτεύουσα κράτους, που συγκεντρώνει τον μισό πληθυσμό της χώρας. Αυτούς που δίχως καταβολές των ασφαλιστικών εισφορών τους παραπονιούνται για χαμηλές συντάξεις. Αυτούς που ποτέ δεν πλήρωναν φόρους. Αυτούς τους αμέτρητους ανά τη χώρα υγιέστατους ανάπηρους συνταξιούχους. Αυτούς που με τις διαρκείς απεργίες και επεισόδια στις μεγάλες πόλεις αμαυρώνουν την διεθνή εικόνα της χώρας. Που την ζημιώνουν λειτουργικά. Που τη βλάπτουν τουριστικά. Που τη στίβουν οικονομικά. Και δυστυχώς δεν λογοδοτούν, ούτε τιμωρούνται.

Αυτό το είδος των πολιτικών που επικοινωνιακά και μεθοδολογικά συγχρωτίζεται με όσους όμοιούς του συνδικαλιστές, γελωτοποιούς, διάσημους, άσημους και ασήμαντους έως τίποτα των Μ.Μ.Ε. και άλλους μοιραίους της πολιτικής και της διαπλοκής και όλοι μαζί καταστροφολογούν κατά της χώρας. Συμπεριλαμβανομένων και κάποιων λιπόψυχων χαμηλοθώρηδων του κυβερνώντος κόμματος, που τώρα τελευταία εζήλωσαν ημέρες αλήστου πολιτικού ξεπεσμού παριστάνοντας τους προβληματισμένους. Λογικά και ιστορικά δεν θα πρέπει να έχει καλή πολιτική μοίρα.

Όλοι αυτοί θα έχουν την μοίρα εκείνων που στο παρελθόν έβλαψαν και ζημίωσαν τη χώρα. Θα καταταγούν με τους ασήμαντους και τους τυχαίους. Αντί να ξεχωρίσουν και να ακολουθήσουν τους μεγάλους της ιστορίας, προτίμησαν να μείνουν ελάχιστοι και υπόλογοι.

Κακό του κεφαλιού τους. Αγνόησαν έναν άτυπο και ακατάλυτο παμπάλαιο νόμο, που σε ανάλογες περιπτώσεις γίνεται σκληρός και αμείλικτος. Τον αναγκαίο νόμο της «ανταπόδοσης» ή άλλως τον νόμο του «αντιπεπονθότος» κατά τους αρχαίους Έλληνες τραγικούς.