Ζούμε σε μια εποχή με πρωτόγνωρες μεταβολές. Δοκιμασμένες αξίες, δεδομένα αιώνων, θέσφατα και τσιτάτα, υποκύπτουν στο πέρασμα μιας κοινωνικής, οικονομικής, υγειονομικής και πολιτικής κρίσης που το νιώθεις ότι δεν είναι συμπτωματική, καταλαβαίνεις ότι σε εξουθενώνει και υποπτεύεσαι ότι θα αφήσει το κακό αποτύπωμά της στη ζωή.

Η ραγδαία κλιματική αλλαγή έρχεται να επιδεινώσει όλα τα παραπάνω ή αν θέλετε να αποδείξει, με τον δραματικότερο τρόπο, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και για κανένα απ’ όσα επισυμβαίνουν δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.

Οικοδομήσαμε τη ζωή μας, διαμορφώσαμε την καθημερινότητά μας και καταλήξαμε σε μοντέλα δράσης, σκέψης και στοχασμού, που μας οδηγούν στο ίδιο, σκοτεινό, στενό και απροσπέλαστο αδιέξοδο.

Η λογική και η πρακτική, με τις οποίες προετοιμαστήκαμε για την εργασία, για την υγεία, για την παραγωγή, την οικονομία μας αλλά και για τα μεγάλα ιδανικά όπως η ελευθερία, η δημοκρατία και η ανεξαρτησία, ήταν φτωχές, ήταν λειψές, είναι ανήμπορες και είναι, τελικά, μοιραίες.

Παράδειγμα η Σπάρτη. Μια πόλη που έμεινε για χρόνια αβοήθητη, αναξιοποίητη, ξεχασμένη και παρηκμασμένη. Μια πόλη που ενώ είχε τις προϋποθέσεις να είναι πόλη - κράτος, πόλη - σύμβολο, πόλη - προορισμός, πόλη ζηλευτή και αξιοπρόσεκτη, τελικά αφέθηκε, συστηματικά, στη φθορά του χρόνου, στην απαξίωση της αδιαφορίας και στην παρακμή της ανικανότητας.

Επί σειρά πολλών ετών, με ελάχιστες σπασμωδικές και μάλλον τυχαίες εξαιρέσεις, στη Σπάρτη δεν έγιναν ούτε τα μεγάλα έργα, ούτε οι παρεμβάσεις στην καθημερινότητα, δεν υπήρξαν τα σχέδια και δεν έπεσαν οι ιδέες για να μπορεί να σταθεί στα πόδια της, να προχωρήσει στη νέα εποχή και να είναι σήμερα πόλη ικανή να προσφέρει στους πολίτες της τα στοιχειώδη της καθημερινότητας και την προοπτική της ανάπτυξης. Ευάλωτη η πόλη μας, οριακά παρούσα, χωρίς αίμα στις φλέβες της, χωρίς πίστη.

Άφησαν την Σπάρτη να γεράσει. Άφησαν την πόλη να παρακμάσει. Δεν νοιάστηκαν για τις υποδομές της. Δεν φρόντισαν για την ανάπτυξη της οικονομίας και της παραγωγής της. Δεν επένδυσαν στο όνομά της. Δεν σχεδίασαν, πολιτισμένα, το παρόν και το μέλλον της. Δεν «άνοιξαν» τους ορίζοντες των νέων. Περιόρισαν τις δυνάμεις. Έκρυψαν τις δυνατότητες. Απαξίωσαν τους ικανούς. Στρίμωξαν τους εμπνευσμένους. Παγίδευσαν τους ανεξάρτητους. Τελικά υποθήκευσαν το μέλλον της κοινωνίας της αλλά και αυτή καθ’ αυτή την πόλη.

Σήμερα δεν είναι αρκετό να διαπιστώνουμε ότι η πόλη έχει πρόβλημα. Δεν είναι έντιμο να αποδίδουμε όλες τις ευθύνες σε αυτούς που δεν τους ανήκουν. Δεν είναι σωστό να «αλληθωρίζουμε» και να ξεχνάμε τα σφάλματα, δεν είναι χρήσιμο να ομφαλοσκοπούμε. Δεν είναι δίκαιο να κρύβουμε την αλήθεια. Δεν είναι «αντρίκιο» να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Δεν είναι Σπαρτιάτικο να ψάχνουμε το πρόβλημα έξω από μας.

Η Σπάρτη, είναι αυτή που είναι, σήμερα και έχουμε ευθύνη όλοι όσοι γεννηθήκαμε, ανατραφήκαμε, ζήσαμε, δουλέψαμε, ονειρευτήκαμε, συζητήσαμε, ψηφίσαμε σε αυτήν την πόλη. Ακόμα μεγαλύτερη είναι η ευθύνη όλων εκείνων που προσπάθησαν και μας έπεισαν, εδώ και 50 χρόνια, ότι γνωρίζουν, μπορούν και θέλουν το καλύτερο για την πόλη και τους ανθρώπους της. Με ποιο κριτήριο, άραγε, επί δεκαετίες επιλέγαμε αυτούς που θα έφερναν την πόλη στο προσκήνιο, αυτούς που θα την καθιστούσαν ανταγωνιστική, αυτούς που θα την σέβονταν όσο της αξίζει. Γιατί, άραγε, αναθέσαμε και μια και δύο και δέκα φορές χωρίς να ελέγξουμε, χωρίς να συμμετέχουμε, χωρίς να απαιτούμε;

Γέρασε η Σπάρτη μας, η αιώνια αυτή πόλη απέκτησε μέσα σε 50 χρόνια βαθιές ρυτίδες. Κουράστηκε η Σπάρτη, η αγέρωχη πόλη που πέρασε μέσα από φωτιά και χρόνο και δεν πτοήθηκε. Δείλιασε η θαρραλέα πόλη και δεν κρατήθηκε στο ύψος της.

