Συχνά στην πόλη της Σπάρτης, ή στον Δήμο γενικότερα, εκτυλίσσονται καταστάσεις ή προκύπτουν δεδομένα από αποδεικνύουν, με τον δυσμενέστερο τρόπο, ότι ο Δήμος Σπάρτης, ως διοικητικός και πολιτικός οργανισμός, έπεται των καταστάσεων, τρέχει πίσω από τις εξελίξεις και σπρώχνει το κάρο αντί να το τραβά.

Θέματα όπως οι Ρομά, τα αδέσποτα ζωά, οι χωματερές σκουπιδιών, ο πολιτισμός, η πρόνοια, και άλλα, έχουν σημαδέψει τη νεότερη Σπάρτη.

Τις τελευταίες ημέρες, η κρίση με τους πρόσφυγες, στη δομή της Σπάρτης, ήρθε να δείξει ότι και πάλι ο δήμος είναι χλιαρός, έρχεται δεύτερος, είναι ίσως απών, είναι σίγουρα κατώτερος των περιστάσεων.

Η, παρ΄ ολίγον, ανθρωπιστική κρίση στην «καρδιά» της Σπάρτης, δεν περιποιεί τιμή στην δημοτική αρχή. Η εγκατάλειψη των προσφύγων από Πολιτεία, ΔΟΜ και ΜΚΟ δεν δίνει άλλοθι στον Δήμο Σπάρτης για να εκτυλίσσονται ενώπιον των δημοτών του σκηνές ανθρώπινης τραγωδίας με θύματα πολλά μικρά παιδιά και μητέρες.

Δυστυχώς, όπως κατά καιρούς έχει αναδειχθεί, τα αντανακλαστικά του Δήμου Σπάρτης σε θέμα πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης είναι ανύπαρκτα. Οι ευκαιριακές παρεμβάσεις του Δημάρχου Πέτρου Δούκα είναι τελικά το ελάχιστο που μπορεί να συμβάλει ο Δήμος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι ο Δήμος (Σπάρτης) δεν είναι - μόνο - πρόσωπα και φυσιογνωμίες. Πρόκειται για ένα Οργανισμό με οργανόγραμμα, προσωπικό, πόρους, στόχους, στρατηγική και φυσικά αιρετούς ορκισμένους να προσφέρουν όχι μόνον ό,τι μπορούν αλλά ό,τι πρέπει.

Είναι λοιπόν σωστό ένας Δήμος που δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα κοινωνικά, να είναι ουραγός στην ευαισθησία και να σπρώχνει το κάρο από πίσω αντί να βρίσκεται πρώτος στην έλξη από μπροστά.

Η Σπάρτη δεν έχει άστεγους, δεν έχει άπορους και οι άνεργοι της πόλης έχουν βρει τη λύση – προς το παρόν – στα σπίτια των γονέων. Άλλωστε αν και όποτε υπάρξει ανάγκη η Εκκλησία είναι αυτή που σπεύδει, σε χρόνο μηδέν, στην πρώτη γραμμή για να δώσει τη λύση. Η οικονομική συμβολή του Δήμου δεν σημαίνει ότι την ίδια στιγμή μπορεί να «νίπτει τα χείρας του». Άρα έχουμε έναν Δήμο χωρίς σημαντικά προβλήματα, γιατί άλλοι φρόντισαν γι’ αυτό, που θα έπρεπε να είναι αποτελεσματικός και ουσιαστικός σε ζητήματα όπως αυτό των προσφύγων.

Ένα σύνολο ανθρώπων, άνω των 20 - 25, αποτελούν την ηγετική ομάδα που προέκυψε από την «dream team» του Πέτρου Δούκα. Ειδικοί σύμβουλοι, συνεργάτες, αντιδήμαρχοι, διευθυντές γραφείων, αιρετοί και πρόεδροι, που απ’ ό,τι φαίνεται δεν μπορούν να συντονιστούν, να σχεδιάσουν, να δράσουν και να επιλύσουν.

Η αντιπολίτευση, πλέον, το υπογραμμίζει σε κάθε ευκαιρία, τα δεδομένα σε πόλη και χωριά το αποκαλύπτουν και κρίσεις όπως αυτή των προσφύγων το αποδεικνύουν.

Ιερή αποστολή των αιρετών αρχών είναι να προλαμβάνουν, να προβλέπουν, να σχεδιάζουν και να προσφέρουν εγκαίρως όσα η κοινωνία έχει ανάγκη. Ένας Δήμος δεν είναι ούτε φορέας καταγραφής ζημιών, ούτε συνεργείο αποκατάστασης, ούτε σύλλογος σαμαρειτών. Είναι η Κυβέρνηση, το Διευθυντήριο, η Βουλή και το Κράτος. Είναι δυνατόν λοιπόν να σέρνεται πίσω από το κάρο σπρώχνοντας και ίσως επιβαρύνοντας το φορτίο ή πρέπει να ηγείται, να έλκει με δύναμη, να δείχνει και να ανοίγει τον δρόμο με την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια και ειρήνη για κάθε πολίτη κάτοικο της πόλης και των χωριών;