Γράφει ο Νίκος Ι. Καρμοίρης

Το διάστημα 16-24 Ιουνίου 2012 διοργανώθηκε στη Γερμανία ποδοσφαιρικό τουρνουά για τις μειονότητες της Ευρώπης. Στο Europeada 2012, όπως ονομάζεται το εν λόγω Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου συμμετείχαν 20 ομάδες, ανάμεσά τους η «Εθνική ομάδα Τούρκων Δυτικής Θράκης»!

Η είδηση δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο στις 22 Ιουνίου στην ιστοσελίδα newsbomb.gr και φέρει την υπογραφή του δημοσιογράφου κ. Κώστα Χαρδαβέλα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του γνωστού δημοσιογράφου, η αποστολή των «Τούρκων Δυτικής Θράκης» εκπροσωπείται από την Ομοσπονδία Τούρκων Δυτικής Θράκης Ευρώπης (ABTTF) και από την Τουρκική Ένωση Ξάνθης (ΙΤΒ).

Η «Εθνική Τούρκων Δυτικής Θράκης» αγωνίστηκε στο ποδοσφαιρικό τουρνουά με εμφανίσεις στα «εθνικά χρώματα των Τούρκων της Δυτικής Θράκης» το πράσινο και το μαύρο, προερχόμενα από τη «σημαία» της Δυτικής Θράκης. Μάλιστα κατά την παρουσίαση των ομάδων του τουρνουά, όταν εμφανίστηκε στο γήπεδο η ομάδα των «Τούρκων Δυτικής Θράκης» ακούστηκε ο ύμνος «My Western Thrace», δηλαδή «Δυτική Θράκη μου»!

Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λοζάνης (1923), στη σύμβαση της ανταλλαγής των πληθυσμών μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, εξαιρέθηκαν της ανταλλαγής οι κάτοικοι των περιοχών της Δυτικής Θράκης στην Ελλάδα και της Κωνσταντινούπολης στην Τουρκία, όπου σχηματίστηκαν μειονότητες. Χαρακτηριστικά η Συνθήκη αναφέρει τα εξής:
Δεν θα περιληφθώσιν εις την […] προβλεπομένην ανταλλαγήν:
α) οι Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως˙
β) οι Μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης.

Γίνεται λοιπόν ρητά σαφές πως στη μεν Δυτική Θράκη η μειονότητα που σχηματίστηκε ήταν θρησκευτική (εν Ελλάδι Μουσουλμάνοι ) στη δε Κωνσταντινούπολη η μειονότητα ήταν εθνική (εν Τουρκία Έλληνες ).

Δε θα σταθώ στο παρελθόν και στο κατά πόσο, σε ποιες περιπτώσεις και από ποιες πλευρές η Συνθήκη του 1923 παραβιάστηκε και με ποιους τρόπους. Αυτό το γράφει πλέον η Ιστορία και είναι θέμα που επαφίεται στην κρίση του κάθε αναγνώστη ή μελετητή της να το διαπιστώσει. Θα σταθώ, όμως, στο σήμερα, αναρωτώμενος τί πράττει η ελληνική πλευρά. Τί κάνει η Ελληνική Κυβέρνηση και το Υπουργείο Εξωτερικών σήμερα που η Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης παραβιάστηκε ξανά (για ακόμη μία φορά);

Είναι προφανές πως η Συνθήκη αναφέρεται σε θρησκευτική μειονότητα στη Δυτική Θράκη και κάθε προσπάθεια παρουσίασής της ως εθνικής συνιστά σαφώς παραβίαση της πρώτης. Και μπορεί οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης να είναι ή να νοιώθουν Τούρκοι – και αναμφίβολα έχουν κάθε δικαίωμα, αλλά κάθε προσπάθεια μεταλλαγής του προσδιοριστικού χαρακτήρα της μειονότητας θίγει τόσο τα εθνικά συμφέροντα, όσο και την εδαφική ακεραιότητα και ενδεχομένως να εξυπηρετεί συμφέροντα που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.

Μπορεί η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια να δέχεται έναν «υπόγειο» πόλεμο από διεθνή χρηματοπιστοτικά κέντρα λόγω της θέσης και του φυσικού της πλούτου, όμως οι επεκτατικές βλέψεις των γειτονικών κρατών είναι ένα φαινόμενο διαρκές στο πέρασμα των χρόνων. Η γεωγραφική θέση και το Αιγαίο, και κατ’ επέκταση τα οφέλη που απορρέουν από αυτά, ωθούν τους γείτονες σε προπαγανδιστικά παιχνίδια. Και δεν είναι μόνο η Τουρκία που «πριμοδοτεί» τους «Τούρκους της Δυτικής Θράκης». Έντονη είναι και η προκλητικότητα των Σκοπίων σε ό,τι αφορά το όνομα «Μακεδονία», τη χρήση του και τα μελλοντικά οφέλη που επιδιώκουν και ελπίζουν να προκύψουν από αυτή. Και ίσως, αύριο-μεθαύριο παρουσιασθούν ανάλογα προβλήματα και από τους Βούλγαρους, τους Αλβανούς…

Σαν πολίτης αντιλαμβάνομαι να διακατέχεται ο κρατικός μηχανισμός από μία έντονη νωθρότητα ή «ελαστικότητα» σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, την οποία, ομολογώ, αδυνατώ να καταλάβω. Μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί να έχω λανθασμένο κριτήριο σε ό,τι αφορά τα περί νωθρότητας ή «ελαστικότητας». Μπορεί το Υπουργείο Εξωτερικών και κατ’ επέκταση το Διπλωματικό Σώμα να έχει ήδη αντιδράσει στην εν λόγω προκλητική συμπεριφορά των τουρκικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στη Δυτική Θράκη.

Σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να γνωρίζαμε την αντίδραση του πολιτικού κόσμου για τα καμώματα της μουσουλμανικής μειονότητας και των συν αυτή. Διότι εύκολα γίνεται αντιληπτό πως υπάρχει μια υποβόσκουσα προσπάθεια της καθιέρωσης, με αργό αλλά σταθερό ρυθμό, του όρου «Τούρκος Δυτικής Θράκης».

Ας θεωρηθεί λοιπόν τούτο το κείμενο μια ανοικτή επιστολή προς τους εκπροσώπους του Νομού μας στο Κοινοβούλιο ζητώντας, αφ’ ενός να πληροφορηθούμε τη θέση τους για τούτο το μείζον θέμα (το οποίο πέρασε στα ψιλά ή… δεν πέρασε καθόλου στα μέσα πανελληνίας εμβέλειας, αντιθέτως αναπαρήχθη μόνο στο διαδίκτυο), και αφ’ ετέρου να πράξουν τα δέοντα ώστε το θέμα να φτάσει ως τη Βουλή για να πληροφορηθούμε από την κεντρική εξουσία τις θέσεις της όσον αφορά την εδαφική μας ασφάλεια.