ΕΛΛΑΔΑ. Πηγαίνοντας να πληρώσει, η νεαρή ταμίας υπέδειξε στην ηλικιωμένη κυρία πως έπρεπε να φέρνει δικές της τσάντες για τα ψώνια, γιατί οι πλαστικές σακούλες δεν είναι καλές για το περιβάλλον. Η γυναίκα ζήτησε συγγνώμη από την κοπέλα και της εξήγησε:

- Ναι, εμείς δεν είχαμε αυτό το θέμα, το «πράσινο», στα νιάτα μου...

Η νεαρή υπάλληλος απάντησε:

- Αυτό είναι το πρόβλημά μας σήμερα. Η δική σας γενιά δε νοιαζόταν αρκετά, ώστε να σώσει το περιβάλλον μας για τις μελλοντικές γενιές.

Η ηλικιωμένη κυρία της είπε πως είχε δίκιο.

- Ναι, η δική μου γενιά δεν είχε αυτό το «πράσινο πράγμα» στην εποχή μου. Συνέχισε να της εξηγεί πώς ήταν τότε:

- Τότε, επιστρέφαμε τα γυάλινα μπουκάλια γάλακτος, των αναψυκτικών και της μπύρας στο κατάστημα. Το κατάστημα τα έστελνε πίσω στο εργοστάσιο, για να πλυθούν και να αποστειρωθούν και να τα ξαναγεμίσουν, για να χρησιμοποιηθούν ξανά και ξανά. Οπότε στην πραγματικότητα τα ανακύκλωναν. Αλλά, δεν είχαμε το «πράσινο πράγμα» στις μέρες μας...

Τα μπακάλικα μάς έβαζαν τα ψώνια μέσα σε καφετιές χαρτοσακούλες που χρησιμοποιούσαμε για πολλά πράγματα. Το πιο αξιομνημόνευτο - εκτός από την χρήση τους για σακούλες οικιακών απορριμμάτων - ήταν η χρήση του καφετιού χαρτιού για κάλυμμα των σχολικών βιβλίων μας. Αυτό εξασφάλιζε πως η δημόσια περιουσία (τα βιβλία, που παρέχονται δωρεάν από το σχολείο) δεν θα παραμορφώνονταν από τις μουτζούρες μας. Τι κρίμα, που δεν κάναμε το «πράσινο πράγμα» τότε.

Ανεβαίναμε τις σκάλες με τα πόδια, γιατί δεν είχαμε κυλιόμενη σκάλα σε κάθε κτήριο. Περπατούσαμε μέχρι το μανάβικο ή οποιοδήποτε μαγαζί. Δεν καβαλούσαμε μηχανή 300 ίππων, κάθε φορά που χρειαζόταν να διασχίσουμε δύο τετράγωνα. Αλλά έχεις δίκιο… δεν είχαμε το «πράσινο πράγμα» στις μέρες μας...

Τότε στεγνώναμε τα ρούχα πάνω σε τεντωμένο σχοινί, όχι μέσα σε ένα στεγνωτήριο-φαγάνα, που καταβροχθίζει 220 βολτ ηλεκτρισμού. Η αιολική και η ηλιακή ενέργεια όντως στέγνωναν τα ρούχα μας τότε, στις μέρες μας. Τα παιδιά φορούσαν πάντοτε ρούχα από δεύτερο χέρι, από αδελφούς ή φίλους, και όχι πάντοτε καινούργια ρούχα. Αλλά ναι, κοπέλα μου, έχεις δίκιο, εμείς δεν είχαμε το «πράσινο πράγμα» τον παλιό καιρό.

Τότε είχαμε μόνο μια τηλεόραση ή ένα ραδιόφωνο στο σπίτι – όχι από μία τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο. Και η τηλεόραση είχε μικρή οθόνη, σε μέγεθος ενός μαντηλιού (τις θυμόσαστε άραγε;), και όχι οθόνη σε μέγεθος δωματίου. Στην κουζίνα ανακατεύαμε και αναδεύαμε με το χέρι, γιατί δεν είχαμε ηλεκτρικά μηχανήματα να τα κάνουν όλα για μας.

Όταν συσκευάζαμε ένα εύθραυστο αντικείμενο για ταχυδρόμηση, χρησιμοποιούσαμε παλιές εφημερίδες, για να το προστατέψουμε, και όχι συνθετικό Styrofoam ή πλαστικό περιτύλιγμα με φυσαλίδες.

Τότε, δεν βάζαμε μπρος έναν κινητήρα και δεν καίγαμε βενζίνη, για να κουρέψουμε το γκαζόν. Χρησιμοποιούσαμε ένα χλοοκοπτικό που «έκαιγε» ανθρώπινη ενέργεια. Γυμναζόμασταν με την εργασία κι έτσι δεν χρειαζόταν να πηγαίνουμε σε γυμναστήριο για να τρέχουμε πάνω σε κυλιόμενους διαδρόμους, που λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα. Αλλά έχεις δίκιο. Δεν είχαμε εμείς το «πράσινο πράγμα» τότε.

Πίναμε συχνά από βρύση, όταν ήμασταν διψασμένοι, αντί να χρησιμοποιούμε ποτήρι ή πλαστικό μπουκάλι κάθε φορά που πίναμε νερό. Ξαναγεμίζαμε τις πέννες γραφής με μελάνι, αντί να αγοράζουμε μια καινούργια, και βάζαμε καινούργιο ξυράφι μέσα στην ξυριστική μηχανή, αντί να πετάξουμε ολόκληρο το εργαλείο μόνο και μόνο επειδή η λεπίδα του ξυραφιού δεν έκοβε πια καλά…. Αλλά δεν είχαμε το «πράσινο πράγμα» τότε.

Τότε, οι άνθρωποι έπαιρναν το λεωφορείο για πολλές διαδρομές –κι όχι το αυτοκίνητο, ξοδεύοντας τεράστιες ποσότητες καυσίμων– και τα παιδιά πήγαιναν με ποδήλατο στο σχολείο ή περπατούσαν, αντί να μετατρέπουν τη μητέρα τους σε 24ωρη υπηρεσία ταξί με την αυτοκινητάρα των 45.000 ευρώ, που κοστίζει όσο κόστιζε ένα ολόκληρο σπίτι …. πριν από το «πράσινο πράγμα».

Είχαμε μια πρίζα σε κάθε δωμάτιο και όχι ολόκληρο συγκρότημα πριζών για να τροφοδοτούμε δώδεκα συσκευές. Και δεν χρειαζόμασταν έναν υπολογιστή για να λάβουμε σήμα που εκπέμπεται από δορυφόρους, 23.000 μίλια έξω στο διάστημα, για να βρούμε το πλησιέστερο μαγαζί που πουλάει πίτσες ή καφέδες.

Δεν είναι αξιοθρήνητο, η σημερινή γενιά να θρηνεί πόσο σπάταλοι ήμασταν εμείς, «τα γερόντια», μόνο και μόνο επειδή δεν είχαμε αυτό το «πράσινο πράγμα» τότε ;

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις