Σαν σήμερα γεννήθηκε ο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος της μουσικής Grunge Κερτ Κομπέιν

ΚΟΣΜΟΣ. O Κερτ Ντόναλντ Κομπέιν (Kurt Donald Cobain) γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1967 στο Αμπερντίν της πολιτείας Ουάσιγκτον. Ο χωρισμός των γονιών του στην τρυφερή ηλικία των επτά χρόνων επέφερε δραματικές αλλαγές στον ψυχισμό του. Έτσι, από ένα ζωηρό και γελαστό παιδί, έγινε ένας κλειστός χαρακτήρας και ως μόνη εκτόνωση και έκφραση είχε τη μουσική. Στα δεκατέσσερά του άρχισε να μαθαίνει ακόρντα των AC/DC και Cars στην ηλεκτρική κιθάρα που του χάρισε ο θείος του. Πολύ γρήγορα αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει μουσικός και παράτησε τα μαθήματα.

Η επιτυχία δεν άργησε να χτυπήσει την πόρτα του Κερτ Κομπέιν. Με το συγκρότημά του «Nirvana» βρέθηκε στην πρωτοπορία του μουσικού κινήματος «γκραντζ» στις αρχές της δεκαετίας του '90. Δημιούργησε ένα σκληρό, αλλά μελωδικό στυλ, που είχε απήχηση στη νεολαία της εποχής, την περίφημη «Generation X». Το 1991 οι πωλήσεις του άλμπουμ «Nevermind», που περιείχε τον ύμνο του συγκροτήματος «Smells like Teen Spirit», ξεπέρασαν τα 14 εκατομμύρια αντίτυπα.

Τρία χρόνια αργότερα, ο 27χρονος Κερτ Κομπέιν, με προβλήματα εθισμού στην ηρωίνη, δεν άντεξε την επιτυχία και τη μεγάλη δημοσιότητα. Έθεσε τέλος στη ζωή του, με μια σφαίρα στο κεφάλι. Οι αστυνομικές αρχές του Σιάτλ ανακάλυψαν το πτώμα του στις 8 Απριλίου 1994. Η υπόθεση έκλεισε ως αυτοκτονία, παρά τις θεωρίες περί δολοφονίας, που υιοθέτησαν συγγραφείς και λάτρεις της μουσικής του. Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε ότι ο θάνατός επήλθε στις 5 Απριλίου.

Ο Κερτ Κομπέιν εξακολουθεί να συγκινεί και σήμερα με τη μουσική και την προσωπικότητά του. Κάθε χρόνο οι φανατικοί οπαδοί των «Νιρβάνα» τιμούν τη μνήμη του με ολονυχτία στο Σιάτλ, την πόλη της δυτικής ακτής των ΗΠΑ, που ο Κομπέιν έβαλε στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη.

Το "Come as you are" δεν θα μπορούσε να ήταν μια πιο ξεκάθαρη δήλωση σκοπού για τη μουσική των Nirvana και του Kurt Cobain. Ενώ οι στίχοι του Κομπέιν ήταν έντεχνοι στην πλάγια αμεσότητά τους και την έλλειψη προσποίησης, ήταν επίσης μια ειλικρινής, ανοιχτή πρόσκληση σε όλους όσους ήθελαν να ακούσουν. Κάθε τραγούδι καλωσόριζε τους ακροατές —χωρίς να ανησυχούν για την γοητεία τους, τις προσωπικές αποσκευές που κουβαλούσε κανείς και άλλα παρόμοια— γιατί ήταν όλα μέρος του ταξιδιού.

Ωστόσο, δεδομένης της τραγικής επίλυσης του Cobain και του συγκροτήματός του μετά την αυτοκτονία του το 1994, ο θάνατος του Cobain και ο θρύλος του έχουν βαρύνει για πάντα τη μουσική των Nirvana και ύψωσαν πάνω της νέα νοήματα, μερικές φορές ακούσια, και μια υπερβολικά σοβαρή βαρύτητα. Η μουσική των Nirvana δεν θα είναι ποτέ ξανά τόσο ανόθευτη.

Ενώ το "Smells Like Teen Spirit" παραμένει πάντα ένας από τους οριστικούς ύμνους του rock 'n' roll και ο Cobain έχει παγώσει για πάντα στο χρόνο ως ένας ντυμένος με ζακέτα άγιος νεανικού ήθους, τα χαρίσματά του ως τραγουδοποιός και ερμηνευτής είναι πιο αξιοσημείωτα από τον θρύλο.

Ο Κομπέιν δεν αιχμαλώτισε απλώς το zeitgeist και το έβαλε σε βινύλιο. Ήταν ένας σπουδαίος τραγουδοποιός της ποπ, που αγαπούσε τους μεγαλύτερους ποπ σιδηρουργούς της ροκ, όπως οι Beatles και οι REM, καθώς και οι underground πράξεις όπως οι Black Flag ή οι Raincoats. Η μαεστρία του κυμαινόταν από το ποπ-πανκ ύφος των "Sliver", "On A Plain" ή "Serve The Servants" έως σουρεαλιστικό, νουάρ-ροκ όπως το "Come As You Are" ή το "Heart-Shaped Box". Και μετά υπάρχουν πολλές αριστερές στροφές, όπως η σκοτεινή μπαλάντα του "Something In The Way" μέχρι τη χώρα και οι λαϊκές αποχρώσεις του "Lake Of Fire" των Meat Puppets μέχρι το εξώφυλλο του Leadbelly, "Where Did You Sleep Last Night?"

Πολλοί ροκ σταρ πεθαίνουν νέοι, αλλά λίγοι είχαν τόσο βαθιά ποιοτική μουσική παρά το γεγονός ότι δημιούργησαν έναν τόσο μικρό κατάλογο. Εξετάζοντας όλο το έργο του ενισχύεται η πίστη για το πόσες υποσχέσεις χάθηκαν όταν πέθανε.

Οι Nirvana αποτελούν τον μεγαλύτερο σταθμό της ζωής και της έκφρασής του - έτσι κι αλλιώς αυτή η μπάντα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής, μπολιασμένη με ένα είδος ροκ που δεν είχαμε ακούσει ποτέ ξανά.

Με το single τους “Smells Like Teen Spirit”, από το άλμπουμ Nevermind, παραδίδουν στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία ένα νέο είδος μουσικής, το grunge - με αγάπη από τη μουσική σκηνή του Σιάτλ. Λυρισμός, εναλλασσόμενος με λυσσασμένες κιθάρες και ντραμς που γαζώνουν κατά ριπάς. Η νεολαία πεθαίνει για αυτούς, το MTV τους κάνει ροκ ήρωες, ο Κομπέιν βαπτίζεται ως εκπρόσωπος μιας ολόκληρης γενιάς, της αποκαλούμενης “Generation Χ”.

Όσο μεγάλωνε η επιτυχία του συγκροτήματος και η γενικότερη αποδοχή προς τις μουσικές του, τόσο συρρικνωνόταν ο Κερτ μέσα του, τόσα περισσότερα ναρκωτικά έπαιρνε – η Κόρτνεϊ Λαβ δεν τον βοήθησε εδώ, καθόλου. Ούτε και το παιδί τους. Τα πρώτα μηνύματα τα έστειλε μέσα από το άλμπουμ τους «In Utero» και ήταν σαφή: “I hate myself and I want to die”.

Και σχεδόν τα κατάφερε εκείνον τον Μάρτιο του 1994 στην Αιώνια Πόλη, αφού το τερμάτισε «μόνο» με ένα κώμα. Λίγο αργότερα, στις 5 Απριλίου 1994, κόλλησε ένα Remington στο κεφάλι με τα χυτά μαλλιά και μας είπε «αντίο». Αλλά μπορεί και όχι…

Το βέβαιο είναι ότι, λίγο πριν, είχε αφήσει ένα σημείωμα: «Δεν έχω νιώσει τη διέγερση που μου προκαλούσε το να ακούω και να δημιουργώ μουσική, μαζί με το πραγματικό γράψιμο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν έχει πλάκα για μένα, πια. Δεν μπορώ να ζήσω αυτή τη ζωή». Τόσο straight μήνυμα, σαν το “Come as you are” που είχε προλάβει να μας αφήσει στη διαθήκη του, ανάμεσα στις υπόλοιπες τραγουδάρες.

Σήμερα, ρομαντικά θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι θα είναι μαζί με τα υπόλοιπα «ντέφια» του παραδείσου, σε αυτή την ατελείωτη μπάντα με τις μουσικάρες που βαράνε κάθε βράδυ. Θα είναι μαζί με τους παλαιότερους αλλά και τις παλιοσειρές, πια, του καταραμένου κλαμπ των 27άρηδων. Αλλά, όσο πεσιμιστικά σκεφτόταν κι ο ίδιος, μάλλον δεν θα είναι έτσι.