Γράφει ο Παναγιώτης Κομνηνός

Έπρεπε να περάσουν δύο περίπου χρόνια έντονων αντιπαραθέσεων και αντεγκλήσεων, τόσο στην κοινωνία μας όσο και στο παραδοσιακό πολιτικο-οικονομικό status της χώρας, για να συμβεί εκείνο που τον τελευταίο καιρό έγινε παγκοίνως γνωστό. Πως δηλαδή η οικονομική κρίση που πρώτα έπληξε την πατρίδα μας, ήταν ο προάγγελος της πλατιάς χρηματοπιστωτικής αναστάτωσης, που σήμερα πλήττει ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη.

Το είπε μεταξύ των πρώτων και ο προηγούμενος πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, όταν αμέσως μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας άρχισε να ακούγεται η «βοή των επερχόμενων γεγονότων».

Τότε όλοι σχεδόν αρχικά τον αντιμετώπισαν ειρωνικά. Έπειτα μισαλλόδοξα. Και ακολούθως κακόβουλα. Πρώτοι και καλύτεροι οι ετερόκλιτοι λαϊκιστές πολέμιοί του. Που συγκροτημένα από τους πρώτους κιόλας μήνες, στόχευσαν στην πολιτική απαξίωση και εξόντωσή του. Επειδή η πρωθυπουργία του έτυχε να συμπέσει χρονικά με την εμφάνιση και ακολούθως την διαχείριση της χειρότερης ίσως κρίσης, που έπληξε ποτέ την Πολιτεία και την κοινωνία μας.

Τα ίδια και χειρότερα επαναλήφθηκαν, όταν η προσφυγή στην εξωτερική οικονομική βοήθεια κρίθηκε μονόδρομος. Όλοι εναντίον ενός. Και ας ήταν αποδεδειγμένο, πως η κρίση χρέους της χώρας ερχόταν από πριν.

Τα ίδια και τρισχειρότερα ακολούθησαν, όταν οι δανειστές της χώρας έθεσαν τους γνωστούς όρους για την αποπληρωμή των δανείων. Όροι δυσβάστακτοι και πρωτόγνωροι για κρατικοκεντρικές οικονομίες και πλαδαρές κοινωνίες. Κοντολογίς : άμεση κατάργηση του τελευταίου «κρατικιστικού» κράτους, αν όχι «κομμουνιστικού κακέκτυπου» κράτους της Ευρώπης.
Το δίλημμα, χωρίς προηγούμενο. Αν υπογράφαμε αποδεχόμενοι τους όρους, παίρναμε τα δάνεια και ελπίζαμε. Αν όχι, τότε βουλιάζαμε και γυρίζαμε 10ετίες πίσω. Επιλέχθηκε ο πρώτος δρόμος. Ο κακοτράχαλος της τόλμης και των θυσιών αλλά και της ελπίδας. Και από εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Αρχικά, έκπληκτοι τάχα, ανακαλύψαμε πως η κρίση δεν ήταν μόνο οικονομική. Αλλά μια βαθύτερη κρίση θεσμών και αρχών. Κρίση πολιτική, κοινωνική, ηθική. Υπέρβαση του μέτρου στα πάντα. Που προϋπήρχε της οικονομικής.
Το τίμημα της απολίτικης αθωότητας. Της αφέλειας. Της άγνοιας. Της επίπλαστης ευμάρειας. Και του μακάριου εφησυχασμού. Αποδείχτηκε βαρύ και ασήκωτο. Κανείς δεν ήθελε να αποδεχτεί, πως τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Και πως έπρεπε, να γίνουν οικονομικές θυσίες.Και μαζί πρωτοφανείς ανατροπές σε παγιωμένες κοινωνικές και ατομικές συνήθειες και νοοτροπίες.

Και ξαφνικά, αμέτρητοι «ειδικοί» και «γνώστες» επί παντός οικονομικού επιστητού, που πριν δήθεν δεν γνώριζαν τίποτα, εμφανίζονται από το πουθενά. Οι θεωρίες τους για διάσωση δήθεν της χώρας φύρδην – μίγδην. Λόγια φτερωτά. Ξόρκια του αέρα στα «σατανικά σχέδια» των Ευρωπαίων και του συνεργού τους τ. Πρωθυπουργού για το ξεπούλημα της χώρας. Οδυρμός και υποκρισία για τη χαμένη πατριωσύνη.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης χέρι – χέρι μαζί τους. Νεροκουβαλητές τη μία. Υπερθεματιστές την άλλη. Στον πανικό. Στη συμφορά. Στην κατάθλιψη. Αρνούνται κάθε συναίνεση. Αποκηρύσσουν «μετά βδελυγμίας» το μνημόνιο. Καμιά συμμετοχή για ανασύνταξη των χαμένων ηθικών και κοινωνικών σταθερών.

Τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. στην πρώτη γραμμή της αμφισβήτησης και της απαξίωσης. Φερέφωνα της κίτρινης πληροφόρησης. Καλοθελητές της μαύρης συμφοράς. Σταυρωτές της αγωνίας του λαού. Πιστά στη φωνή των διαπλεκόμενων εντολέων τους. Συμπαθή σκυλάκια στη χοάνη του σήματος της «His Master’s Voice».Κανένα μήνυμα ελπίδας. Καμμιά ενίσχυση του φρονήματος του χειμαζόμενου λαού.

Μπροστά, το ατομικό μικροσυμφέρον. Πιο πίσω, το πολιτικό. Και παραπίσω, το συντεχνιακό των προνομίων και των κεκτημένων. Στην πορεία έγιναν ένα. Μέτωπο άρνησης. Οργής. Ανυπακοής. Ενώ για το εθνικό συμφέρον ,σιωπή. Αφέθηκε στα αζήτητα. Με μόνη εξαίρεση την τότε κυβέρνηση να πασχίζει μόνη μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης
Και ενώ τα θεμέλια του κράτους έτριζαν. Και ολόκληρος ο πλανήτης έκπληκτος παρακολουθούσε το ελληνικό παραλήρημα ανυπακοής και μηδενισμού. Κάποιοι χάϊδευαν τα αυτιά του λαού με το πρόσχημα της ανάπτυξης, καθώς κι εκείνο της λύτρωσης από τα δεινά του μνημονίου.

Κάποιοι άλλοι χαιρετίζαν την επερχόμενη ολική οικονομική καταστροφή ως απαρχή νέου «λαϊκού έπους» συμφορών και επιστροφής στο παρελθόν. Και κάποιοι άλλοι συνωστίζονταν μαζί τους για μία θέση στο μακελειό της υπευθυνότητας και σοβαρότητας.

Άντε τώρα, με τούτο το ετερόκλιτο συνονθύλευμα των λογίς – λογίς συμφερόντων και ιδεασμών, να μπει τάξη στην πολύπαθη χώρα. Να υπάρξει ανάπτυξη, που να λειτουργήσει ως αντίδοτο της ύφεσης. Να μειωθούν τα ελλείμματα και το χρέος.

Ενώ είναι γνωστό πως η ανάπτυξη, που σίγουρα είναι ο κύριος παράγοντας της ανάκαμψης, δεν έρχεται από μόνη της αλλά προϋποθέτει : Ικανό χρόνο. Ηρεμία. Αποδοτική διοίκηση. Ευνομία. Πειθαρχία. Ρευστότητα χρήματος. Και κυρίως επενδύσεις. Παρά ταύτα το «σλόγκαν» της ανάπτυξης αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί το κυρίαρχο αντιπολιτευτικό όπλο της αντιμνημονιακής τρομοκρατίας.

Και εύλογα τίθεται το ερώτημα. Πως μπορεί μέσα σε λίγο χρόνο να γίνει ανάπτυξη και μείωση των ελλειμμάτων και χρέους σε οποιαδήποτε χώρα με ανάλογο πρόβλημα, όταν ελλείπουν οι πιο πάνω προϋποθέσεις ; Με ποιο κρατικό και θεσμικό μηχανισμό ; Με την διαφθορά, την διαπλοκή, τον πολιτικό αμοραλισμό ;Με ποια έμφρονη μεγαλο-επιχειρηματική τάξη;
Με τι χρήμα ; Όταν 200.000 Έλληνες μετέφεραν τα χρήματά τους στο εξωτερικό αδειάζοντας τις τράπεζες ; Με ποια ηρεμία ; Με ποια ευνομία ; Με τις παράνομες διαρκείς απεργίες ; Τις καταλήψεις Υπουργείων ; Τις φωτιές ; Τις καταστροφές ; Με τις αχόρταγες συντεχνίες της παρανομίας ; Με την αριστερο-φασίζουσα πρακτική του μπάχαλου και της υπονόμευσης του δημοκρατικού πολιτεύματος ; Με τους νεόκοπους υβριστές και πυρομανείς πρωοφανών εκτρόπων μέσα και έξω από τη Βουλή; Με τη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή ;

Ποιοί ανόητοι επενδυτές θα τολμήσουν να επενδύσουν στην Ελλάδα με τέτοιο καθεστώς ζόφου και τρόμου, όταν ο ανορθολογισμός έχει γίνει μάχιμη αντίληψη σκέψης και δράσης; ΄Όταν λ.χ.και σήμερα ακόμη, η τελευταία μεγάλη βιομηχανία στη χώρα-η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ- κινδυνεύει να κλείσει από τους «αγωνιστές» της ασυδοσίας και φθοράς των πάντων;

Εδώ, ακόμη και η μνημονιακή σύμβαση της 26ης Οκτώβρη, που είναι η μόνη στο ορίζοντα σανίδα σωτηρίας, κινδυνεύει να παρασυρθεί από το θολό κύμα της αντιμνημονιακής θύελας. Και όμως, ο χορός καλά κρατεί. Καταφέραμε το αδύνατο – γι’ αυτό γελάει ο πλανήτης μαζί μας – δηλαδή να αποδείξουμε, πως δεν αρμενίζουμε εμείς στραβά. Αλλά αντίθετα, ότι ο γιαλός είναι στραβός.

Επιτέλους. Η πρώτη πράξη του δράματος της χώρας τελείωσε. Η ιεροτελεστία των ανίερων προσφορών στο δέος του κατά Θουκυδίδη αντίπαλου – πολιτικού - δέους είχε αίσιο πέρας. Η θυσία ολοκληρώθηκε. Ο απόηχος των ιαχών του πολιτικού και επικοινωνιακού κανιβαλισμού ακόμη αχολογεί. Ο υπαίτιος όλων των δεινών τ. Πρωθυπουργός υποχρεώθηκε σε πολιτική αυτοχειρία, κατά πως το απαιτούσαν οι δόλιες περιστάσεις. Η πολιτική δολιότητα απέναντι σε όλο το μεγαλείο της.
Και αμέσως έγινε το θαύμα. Και αποκαθάρθηκαν από το παπανδρεϊκό άγος οι αντίπαλοι. Αλλά και τώρα τελευταία και κάποιοι δικοί του υστερόβουλοι αναθεωρητές της κοινής πορείας, που μάλιστα επαίρονται για το όνειδος. Οι συνειδήσεις όλων λάμπουν με τον εξαγνισμό. Και όλοι επιχαίρουν.