Σήμερα, μέσα σε μια συγκυρία τραγικών και μοιραίων φαινομένων ή σχεδίων, η υστέρηση της Σπάρτης είναι φυσικό να την εκθέτει, να την γονατίζει και να την εξαφανίζει… Προσπαθεί, αγωνιά, αλλά είναι, χρόνια, αβοήθητη.

Δεν αξίζει όμως σε αυτή την πόλη άλλη πτώση, παρακμή και απαξίωση.

Δεν είναι πλέον θέμα προσώπων, συνδυασμών, ομάδων και πολιτικών η αναδιάταξη και η ανάταξη της. Είναι θέμα νοοτροπίας, κοινωνίας και λαϊκού συναγερμού. Δεν είναι ώρες και μέρες για να εξαντλήσει κανείς το πολιτικό του άχτι στη Σπάρτη. Δεν είναι στιγμές για έριδες και στοιχήματα. Δεν είναι εποχές για μικροπολιτικά παιχνίδια και ίντριγκες.

Κάντε σασμό, για τη Σπάρτη ρε γαμώτο! Ενώστε δυνάμεις, ιδέες και σχέδια. Σταθείτε ο ένας πλάι στον άλλον, όπως κάποτε έκαναν οι Σπαρτιάτες, πάμε όλοι μαζί να ξαναπάρουμε όσα της ανήκουν, να ξαναφέρουμε τη δύναμη στα χέρια της, να υψώσουμε το όνομα της αλλά και να αποκαταστήσουμε την καθημερινότητά της.

Δεν επιτρέπεται, πολιτικές που επιβλήθηκαν - σχεδόν αυθαίρετα - από άλλους, να πληγώνουν την πόλη. Δεν είναι δυνατόν, κεντρικές επιλογές για τις οποίες δεν ρωτήθηκε, να την ματώνουν. Δεν είναι η Σπάρτη πόλη για πολιτικά παιχνίδια. Δεν είναι ο τόπος της εκδίκησης, δεν είναι ο χώρος της φιλονικίας, δεν είναι, πια, η πόλη του σπαραγμού. Ήταν η πόλη του χρέους, της αποστολής, της πίστης, της δύναμης σώματος και ψυχής και αυτή πρέπει να ξαναγίνει.

Τα περιθώρια στενεύουν. Η μικρή εικόνα, ίσως, παλεύεται και ίσως η δημοτική αρχή να την κερδίσει. Η μεγάλη, όμως, εικόνα της πόλης κινδυνεύει να χαθεί. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται ούτε η σημερινή δημοτική αρχή, ούτε οι αποφάσεις μιας περιόδου, ούτε οι εκλογές του 2019 στον Δήμο Σπάρτης. Η ευθύνη είναι συνολική και μας πάει αρκετά χρόνια πίσω και αφορά και τη συλλογική στάση των πολιτών αλλά και την ατομική ευθύνη των πολιτικών του τόπου.

Μια πόλη που αφέθηκε στο έλεος του χρόνου, όπως συμβαίνει άλλωστε με κάθε οργανισμό, στην πρώτη ισχυρή κρίση, όπως αυτή που βιώνουμε από το 2020, θα την κλονίσει και θα την τσακίσει. Οι πόλεις που σήμερα δεν έχουν γονατίσει, είχαν φροντίσει κάποτε γι’ αυτό. Υπάρχει ακόμα ελπίδα στη Σπάρτη; Υπάρχει κάποιος χρόνος, που δεν σχετίζεται με τον εκλογικό χρόνο (αλίμονο αν συμβεί αυτό), που μπορούμε να αντιδράσουμε. Ας ενώσουμε δυνάμεις και ας εργαστούμε όλοι για το καλό της πόλης. Ας αφήσουμε όσα μας χωρίζουν και όσα μας κάνουν μικρούς και λίγους. Ας αφήσουμε καρδιά, ψυχή και πνεύμα να αγαπήσει αληθινά αυτή την πόλη και ας κάνουμε ένα βήμα μπροστά, ενωμένοι. Ας κάνουμε την κίνηση για μια πόλη που ελπίζει, για να μας αξίζει κάτι καλύτερο. Ας την αγκαλιάσουμε. Κι εδώ θα είμαστε πάλι, σε ένα χρόνο, να αντιπαρατεθούμε, να διακριθούμε, να παλέψουμε για τις μικρότερες ιδέες. Γιατί κάθε τι, όσο μεγάλο και αν είναι, (πρέπει να) είναι μικρότερο από τη Σπάρτη.

Ας κάνουμε σασμό, για τη Σπάρτη ρε γαμώτο!

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις