Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Η επίσκεψη του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα και τους καταυλισμούς των μεταναστών και προσφύγων στη Λέσβο -5 χρόνια μετά από την προηγούμενη στη Μόρια- επιβεβαιώνει την πολιτικοθρησκευτική χρησιμότητα της παρουσίας του. Η συγκίνηση καταγράφεται με αδρές γραμμές στη μορφή του προσώπου του «αποκαλύπτοντας» την αντιπροσωπευτική εικόνα της παρουσίας του Θεού επί της γης. Όποια όμως βαθιά αισθήματα πραγματικά ή όχι και να κρύβονται πίσω από την ολόλευκη ενδυμασία, δεν παύει να είναι ο εμψυχωτής και ο καθοδηγητής εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεδομένης της τεράστιας εμβέλειας και της «ακτινοβολίας» του η κάθε του κίνηση, η κάθε του λέξη είναι προσεκτική, μελετημένη και προδιαγεγραμμένη από ένα πλήθος συμβούλων και οδηγών που τον προσανατολίζουν και τον κατευθύνουν.

Ο Πάπας Φραγκίσκος παρουσιάζεται διαφορετικός από τους προκατόχους του, κάποιες φορές αυτονομείται λέει αλήθειες και δείχνει ότι δεν ξέχασε τον πρόσφυγα που υπήρξε και ο ίδιος. Μερικά αποσπάσματα από τις ομιλίες του έχουν ιδιαίτερη σημασία.

«Όταν απωθούνται οι φτωχοί, απωθείται η ειρήνη. Φράχτες και εθνικισμοί οδηγούν σε καταστροφικά αποτελέσματα… Ας μη γυρίσουμε τις πλάτες στην πραγματικότητα, ας σταματήσει η συνεχής μεταφορά της ευθύνης, ας μην περνάμε πάντοτε σε άλλους το μεταναστευτικό ζήτημα… Μετά από όλον αυτό τον καιρό διαπιστώνουμε ότι στο μεταναστευτικό θέμα ελάχιστα έχουν αλλάξει… Ας κοιτάξουμε τα πρόσωπα των παιδιών που μας ρωτούν: “Τι κόσμο θέλετε να μας δώσετε;”.

Ας μην ξεφύγουμε βιαστικά από τις ωμές εικόνες των μικροσκοπικών σωμάτων που κείτονται ακίνητα στις αμμουδιές. Η Μεσόγειος που για χιλιετίες ένωσε λαούς, γίνεται ένα κρύο κοιμητήριο δίχως επιγραφές. Ας μην αφήσουμε η θάλασσά μας να μετατραπεί σε μια θάλασσα νεκρών… Ας μην επιτρέψουμε αυτή η θάλασσα αναμνήσεων να μεταμορφωθεί σε θάλασσα λησμονιάς. Σας παρακαλώ, ας σταματήσουμε αυτό το ναυάγιο πολιτισμού

Και ανάμεσα στα άλλα:

«Θα ήθελα να ανανεώσω την εκτίμησή μου για τη δύσκολη διαδρομή που οδήγησε στη Συμφωνία των Πρεσπών που υπεγράφη μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» σημειώνοντας ότι «δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε με ανησυχία ότι σήμερα όχι μόνο στη Γηραιά Ήπειρο, υπάρχει μια υποχώρηση της δημοκρατίας».

Και «προκειμένου το καλό να μοιράζεται αληθινά πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή, θα έλεγα προτεραιότητα στις ασθενέστερες τάξεις» ενθαρρύνοντας «τους ανθρώπους να δώσουν προσοχή στους πιο άπορους, ώστε σύμφωνα με τις δυνατότητες της κάθε χώρας να είναι ευπρόσδεκτοι, να προστατεύονται, να προωθούνται και να ενσωματώνονται με πλήρη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους.»

Στους σκοπούς της επίσκεψής του ήταν και η ανανέωση της συγγνώμης για τα έκτροπα, τους βανδαλισμούς και τις εξοντώσεις που έκαναν οι πρόγονοι ομόθρησκοί του κατά των «αδελφών» Χριστιανών Ορθοδόξων την περίοδο των Σταυροφοριών, αλλά και για να θυμίσει ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι άνθρωποι που δικαιούνται ένα κομμάτι ψωμί, μια στέγη, ένα όνομα, μια ταυτότητα, μια περηφάνια.

Η φυσική του παρουσία μεταφέρει την αλληλεγγύη, το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση, ενθαρρύνει, ζωογονεί και τονώνει το ψυχικό σθένος των διωγμένων και των κατατρεγμένων που έρχονται αντιμέτωποι με τις αντιπροσφυγικές πολιτικές. Κατά την τριήμερη διαμονή του στην Ελλάδα αρνήθηκε να επιβιβαστεί σε θωρακισμένη λιμουζίνα προτιμώντας για τις μετακινήσεις του ένα μικρό Φίατ.

Σε μια συνέντευξή του τον Απρίλιο του 2019 είπε:

«Μίλησα κάποτε σ’ έναν πολιτικό, έναν άνθρωπο, τον οποίο σέβομαι και θα πω το όνομά του, Αλέξης Τσίπρας. Και μιλώντας για τους μετανάστες και για τις συμφωνίες να μην τους επιτραπεί η είσοδος, μού εξήγησε τις δυσκολίες, όμως στο τέλος μου μίλησε από καρδιάς και μου είπε αυτή τη φράση “Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πιο σημαντικά από τις συμφωνίες”. Η φράση αυτή αξίζει το Βραβείο Νόμπελ».

Πέρα όμως από τις κινήσεις, τα λόγια και τα χαϊδέματα ενός από τους ισχυρότερους θρησκευτικούς ηγέτες στον κόσμο, τα αισθήματα και το ενδιαφέρον πραγματικό ή όχι για τους αδύναμους, τους εκτοπισμένους και τους περιθωριακούς, που διεκδικούν και απαιτούν την επιστροφή τους στη ζωή, οι αναφορές και οι εικόνες είναι επιφανειακές, με πολλαπλές σκοπιμότητες.

Δεν αποκάλυψε ποτέ την πηγή των δεινών των απλών ανθρώπων, τους μηχανισμούς της εξουσίας για την προστασία του πλούτου και της εκμετάλλευσης και δεν ηγήθηκε μιας εκστρατείας άμβλυνσης των αδικιών και των ανισοτήτων.

Δεν άσκησε ποτέ το τεράστιο κύρος και την επιρροή που διαθέτει στους πολιτικούς και οικονομικούς ηγέτες, για να διαμαρτυρηθεί, να τους καταγγείλει ως υπαίτιους των συμφορών και να συγκρουστεί μαζί τους, ώστε να συμπορευθεί με τους αγώνες και τις αγωνίες των ασθενέστερων και των καταπιεσμένων, παρότι οι άστεγοι και οι πεινασμένοι αυξάνουν συνεχώς και κατακλύζουν τα πεζοδρόμια.

Αντίθετα, στην πραγματικότητα, με το ένα χέρι τους ευλογεί και με το άλλο τους στηρίζει. Ο συμβιβασμός του με τους ισχυρούς του κόσμου είναι απόλυτος. Όταν τα λόγια γίνουν πράξη, τότε ίσως αναπτερωθούν η ελπίδα και η προσδοκία.

ΥΓ: Οι διαπιστώσεις και οι θέσεις του Ποντίφικα δεν έγιναν αποδεκτές από κύκλους της «πατριωτικής» δεξιάς. Όμως, είναι γνωστό ότι το κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 1929, μετά το «κονκορδάτο» (συμφωνία) που υπέγραψε ο Πάπας Πίος ΙΑ’ με τον Μουσολίνι, σε ανταμοιβή για τη βοήθεια που του προσέφερε, προκειμένου το φασιστικό κόμμα να ανέλθει στην εξουσία (1922).

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις