Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Τον «συνάντησα» τον Φούλη μετά από πολλά χρόνια εκεί που γίνονται οι βουβές και πικρές συναντήσεις, οι συναντήσεις της μνήμης, αυτές που δοκιμάζουν την αλήθεια της ζωής.

Δεν έτυχε να έχω στενή φιλία, γνωριμία και σχέση με τον Φούλη. Όμως είχαμε βρεθεί αρκετές φορές, σε πολιτικές, κινηματικές, ειρηνιστικές και πολιτιστικές συναντήσεις και εκδηλώσεις. Γιατί ο Φούλης ήτανε ένα βαθιά πολιτικοποιημένο άτομο, οπαδός της Ειρήνης και φίλος του Πολιτισμού, του Πολιτισμού εκείνου που αλλάζει την κοινωνία, που ελευθερώνει τον άνθρωπο και του ανοίγει τα μάτια για να δει τη ζωή και τον προορισμό του διαφορετικά.

Δημήτρης Παναγάκης, ήτανε το όνομά του, όλοι όμως τον ξέρανε και τον φωνάζανε Φούλη (φίλο, αδελφό, σύντροφο). Ο Φούλης ήτανε από τα γεννοφάσκια του κομμουνιστής και μέλος του ΚΚΕ. Κομμουνιστής με στέρεη και ατράνταχτη ιδεολογική προσήλωση αλλά ταυτόχρονα κι ένα μυαλό με ορίζοντα ανοιχτό. Βαθιά καταρτισμένος θεωρητικά ποτέ δεν απόπαιρνε το συνομιλητή του ακόμα κι αν αυτός βρισκόταν στην άλλη όχθη. Πάντα ήρεμος, καλοπροαίρετος, συγκαταβατικός και διαλεκτικός, κατέθετε τις ιδέες του και τις στήριζε, πάντα, όχι δογματικά αλλά με θέσεις κι επιχειρήματα.

Αν ο Φούλης δεν ήταν ο Φούλης και ήταν κάποιος άλλος, πιθανόν να ξεπουλούσε τις ιδέες και τα «πιστεύω» του και να εξαργύρωνε επιταγές. Ο Φούλης όμως υπήρξε παράδειγμα και πρότυπο όχι μόνο για τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ, αλλά και για τους συνειδητούς οπαδούς όλων των κομμάτων και των σχηματισμών διδάσκοντας πολιτική συνέπεια κι εντιμότητα, προσήλωση σε πολιτικές-ιδεολογικές αρχές και αξίες και όχι «φιλοτομαρισμό» κι αναρρίχηση με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε τίμημα. Ο Φούλης δεν έβαζε τίποτε πιο πάνω από τον διαρκή και συνεπή αγώνα και την πίστη στα ιδανικά της ειρήνης και του σοσιαλισμού.

Αν και θα μπορούσε, ο Φούλης, να βρίσκεται στη γέφυρα πλοίου, προτίμησε να είναι μέχρι το τέλος της σχετικά σύντομης ζωής του κάτω στις μηχανές, εκεί που φτυαρίζεται το κάρβουνο και καίνε οι φωτιές για να πηγαίνει μπροστά το σκαρί του κόσμου.
Και μόνο γι’ αυτό του πρέπει θύμηση και αγάπη.

«Αυτό που δίνει νόημα στη ζωή, δίνει νόημα και στο θάνατο»
Αντουάν ντε Σαιν-Εξπερύ