Πρώτος και καλύτερος ο κ. Σαμαράς. Τώρα, που έφυγε από την μέση ο Γ. Παπανδρέου , ανέκρουσε «πρύμναν». Και συμφωνεί σε όλα σχεδόν για τα οποία πριν κάθετα διαφωνούσε.Τώρα, αποδέχεται το αρχικό μνημόνιο. Τώρα, αποδέχεται την δανειακή σύμβαση της 26ης Οκτώβρη.Τώρα ,συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Τώρα, υπογράφει ό,τι του ζητηθεί από την Τρόϊκα. Για τα μάτια του κόσμου κάνει τον δύσκολο στο χρόνο των εκλογών. Στο τέλος όμως συμφωνεί στην παράταση της σημερινής διακυβέρνησης. Και νοιώθει ευτυχής μετρώντας στα όνειρά του τις μαργαρίτες της εκλογικής αυτοδυναμίας του.

Τα κόμματα της αριστεράς αυτάρεσκα κι αυτά επιχαίρουν. Με σημαία τον άκρατο λαϊκισμό ελπίζουν στην αυταπάτη της παροδικής πλάνης των αγανακτισμένων σφυγμομετρήσεων. Χωρίς πρόγραμμα, που έστω και κατά τα φαινόμενα να είναι συμβατό με τις παγκόσμια σήμερα αποδεκτές δημοκρατικές αρχές διακυβέρνησης των λαών και κυρίως εκείνων της ζώνης του ΕΥΡΩ. Και με άκρως αντίθετες μεταξύ τους γενικολογίες. Απλά, υπόσχονται πολιτικές και κοινωνικές περιπέτειες ζοφερού μέλλοντος.

Και όλοι οι υπόλοιποι μικρομέγαλοι, ακολουθούν κι αυτοί στο βηματισμό της ασυνεννοησίας και της ανώφελης έπαρσης εκείνων των μικρών, που μετρούν λάθος το μπόϊ τους.

Αυτά, τα παράξενα, συμβαίνουν σήμερα οίκοι – στην πατρίδα. Και η προηγούμενη κυβέρνηση του τ. Πρωθυπουργού, που όσο καμιά άλλη στο παρελθόν : Τόλμησε. Απέτρεψε. Συγκρούστηκε. Και δρομολόγησε αλλαγές, που στο εγγύς μέλλον θα τις βρουν έτοιμες οι επερχόμενοι.

Που δεν υπολόγισε το πολιτικό κόστος. Που έθεσε πάνω απ’ όλα το εθνικό συμφέρον. Που μας προσγείωσε έστω και ανώμαλα στο έδαφος της πραγματικότητας. Που δειλά – δειλά αρχίσαμε να διαβάζουμε τις άγνωστες έννοιες των λέξεων : Αυτογνωσία. Αυτοκριτική.Σοβαρότητα.Και μάθαμε κρυφές αλήθειες.

Τώρα, πληρώνει όχι μόνο το αναμενόμενο κόστος εκ των ων ουκ άνευ-sine qua non- επιλογών της, αλλά κι εκείνο της πολιτικής μισαλλοδοξίας των αντιπάλων της. Των ποικίλλων συμφερόντων. Της επίπλαστης οικονομικής ευμάρειας. Των χαμένων καλών ημερών της αφροσύνης. Και των τριτοκοσμικών αντιλήψεων, βιωμάτων και πρακτικών της κάτω βόλτας.

Αντίθετα. Oι άλλοι όλοι. ΄Εξαλλοι θεατές στις κερκίδες του λαϊκισμού και του μπερδεμένου πατριωτισμού. Φορείς τουάκρως επικίνδυνου ενδημικού ανορθολογισμού. Υπέρμαχοι σκουριασμένων ιδεολογιών και κουρασμένων ιδεοληψιών. Με τις κραυγές και τις αποδοκιμασίες. Μέσα κι έξω από το στάδιο του αγώνα. Τώρα επιχαίρουν για την ιδεατή δικαίωσή τους.
Έχει ξανασυμβεί αυτό σε πολλές χώρες. Και στην δική μας. Αλλά δεν κρατούσε για πολύ. Στο τέλος γύριζε ανάποδα. Και επανερχόταν. Γινόταν ιστορικό «μπούμερανγκ».