Γράφει ο Παναγιώτης Ν. Κρητικός, πρόεδρος του Πολιτικού και Κοινωνικού Συνδέσμου «Ο Νικόλαος Ζορμπάς» και πρώην Αντ/δος της Βουλής, pkritikos14@yahoo.gr

Τώρα κατάλαβαν οι Ευρωπαίοι ταγοί, κυρίως Γερμανοί και Γάλλοι, ότι οι περιώνυμοι οίκοι της δήθεν αξιολόγησης των οικονομιών των κρατών, οι οποίοι εδρεύουν στις ΗΠΑ και το Λονδίνο τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία η οποία στόχο έχει την αποδυνάμωση και χειραγώγηση της οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Τώρα συνειδητοποίησαν ότι το αμερικανικό δολάριο ουδέποτε δέχθηκε ως αντίπαλο δέος και ως ανταγωνιστικό νόμισμα στην παγκόσμια κυριαρχία του το ευρώ;

Τώρα κατάλαβαν ότι οι εξ ιδίου συμφέροντος «κινούντες» την διαρκώς επιδεινούμενη και διευρυνόμενη οικονομική κρίση, στην συγκεκριμένη συγκυρία επέλεξαν ως στόχο πρώτης προσβολής τον πλέον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας της ευρωπαϊκής οικονομίας, τουτέστιν την ελληνική οικονομία, και την συνέχιση της κρίσης στους άλλους ασθενέστερους κρίκους της νότιας ζώνης του ευρώ; Δεν βλέπουν ότι ο απώτερος στόχος είναι να πληγεί ο σκληρός πυρήνας του ευρώ και το καθολικό σμπαράλιασμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και η ανάσχεση της όποιας προσπάθειας και προοπτικής για μια αυτόνομη, αυτοδύναμη και αυθύπαρκτη οικονομικοπολιτική οντότητα με συγκυριαρχικό ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι του 21ου αιώνα;

Δεν αντελήφθησαν όταν, με έντεχνο και ιδιαίτερα ευφυή τρόπο, παρενεβλήθη ως ισότιμος διαχειριστής της ελληνικής κρίσης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (για πρώτη φορά σε χώρα της ευρωζώνης), ήλθε για να μείνει και να επεκτείνει τον ρόλο του και σε άλλες χώρες. Χρειάζεται πολλή σκέψη ότι ο ρόλος του, με τις εκ του καταστατικού του αυτορρυθμιζόμενες αρμοδιότητες, θα λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά σε πολιτικοοικονομικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δεν μπορούσε η Ε.Ε. ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι και ευρωπαϊκό πρόβλημα και να το αντιμετωπίσει αποκλειστικά με τις δικές της δυνάμεις;

Δεν κατενόησαν τις κατά καιρούς παρελκυστικές ενέργειες της εκείθεν του Ατλαντικού υπερδύναμης με στόχο την επιβράδυνση της όποιας πολιτικής ομογενοποίησης του ευρωπαικού χώρου, ώστε να τον μεταβάλουν σε βάθος χρόνου, φυσικά, σε μια ελεύθερη αγορά και τίποτε άλλο;

Να θυμίσουμε στην άκριτη ευρωπαϊκή ηγεσία συγκεκριμένες επιλογές που προετοίμαζαν το έδαφος των σημερινών εξελίξεων:
α) Η άρνηση, σε ανύποπτο χρόνο, της Μεγάλης Βρετανίας να ενταχθεί στο ευρώ. Δεν κίνησε σε κανέναν την υποψία ότι αυτό αποτελούσε αγγλοσαξονική έμπνευση για την αναγκαία ευελιξία στους μελλοντικούς χειραγωγικούς χειρισμούς του ευρωπαικού γίγνεσθαι;

β) Η έμπνευση ή ορθότερα η υπαγόρευση της μοιραίας για την διεύρυνση (αντί της εμβάθυνσης) της συλλήβδην και από κοινού ένταξης δέκα χωρών οικονομικά ασθενέστερων και πολιτικά εξαρτημένων από τις ΗΠΑ. Αυτή η υπόδειξη δεν προϊδέασε τους αρχιτέκτονες της Ε.Ε. ότι αυτή η διεύρυνση θα αποτελούσε επισφαλές θεμέλιο στην ανθεκτικότητα του ευρωπαικού οικοδομήματος;

γ) Ακόμα και ο άκριτος πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας, στον οποίο τεχνηέντως οι ατλαντιστές έσυραν κοντόφθαλμους ηγέτες της Ευρώπης, λειτούργησε εις βάρος της Ε.Ε. γιατί ικανοποιούσε το περιώνυμο δόγμα Μπρεζινσκυ (Η Μεγάλη Σκακιέρα) κατά το οποίο προϋπόθεση του ελέγχου των οδών προς την Ευρασία και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της είναι ο έλεγχος της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων.
Η προέκταση του δόγματος Μπρεζινσκυ σημαίνει έλεγχο ζωτικού χώρου για την φυσική επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και τον πνεύμονα αναπνοής της Ρωσίας, σημαίνει επίσης προκεχωρημένο βήμα στον μακροπρόθεσμο στόχο του παγκόσμιου ελέγχου. Και φυσικά δεν αντελήφθησαν οι εγκέφαλοι της παρηκμασμένης ευρωπαϊκής ηγεσίας ότι τότε, σε αυτήν την φάση έπαιζαν τον ρόλο έπαρχου (αρμοστή) του παγκόσμιου επικυρίαρχου.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων:
Ι. Μήπως είναι πλέον καιρός να προσδιορίσει ποιο ρόλο προτίθεται να παίξει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρώπη γενικά, στον αιώνα κατά τον οποίο έχει δρομολογηθεί και υλοποιείται βήμα-βήμα ο μέγας στόχος της παγκόσμιας διακυβέρνησης της οποίας θιασώτες, πρόθυμοι υπάρχουν πολλοί στην Ευρώπη, ανά την υφήλιο και στην χώρα μας, εδώ δε με αποφασιστικό ρόλο;
*
Να συνειδητοποιήσουν, επιτέλους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ότι η ελληνική κρίση είναι ευρωπαϊκή κρίση και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί. Στο πλαίσιο αυτό αποτελεί λόγο υπάρξεως της Ε.Ε. η λήψη συνολικών, συλλογικών, αποφασιστικών και αποτελεσματικών μέτρων για την απόκρουση αυτής της επίθεσης. Απέναντι στον άγριο, αχαλίνωτο και απάνθρωπο αμερικανικό καπιταλισμό, ας αντιτάξουν επιτέλους έναν ήπιο, ολιγότερο απάνθρωπο ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Και όταν λέμε ευρωπαϊκό εννοούμε ένα σύστημα με όρους δικαιότερης κατανομής του πλούτου, στηριζόμενο στον ιστορικά δικαιωμένο ευρωπαϊκό ουμανισμό. Γιατί αν θέλουν να διασωθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, προϋπόθεση είναι να διασωθούν οι λαοί της Ευρώπης. Ας αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι οπαδοί της Ευρώπης των Λαών και των Εθνών ότι ο οικονομικός πόλεμος είναι πόλεμος κατακτητικός, στρέφεται εναντίον εθνικών και κρατικών οντοτήτων. Και, επιπλέον, είναι πόλεμος ανορθόδοξος, ύπουλος, πολύμορφος, πολυεπίπεδος και υπονομευτικός σε ό,τι αφορά την συνοχή των λαών και την εθνική τους ταυτότητα.

ΙΙ. Οι κατευθυνόμενοι και συνειδητά υπονομευτικοί οίκοι της δήθεν αξιολόγησης των οικονομιών χωρών της Ευρωζώνης και αύριο ολόκληρης της Ε.Ε. πρέπει τάχιστα, έπρεπε από καιρό, να αποκρουστούν με τη δημιουργία υγιούς οίκου σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΙΙΙ. Το χρέος των δοκιμαζόμενων από την κρίση χωρών της Ευρωζώνης να αντιμετωπιστεί ως ενιαίο πρόβλημα της ευρωπαϊκής οικονομίας με την έκδοση καταρχήν ευρωομολόγων το συντομότερο δυνατό.

