Παναγία Λαγκαδιώτισσα: Το κατακόκκινο ξωκκλήσι του Ταϋγέτου που φωλιάζει μέσα σε έναν βράχο

ΛΑΚΩΝΙΑ. Το κατακόκκινο ξωκκλήσι του Ταϋγέτου που φωλιάζει μέσα σε έναν βράχο, ονομάζεται Παναγία Λαγκαδιώτισσα και είναι αθέατο από όλες τις πλευρές του φαραγγιού. Μόνο αν ακολουθήσεις το μονοπάτι και φτάσεις στη σπηλιά, μπορείς να δεις τι κρύβεται μέσα στην κοιλότητα του βράχου.

Για να προσεγγίσει κάποιος το σπηλαιώδες ξωκκλήσι του Ταΰγετου, θα χρειαστεί να περπατήσει αρχικά σε έναν χωματόδρομο, ο οποίος σταδιακά θα δώσει η θέση του, σε ένα ορεινό μονοπάτι. Κι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος, καθώς δεν υπάρχει οδική σύνδεση με κανένα σημείο.

Ωστόσο τα πράγματα είναι πολύ εύκολα και απλά, ακόμη και για αρχάριους ή παιδιά, αφού η απόσταση από το χωριό Παρόρι μέχρι το εκκλησάκι της σπηλιάς, είναι περίπου 600 μέτρα και δεν χρειάζεται περισσότερος χρόνος, από δεκαπέντε με είκοσι λεπτά.

Η άγρια φύση που περιβάλλει το φαράγγι, το τραγούδι του νερού και των πουλιών που αποτελούν και τους μοναδικούς ήχους τριγύρω, δημιουργούν ένα κλίμα απομόνωσης και γαλήνης. Μια μοναδική αίσθηση, όπου ο άνθρωπος νιώθει ικανός, να αγγίξει τα θεία και τον ουρανό.

Πεζοπορία μέχρι το κόκκινο σπηλαιώδες ξωκκλήσι στην Παναγία Λαγκαδιώτισσα

Η συγκεκριμένη διαδρομή χαρακτηρίζεται εύκολη, χωρίς ιδιαίτερο βαθμό δυσκολίας, αν εξαιρέσει κανείς την ήπια ανηφόρα ως τον τελικό προορισμό. Γι αυτό τον λόγο, συνηθίζουν να την περπατάνε όχι μόνο οι Σπαρτιάτες, αλλά και οι επισκέπτες του τόπου, αφού πρόκειται για ένα από τα πιο εύκολα προσβάσιμα σημεία ενδιαφέροντος του Ταϋγέτου.

Θα ακούσεις κάποιους να λένε, πως θα ανέβουν στη Λαγκαδιώτισσα για να ανάψουν το καντήλι ή ένα κεράκι. Κι αυτό δεν αφορά μόνο το προσκύνημα στην Παναγιά, αλλά και έναν πολύ ωραίο περίπατο στο βουνό.

Το μόνο που χρειάζεται κανείς για να φτάσει στην σπηλαιοεκκλησιά, είναι ορειβατικό μποτάκι ή αθλητικό παπούτσι, ενδεχομένως και κάποιο μπαστούνι πεζοπορίας, για όσους το χρειάζονται.

Αφετηρία γι αυτή τη διαδρομή είναι το χωριό Παρόρι, πέντε χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Σπάρτης. Από την πλατεία θα περάσουμε την οδική γέφυρα προς Άγιο Ιωάννη και στα είκοσι μέτρα, θα δούμε τις ενημερωτικές πινακίδες της πεζοπορίας. Από εκεί παίρνουμε τον τσιμεντόδρομο που μετατρέπεται σταδιακά σε χωματόδρομο και περπατάμε για τρακόσια περίπου μέτρα. Στο τέλος του μικρού δρόμου, ξεκινάει το μονοπάτι προς Λαγκαδιώτισσα. Η σήμανση είναι άριστη και στη διχάλα, ακολουθούμε το μονοπάτι προς τα δεξιά.

Σε όλη τη διαδρομή, αλλά και σε αυτή που συνδέεται με το συγκεκριμένο μονοπάτι και φτάνει ως το ξωκκλήσι της Σωτήρας, υπάρχουν κρεμασμένες κυψέλες στα δέντρα. Η συγκεκριμένη δράση έχει σκοπό την προστασία της άγριας μέλισσας και με αυτές τις πολύ ευφάνταστες κυψέλες φτιαγμένες από ξύλο, καλάμια, κουκουνάρια και ξύλα, προσφέρεται ένα σπίτι σε αυτά τα πολύ χρήσιμα για τον πλανήτη, έντομα.

Η εκκλησία είναι πάντα ανοιχτή, αρκεί να σπρώξει κανείς τη σιδερένια πόρτα του περίβολου. Πρόκειται για ένα ανοιχτό ξωκκλήσι, αφού δεν υπάρχει κανένας τοίχος που να το κλείνει. Η προστασία του, είναι μόνο ο βράχος που το σκεπάζει. Δεν ξεχνάμε φεύγοντας, να σβήσουμε τα κεριά που ανάψαμε.

Η παράδοση που αναφέρεται στον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου

Η Παναγία η Λαγκαδιώτισσα, χρονολογείται από τον 12^ο αιώνα και λειτουργεί μέχρι σήμερα. Μάλιστα μία παράδοση, αναφέρεται και στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και μιλάει για μια ιστορία που τοποθετείται χρονικά, λίγο πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453.

Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, η οποία όμως δεν αναφέρεται σε επίσημες πηγές, στο ξωκκλήσι της Λαγκαδιώτισσας λειτουργήθηκε ο αυτοκράτορας προτού ξεκινήσει το ταξίδι για στην Πόλη, όπου και τελικά παρέδωσε τη ζωή του, μαχόμενος για την προστασία της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος γράφτηκε στους τόμους της ελληνικής ιστορίας, ως ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και το όνομά του συνδέθηκε με μερικά από τα μεγαλύτερα γεγονότα, που σημάδεψαν τον 15^ο αιώνα. Το σπηλαιώδες ξωκκλήσι του Ταϋγέτου, συνδέθηκε κι αυτό μέσα από μια παράδοση με τον αυτοκράτορα, που έμελλε να είναι και ο τελευταίος του Βυζαντίου.