Γράφει ο Πέτρος Νταλιάνης, αιρετός ΠΥΣΠΕ Ν. Λακωνίας

Σε Γολγοθά εξελίσσεται η εκπαιδευτική διαδικασία από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα των Μνημονίων.

Ένα μήνα μετά την επίσημη έναρξη του σχολικού έτους, σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης καταγράφονται προβλήματα και όλες οι δομές υπολειτουργούν ελλείψει πόρων και διαθέσιμου εκπαιδευτικού προσωπικού.
Η εξαθλίωση που επιβάλλουν η εσωτερική και εξωτερική τρόικα δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και πνευματική. Εάν η εξάπλωση των Σχολείων στο τελευταίο ορεινό της Ελλάδας πριν δεκαετίες αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα στην εξάλειψη του αναλφαβητισμού και την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου του λαού, η ακολουθούμενη σήμερα πολιτική στοχεύει στο ακριβώς αντίθετο και συντείνει στην κατασκευή του εύκολου πολίτη.

Οι περικοπές στην Παιδεία, οι συγχωνεύσεις Σχολείων, η τρομακτική έλλειψη υποδομών και σχολικών κτιρίων στα Δημοτικά Σχολεία και Νηπιαγωγεία, η επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης, η συστηματική δυσφήμηση των εκπαιδευτικών, η μείωση των αποδοχών τους σε επίπεδα φτώχειας και εξαθλίωσης εντάσσεται στο ίδιο σχέδιο πνευματικής υποβάθμισης. Μόνο έτσι μπορούν να αρπάξουν ανενόχλητα οι οικονομικοί γύπες μια πολύ πλούσια χώρα σαν την Ελλάδα.

Βέβαια ποτέ δεν ήταν η Παιδεία προτεραιότητα για καμιά Κυβέρνηση μέχρι τώρα. Αυτονόητο ήταν ότι η λαίλαπα των μέτρων, που θα σάρωνε ό,τι απέμεινε από τη λεηλασία των προηγούμενων ετών – μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, εφάπαξ –, δεν θα άφηνε αλώβητη την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς. Με την εφαρμογή των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων μέτρων, των πολιτικών λιτότητας μειώνονται δραστικά και αυτά τα λίγα που δίνονταν μέχρι τώρα.

Ήδη ο υπουργός παιδείας έχει ανοίξει ολόκληρη τη βεντάλια των πολιτικών επιλογών της εσωτερικής τρόικας.:

• Αποδόμηση του δημόσιου, δωρεάν και καθολικού χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης με κατηγοριοποιήσεις των σχολικών μονάδων και φόρτωμα των βαρών για τη λειτουργία των Σχολείων στους γονείς.

• Φτηνό και υποχρηματοδοτούμενο δημόσιο Σχολείο με όλο και λιγότερους εκπαιδευτικούς, χωρίς υποδομές.

• Εξαθλιωμένος δάσκαλος με τσακισμένο μισθό που οδηγείται στην απόγνωση. Δεν ντρέπεται ο υπουργός της Παιδείας ή υπουργός της καραβάνας να ανακοινώνει χορήγηση συσσιτίου στους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς;

Στη Λακωνία αλλά και σε όλη την Ελλάδα η κατάσταση είναι τραγική. Φέτος είχαμε τους λιγότερους διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. 40 εκπαιδευτικοί πανελλαδικά, (35 Νηπιαγωγοί και 5 Δάσκαλοι). Οι διορισμοί των αναπληρωτών εκπαιδευτικών που έγιναν, δεν ήταν αρκετοί για να μπορέσουν τα σχολεία να λειτουργήσουν επαρκώς.

Στο Νομό Λακωνίας, σήμερα, οι ελλείψεις εκπαιδευτικών ανέρχονται με τα στοιχεία της Δνσης Π.Ε. Λακωνίας και όχι των εκπαιδευτικών σε 73. Στα πρωινά Δημοτικά Σχολεία και Νηπιαγωγεία , στα ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία , στα πιλοτικά ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία καθώς και στις μονάδες ειδικής αγωγής οι ελλείψεις εκπαιδευτικών είναι μεγάλες.

Την ημέρα του αγιασμού 11-9-2012 ο Περιφερειακός Δντής Πελοποννήσου είχε ανακοινώσει από την τοπική τηλεόραση ότι οι ελλείψεις των εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στη Λακωνία είναι λιγότερες από 10. Ή δεν είχε γνώση της πραγματικότητας (που είχε) ή έλεγε συνειδητά ψέματα.

Στο ίδιο πνεύμα περικοπών, τα ταμεία των Σχολείων είναι κυριολεκτικά άδεια. Θα μπορέσουν να καλυφθούν βασικές λειτουργικές ανάγκες (πετρέλαιο, καθαρισμός, γραφική ύλη κ.λπ.); ή θα κληθούν οι γονείς να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, ενώ τους μαστίζει το σάρωμα των μισθών και η ανεργία. Η επιβάρυνση για την λαϊκή οικογένεια θα ενταθεί αυξάνοντας τις ταξικές ανισότητες στην εκπαίδευση.

Σήμερα η Ελλάδα θυμίζει χώρα που έχει βγει από τον πόλεμο. Το δημόσιο χρέος έφτασε τα 300 δις, λίγους μήνες μετά την υποτιθέμενη σωτηρία της χώρας από τη δανειακή σύμβαση του Φλεβάρη. Η ανεργία καλπάζει στο 25% και στους νέους στο 50%, η ύφεση στο 20%, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων κατρακύλησε πίσω στο 1970, η υγεία καταργείται ουσιαστικά, αποδομείται η Δημόσια Δωρεάν Εκπαίδευση, διαλύεται το όποιο κοινωνικό κράτος είχε οικοδομηθεί μετά από μακροχρόνιους εργατικούς αγώνες, ξεπουλιέται η Δημόσια περιουσία, σφάζονται κυριολεκτικά οι εργαζόμενοι για να εξοικονομηθούν 13 δις και χαρίζονται 25 δις στο τραπεζικό κεφάλαιο.

Ας το καταλάβουμε. Η μια πατρίδα ταξιδεύει στα ελβετικά σαλέ, παίρνει μίζες από τις Siemens, στέλνει τα χρήματά της στην Ελβετία, ξεπλένει μαύρο χρήμα, έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να θωρακίζει όσα άρπαξε από τον ελληνικό λαό.
Η άλλη πατρίδα τρέχει για το μεροκάματα, ζει με 300 ευρώ, πεθαίνει στην ανεργία και στην αλλότρια εργασία, ξεπέφτει στο περιθώριο καθημερινά. Αναγκάζεται να πληρώνει τις θηλιές των τραπεζών, που βλέπουν τα αμύθητα κέρδη τους να διπλασιάζονται.

Αυτές οι δύο πατρίδες συγκρούονται. Άτυπα και φανερά.. Υπόγεια και στους δρόμους. Άλλοτε δυνατά κι άλλοτε αδύναμα. Αλλά συγκρούονται. Ο ένας κόσμος δεν έχει, τίποτε κοινό με τον άλλον. Η σύγκρουση αυτή θα είναι διαρκής…