ΙV. Παρίσταται, όμως, ανάγκη και δέσμης άλλων μέτρων ώστε να ανασχεθεί η επίθεση της ασύστολης και αχαλίνωτης παγκόσμιας κερδοσκοπίας.

V. μπροστά στις κοσμογονικές, κατά κυριολεξία, παγκόσμιες εξελίξεις που διαμορφώνουν οι νέες συνθήκες αναδυόμενων και ανερχόμενων οικονομικών δυνάμεων και στα δύο ημισφαίρια του πλανήτη, η Ε.Ε., αφού τακτοποιήσει τάχιστα τα του οίκου της, να εγκαταλείψει αμέσως τους μικροηγεμονισμούς αν θέλει να έχει εξισορροπητικό και συγκυριαρχικό ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι του 21ου αιώνα. Γι’ αυτό όμως απαιτείται πίστη στις αξίες της, αυτοπεποίθηση, επίγνωση του ιστορικού προορισμού της και όραμα. Αλλιώς, θα καταντήσει ρωμαϊκή επαρχία κατάλληλη μόνο για μελέτη του πάλαι ποτέ ιστορικού της μεγαλείου. Πρυπόθεση, όμως, για ένα ευοίωνο ευρωπαϊκό μέλλον είναι η ανάδειξη Ευρωπαϊκής Ηγεσίας αντάξιας της ιστορίας της και του προορισμού της.
*
Στο παγκόσμιο γίγνεσθαι του 21ου αιώνα, σε ό,τι αφορά την Πατρίδα μας, πρέπει να αποκτήσει όχι απλά πολιτική, αλλά Εθνική Ηγεσία.

Στην κυοφορούμενη, όμως ορατή παγκόσμια διακυβέρνηση, πρόταγμα της Εθνικής Ηγεσίας πρέπει να είναι ο Ελληνισμός.

Ακαταμάχητο όπλο προώθησης του Ελληνισμού οι διαχρονικές αξίες του οι οποίες βρήκαν την ιδανική έκφρασή τους μέσα από τα δημιουργήματα της ελληνικής σκέψης αλλά και τους αγώνες του λαού μας για ελευθερία και ανεξαρτησία. Ο πολιτισμός μας στη διαχρονική του διάσταση και η γλώσσα μας συνιστούν τα σταθερά στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας.

Στην παγκόσμια διακυβέρνηση για την οποία θέλγονται πολλοί στην χώρα μας και στην επικράτηση της οποίας υψώνουν το ποτήρι της πρόποσης, οφείλουμε να στηρίξουμε τον ελληνοκεντρισμό, να προτάξουμε ιδεολογικά τον ελληνισμό με ιστορικούς, ηθικούς και πολιτιστικούς όρους. Μόνο τότε δικαιώνεται η ιδιότητα του Έλληνα και το κατά προορισμό μέλλον του Ελληνισμού.

Η ΕΠΟΧΗ μας, εποχή γυμνή από οράματα και ελπίδες, εποχή κάμψης των ιδεολογιών, αρκείται σε ηγεσίες διαχείρισης. Της αρκούν (της εποχής μας) ηγεσίες διεκπεραίωσης «τρεχουσών υποθέσεων». Και φαίνεται, πως οι ηγεσίες είναι ανάλογες με τις εποχές. Αρνούνται το ιστορικό αξίωμα, σύμφωνα με το οποίο οι μεγάλοι ηγέτες αναδεικνύουν τις εποχές και όχι οι εποχές τους μικρούς ηγέτες. Όμως, η ιστορία μετράει τις εποχές με το ανάστημα των ηγετών τους. Και όταν αυτό είναι κατώτερο των περιστάσεων, παρεμβαίνει το μέτρο της νέας γενεάς. Έρχεται, φρονούμε, η ώρα της μεγάλης γέννας. Της Γέννας της Νέας Εθνικής Ηγεσίας.