Γράφει η Νότα Δαγκούνα

Άνοιξε τις πύλες της, για μία ακόμη φορά, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Λόγω της οικονομικής κρίσης και της παγκόσμιας συγκυρίας (έτσι δικαιολογούνται τελευταία όλες οι προχειρότητες), δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά.

Κάποτε τα εγκαίνια της ΔΕΘ ήταν η αφορμή να μετακομίζει για να εκτεθεί στην Συμπρωτεύουσα , <κάθε καρυδιάς καρύδι>. Τα πολυάστερα ξενοδοχεία γέμιζαν ασφυκτικά από τζαμπατζήδες (από την τσέπη τους τα πλήρωναν; όχι βέβαια). Δεν προλάβαιναν να πιούν ούτε νερό, που λέει ο λόγος, μοδίστρες και κομμώτριες, μανικιουρίστες και makeup artists και τα συναφή λειτουργήματα, για να επιδειχτούν, αρσενικά και θηλυκά μέλη των επισήμων. Φωτογράφοι, φωτορεπόρτερς, ανταποκριτές ντόπιων και ξένων πρακτορείων έδιναν τη δική τους μάχη για να προβληθούν εκθέματα και εκτιθέμενοι, στα πέρατα του κόσμου.

Το σημαντικότερο κομμάτι της ΔΕΘ (λέμε τώρα), ήταν πάντα οι ομιλίες του εκάστοτε Πρωθυπουργού αλλά και των αρχηγών των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ανιαρά-σημαντικά τα λεγόμενα τους μιας και ξέραμε εκ των προτέρων τι θα πουν, τι θα ανακοινώσουν , τι θα εξαγγείλουν (και μετά θα το πάρουν πίσω). Και κατόπιν ακολουθούσε το εξίσου ανιαρό κομμάτι των ερωταπαντήσεων. Χιλιοειπωμένα, αναμασημένα τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο. Κουραστικές άλλα απαραίτητες (ποιος να ξέρει για ποιο λόγο άραγε) οι συνεντεύξεις αυτές και σε διακαναλική μάλιστα σύνδεση μη τυχόν και αποσπασθεί η προσοχή μας και χάσουμε το μεγαλείο τους.

Τα τελευταία χρόνια εγώ (πιστεύω πως δεν ήμουν η μόνη), είχα βρει ένα εξαιρετικό τρόπο να ψυχαγωγούμαι με την ευγενική χορηγία της ΔΕΘ και να προετοιμάζομαι για τον σκληρό Χειμώνα που θα ακολουθούσε. Πάντα ο Χειμώνας που ακολουθεί είναι σκληρός. Παρακολουθούσα λοιπόν από την αρχή μέχρι το τέλος τις ομιλίες και τις επακολουθούσες συνεντεύξεις του κ. Παπανδρέου και κρατούσα την κοιλιά μου από τα πολλά γέλια.

Τι ασυναρτησίες ήταν, Παναγία μου, όσα έλεγε. Η ανάγνωση του κειμένου που του είχαν γράψει και δεν είχε κάνει τον κόπο να διαβάσει (γιατί αν το είχε διαβάσει και το απέδιδε έτσι, μάλλον δεν έχει τελειώσει ούτε το Δημοτικό στην Ελληνική Γλώσσα) υπεράνω κάθε περιγραφής. Και ύστερα ερχότανε η αλήστου μνήμης ώρα των ερωτήσεων από τους δημοσιογράφους. Αστοχία στα θέματα 100%. Άλλα τον ρωτούσαν, ότι του κατέβαινε απαντούσε. Και στις φράσεις με τις οποίες απαντούσε τα λάθη να πέφτουν σαν σκάγια από επαναληπτική καραμπίνα.

Κάποια φορά, δεν θυμάμαι πότε ήταν, αποφάσισα να κάνω τη δημοσιογράφο για πάρτη μου και κρατούσα σημειώσεις των μαργαριταριών που ξεστόμιζε. Δεν τον προλάβαινα τον άνθρωπο. Τέτοια η ταχύτητα που εκσφενδόνιζε τις ασυναρτησίες και τα άσχετα, που το μετάνιωσα που δεν είχα μάθει στενογραφία, όταν ήμουν νέα. Καλά λένε <μάθε τέχνη και άστηνε>. Που να φανταστώ όμως πως θα μου χρειαζόταν κάποτε.

Σε μισή ώρα ερωτήσεων των δημοσιογράφων και απαντήσεων του ΓΑΠ είχα γεμίσει δυο σελίδες κλασικού τετραδίου. Όμως με την ταχύτητα που έγραφα κουράστηκα και έτσι σταμάτησα ενθυμούμενη μια παλαιότερη τενοντίτιδα που με είχε βασανίσει και που ουδόλως θα ήθελα να με ξαναθυμηθεί. Έχει και η διασκέδαση τα όρια της.

