Γράφει ο Πάνος Κριάς

Οφείλω να ομολογήσω ότι οι πολιτικές πεποιθήσεις και προτιμήσεις μου σε διάφορα κόμματα αλλά και σε κινήματα, τις τελευταίες δεκαετίες δεν ήταν ικανοποιητικές. Από την εφηβεία μου ακόμη η ενασχόλησή μου με την πολιτική διέπεται από μια ταραχώδη και ασταθή κοινωνικά συγκυρία.

Από τον Καναδά, νεαρός έφηβος όπου μετανάστευσα, είχα ασχοληθεί κατά καιρούς με διάφορα γκρουπούσκουλα της ευρύτερης Αριστεράς. Στο Μόντρεαλ θυμάμαι ήμουνα με τους Μαοϊκούς! Απίστευτο ε; Και όμως η εφηβεία δεν καταλαβαίνει τίποτα. Στο Τορόντο ένα διάστημα ήμουνα με κάποιους τροτσκιστές, αποτέλεσμα των συναφειών μου στις Μπουάτ όπου εργαζόμουν ως πιανίστας, με ελλαδίτες φοιτητές. Αργότερα όταν σπούδαζα κι εγώ, είχα εισδύσει στο ΚΚΕ εσ.

Όμως πιο πριν ήμουνα στο ΠΑΚ με μια μικρή ορχήστρα όπου παίζαμε σε διάφορες εκδηλώσεις. Τότε ήταν που έκανα join και τους πασόκους! Διότι όλοι πιστέψαμε στον δημοκόπο Ανδρέα Παπανδρέου – τον θεωρούσαμε και δικό μας αφού ήταν ένα διάστημα καθηγητής στο York University. Όμως το 1985 άρχισαν να ξεθωριάζουν οι ελπίδες μας καθώς κυοφορούσε το θλιβερό 89. Τετέλεσται λοιπόν με δαύτους, είπα. Νισάφι με την κοροϊδία. Μόνο κρετίνοι και ιδιοτελείς παρέμειναν οι περισσότεροι. Έκτοτε αργοπαλεύω στην άθλια και τριτοκοσμική Ελλάδα όπως κατάντησαν οι νεοέλληνες και οι άχρηστοι πολιτικοί την πατρίδα μας, προσπαθώντας να περισώσουμε το ακατανόητο και το ασυμμάζευτο. Αργότερα μπήκα αισίως στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, όπου κι εκεί καταρρακώθηκαν οι ελπίδες μου. Ένα πράγμα δεν θα συγχωρήσω στον ΣΥΝ: την κατάντια των Ελληνικών πανεπιστημίων. Παραλείπω την στήριξή του αρχικά στον δικτάτορα Μιλόσεβιτς. Έπειτα ακολουθούν οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, όπου και εκεί θα επέλθη ένα λίμνασμα ιδεών και μια εσωτερική διένεξη. Βέβαια θα μου πείτε ότι αυτή είναι η κατάρα που κατατρώγει όλα τα ελληνικά κόμματα. Οι εσωτερικές φαγωμάρες και οι απίθανες ίντριγκες.

Στις πρόσφατες εκλογές είπα να στηρίξω έναν νέο κομματικό σχηματισμό την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉ ΑΡΙΣΤΕΡΑ του Φώτη Κουβέλη. Όμως με τα τελευταία γεγονότα για την νομιμοποίηση των μεταναστών, με απογοήτευσαν κι αυτοί δεόντως. Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα χώρα κατ’ εξοχήν μεταναστών, να μην περιθάλπει με αγάπη τους μετανάστες της. Έτσι λοιπόν παρέμεινα και πάλι μόνος πολιτικά και τώρα θα προσμένω απλώς να γίνει μια μεγάλη ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (?) όπου θα επικεντρώνεται σε αμιγώς περιβαλλοντικά και πολιτιστικά θέματα. Τέρμα οι ουτοπίες. Την πολιτική θα την διεξάγουν πλέον οι Ευρωπαίοι στις Βρυξέλλες, με την συμμετοχή βεβαίως νέων Ελλήνων πολιτικών.

Την Ελλάδα που ξέρατε ξεχάστε την. Δεν υπάρχει πια. Μας δόθηκε κάποτε η ευκαιρία να ορθοποδήσουμε ως χώρα, όμως το μένος των αδίστακτων νεοελλήνων πλιατσικολόγων και ιδιοτελών, έφερε τα καταστροφικά αυτά αποτελέσματα.

Και είμαστε προ τετελεσμένων γεγονότων. Ακόμα και οι πανεπιστημιακοί, που σπούδασαν στην Ευρώπη δεν θέλουν τα νέα δεδομένα. Εάν δεν αλλάξουμε ρότα δεν θα οδηγηθούμε πουθενά. Αυτό είναι δεδομένο. Ακούω διάφορες καταγγελίες, ένθεν κακείθεν. Σε αυτά είμαστε καλοί. Στην ανάληψη ευθυνών τα πάμε χάλια.

Αυτό που συμβαίνει είναι απίστευτο. Η μια κοινωνική ομάδα κατηγορεί την άλλη. Ωσάν εκείνη να έχει εκκολαφθεί τώρα από παρθενογένεση. Η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι όλοι φέρουμε - αναλογικά έστω - βαρύτατες ευθύνες για την κατάντια της πατρίδας. Όχι μόνο οι διαπλεκόμενοι, οι απατεώνες, οι φοροκλέφτες και οι πολιτικοί, όχι μόνο οι φοροφυγάδες, οι ανίκανοι δημόσιοι υπάλληλοι, η διεθνής αγορά και οι ψευδοαγρότες, αλλά και οι απλοί ευυπόληπτοι πολίτες που δεν ζητούσαν αποδείξεις από τον γιατρό τους, τον δικηγόρο τους, τον μηχανικό τους, τον εργολάβο τους και τον υδραυλικό τους. Απαξάπαντες.

Υ Γ. Αυτό που συμβαίνει τώρα με τα ΤΑΧΙ, μόνο άλγος προκαλεί. Με ποιο δικαίωμα διώχνουν τους τουρίστες που τρώνε ψωμί από αυτούς;