Τώρα θα αναρωτηθείτε τι μου ήρθε και τα θυμήθηκα όλα τούτα σήμερα! Έχω τους λόγους μου. Θέλω να με πιστέψετε. Διάβασα στον τύπο και στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό, πως ο ΓΑΠ έκανε σύμβαση με ένα γραφείο δημοσίων σχέσεων στη Βοστώνη να του κανονίζουν ομιλίες σε πανεπιστήμια και όχι μόνο, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η ταρίφα του είναι 46.000 δολάρια συν τη μεταφορά του ιδίου και ενός συνοδού από τη Βοστώνη στον τόπο της ομιλίας. Η <περί ής ο λόγος> ομιλία θα έχει διάρκεια περίπου μια ώρα. Το τραπέζωμα που θα του κάνουν αφού γίνουν κοινωνοί της ευφυΐας του ανδρός, τους το φυλάει για δώρο.

Αφού συνήλθα από την τουβλιά που μούρθε κατακέφαλα και αφού το έψαξα σχολαστικά το θέμα αλλά και την ημερομηνία ( πρωταπριλιά είναι φαντάστηκα και κάποιος μου κάνει πλάκα),το στομάχι μου δέθηκε κόμπος και τα πόδια μου δεν με κρατούσαν . Τάσεις λιποθυμίας με επισκέφτηκαν και το χρώμα του προσώπου μου κατηφόρισε κατά Ασία μεριά. Είχα γίνει κατακίτρινη, κάθισα στο πρεβάζι του παραθύρου( εκείνο βρέθηκε μπροστά μου πρόχειρο) και ένας βαρύς και ασήκωτος αναστεναγμός βγήκε από το αφυδατωμένο από την στεναχώρια στόμα μου.

-Και τώρα εγώ πως θα ψυχαγωγούμαι; Πως θα ξεχνώ τα βάσανα μου; Πως θα καταπίνω αμάσητη τη μείωση της αξιοπρέπειας της καθημερινότητας μου;

Ποιον θα έχω απέναντι μου να μου μιλάει για τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ, για το ΤΙΤΑΝΙΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΩΝ ΑΛΟΓΩΝ;

Ποιος άραγε θα με βοηθήσει να καταλάβω πως ΑΝΑΠΤΥΣΕΤΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ;

Ποιος θα μου εξηγήσει τι εννοεί ο ποιητής όταν λέει ΠΑΣΗ ΧΡΗΣΗ και ΠΑΣΗ ΘΕΟΥ;

Ποιος είναι εκείνος που θα μου μαρτυρήσει πως το 1941 Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ (άλλα μας λέγανε τόσα χρόνια και μας κορόιδευαν);

Και ποιος θα τελειώνει τις θεόπνευστες ομιλίες του συμπεραίνοντας πως όλα αυτά είναι ΜΗΔΕΝ ΣΤΟ ΠΗΛΙΚΙΟ;

Το είχαμε το παλληκάρι και μας διασκέδαζε και μας ψυχαγωγούσε και μας έκανε και οικονομία στην τσέπη μια και δεν επισκεπτόμασταν συχνά τον ψυχίατρο. Και φάγαμε τα λυσσακά μας να το διώξουμε. Αυτός λέει μας έμπασε στο ΔΝΤ και για αυτό υποφέρουμε και υποθηκεύτηκε το μέλλον των παιδιών μας και όσες άλλες ανυπόστατες συκοφαντίες. Μα για το καλό μας τόκανε αλλά εμείς δεν έχουμε το δείκτη νοημοσύνης του να το καταλάβουμε. Γιατί, όπως υπήρχε γραμμένο σε μια επιγραφή στο γραφείο του πατέρα του <ΟΥΔΕΙΣ ΑΓΝΩΜΟΝΕΣΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΙΘΕΝΤΟΣ>. Καλά να πάθουμε.
Τώρα όμως εγώ, έτσι που ήρθαν τα πράγματα, πρέπει να βρω 46.000 δολάρια, δυο αεροπορικά εισιτήρια από Βοστώνη (αν βρίσκεται κατά λάθος στην Ελλάδα μπορεί να γλυτώσω τα εισιτήρια), να φροντίσω για ξενοδοχείο και να ρίξω στο φούρνο έναν μουσακά, για να τον καλέσω ιδιωτικά να μου ξεδιπλώσει όλο το ρεπερτόριο του. Διαφορετικά δεν με βλέπω καλά τούτο τον Σεπτέμβρη. Η εναλλακτική λύση (κάτι σαν τα γενόσημα που μας βομβαρδίζουν) είναι ο Λαζόπουλος. Να δούμε θα βοηθηθώ η είμαι τελειωμένη περίπτωση; .-