ΛΑΚΩΝΙΑ. Oι θεσμοί, αλίμονο αν είναι αιτία πρόκλησης και αμφισβήτησης. Τα πρόσωπα που εκπροσωπούν τους θεσμούς, αλίμονο αν είναι υπαίτιοι για κλονισμό της εμπιστοσύνης των πολιτών. Οι άριστοι αλίμονο αν είναι παράδειγμα προς αρνητικό προβληματισμό και αποφυγή.

Η Περιφέρεια Πελοποννήσου, αποφάσισε να συμμετέχει στον εορτασμό για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Στα πλαίσια του προγράμματος που, προφανώς εκπόνησε με σπουδή, συμπεριλαμβάνονται και εκδόσεις βιβλίων.

Μια εξ αυτών αφορά στη Λακωνία και μάλιστα στον Μυστρά. Πρόκειται για έκδοση βιβλίου με τίτλο «Το Δεσποτάτο του Μυστρά», του συγγραφέα Δημήτρη Κατσαφάνα. Προφανώς η έκδοση επιδιώκει να μας μεταφέρει την (αλλά και στην) εποχή που προηγήθηκε της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821. Φαίνεται ότι η Περιφέρεια έχοντας μεγάλη ανάγκη εμπλουτισμού του έργου της για τον εορτασμό του 1821, επιστράτευσε, ανά νομό, δυνάμεις του πνεύματος και της συγγραφής έτσι ώστε να εκπληρώσει τον επιδιωκόμενο και πολυδιαφημισμένο «αναστοχασμό» και επαναπροσδιορισμό της σύγχρονης (νέας) Ελλάδας.

Αυτό θα μπορούσε σε κάποιο βαθμό να επιτευχθεί με την προβολή των δεδομένων της Ιστορίας και του Πολιτισμού αλλά κυρίως με την ανίχνευση και αναμόχλευση όλων όσων αποτέλεσαν την «τελευταία πράξη του Βυζαντινού Ελληνισμού» στο Δεσποτάτο του Μυστρά. Δηλαδή την δραματική μετάβαση του Ελληνισμού στην σκλαβιά.

Δεν θα υπήρχε λοιπόν καλύτερο όχημα γι αυτήν την περιήγηση από το βιβλίο «Το Δεσποτάτο του Μυστρά – Η τελευταία πράξη του Βυζαντινού Ελληνισμού» του συγγραφέα Δημήτριου Κατσαφάνα, που εκδόθηκε το 2011 στην Αθήνα με την ευγενική και τόσο σημαντική χορηγία του Συνδέσμου των εν Αττική Λακεδαιμονίων και του Προέδρου του Συνδέσμου Κώστα Μπεκιάρη. Μία έκδοση, έγκαιρη, με την επιμέλεια κι εποπτεία του Παναγιώτη Ξηντάρα. Μια έκδοση που 10 χρόνια προ της επετείου των 200 χρόνων του 1821 ήρθε να εμπλουτίσει την βιβλιογραφία για τον Μυστρά και τον ρόλο του ιστορικού τόπου και των πρωταγωνιστών του.

Ωστόσο, η Περιφέρεια Πελοποννήσου, αντιμετωπίζει το έργο αυτό με έναν, πρωτόγνωρα, ισοπεδωτικό τρόπο και τελικά καταλήγει σε μια οικτρή αστοχία, ισοδύναμη με μέγα σφάλμα, σε ότι αφορά τον σεβασμό των πνευματικών δημιουργών, των φυσικών χορηγών και πρωτεργατών της σημαντικής αυτής έκδοσης. Γιατί τι άλλο να υποθέσει κανείς και ποια πρόθεση να αποδώσει στην Περιφέρεια Πελοποννήσου όταν εγκρίνει και προχωρά σε μια δαπάνη της τάξεως των 7.000€ για μια έκδοσή που προϋπήρχε, καταγράφηκε, κωδικοποιήθηκε και αρχειοθετήθηκε με τίτλο, έτος 1ης έκδοσης το 2011, copyright, ταυτότητα έκδοσης, κ.λ.π. Τι να υποθέσει κανείς όταν η έκδοση της Περιφέρειας (στην ουσία επανέκδοση) όχι μόνον αγνοεί τα υπάρχοντα, όχι μόνον αλλάζει τα δεδομένα της πρώτης έκδοσης αλλά επιχειρεί, προφανώς και ατυχώς, να παρουσιάσει ένα πνευματικό – εκδοτικό έργο - που έγινε πολύ πριν - ως δημιούργημα αποκλειστικά δικό της, με αφορμή τον εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821. Πράττει δηλαδή, τηρουμένων των αναλογιών, αυτό που έπραξαν όσοι επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την αυθεντική και αναβλύζουσα φιλοπατρία και κατάθεση ψυχής και πνεύματος των Ελλήνων του 1821 και να οικειοποιηθούν τον κόπο, τον μόχθο, τη θυσία ακόμα και το όραμα ενός λαού, εξαγοράζοντας, υποθηκεύοντας ή εκποιώντας το, έως και σήμερα.

Μέγα σφάλμα της Περιφέρειας! Όσοι γνωρίζουν, σέβονται και φυλάσσουν τις αρχές και τους κανόνες της συγγραφής, της έκδοσης και της πνευματικής δημιουργίας, μπορούν να αντιληφθούν τι μπορεί να σημαίνει από ένα κραταιό θεσμό ο μηδενισμός ενός έργου και η τραγική διαχείριση της πνευματικής περιουσίας ενός τόπου. Διότι όπως πολύ καλά μας έχουν διδάξει οι πνευματάνθρωποι κάθε βιβλίο, κάθε σύγγραμμα, κάθε ποίημα ιδιώτη που αφορά στον τόπο, στην ιστορία και στο λαό που πρωταγωνίστησε είναι ταυτόχρονα κτήμα του δημιουργού αλλά και του λαού και του τόπου.

Αντί λοιπόν η Περιφέρεια Πελοποννήσου να σχεδιάσει, να χρηματοδοτήσει και να επιμεληθεί την, βελτιωμένη ενδεχομένως, επανέκδοση του βιβλίου «Το Δεσποτάτο του Μυστρά – η Τελευταία πράξη του Βυζαντινού Ελληνισμού», αντί να ενισχύσει την 1η έκδοση του 2011 με 2η επανέκδοση, αντιθέτως καταργεί, διαγράφει, αγνοεί και τελικά προσβάλει και προκαλεί κάθε εμπλεκόμενο - πλην ευτυχώς του συγγραφέα - και εισάγει νέα ήθη στην βιβλιογραφία - έκδοση και κυκλοφορία συγγραμμάτων και βιβλίων. Η σύγχυση που δημιουργείται όταν αναζητάς το βιβλίο είναι πλέον αναπόφευκτη.

Αναλογιστείτε, ο Δήμος Σπάρτης να προχωρούσε στην 1η έκδοση της Ιστορίας της Αρχαίας Σπάρτης (του Σαράντου Καργάκου), κάνοντας απόλυτη αντιγραφή (και φυσικά καμία αναφορά) της έκδοσης της Νομαρχίας Λακωνίας που προηγήθηκε;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται - για μια ακόμα - οικτρή αστοχία που ισούται με μέγα σφάλμα, της Περιφέρειας Πελοποννήσου που αποδίδει μεν στην κοινωνία περισσότερα αντίτυπα του βιβλίου και να διαχέει, αυτή καθ’ εαυτή την γνώση και τον στοχασμό του αναγνωρισμένου συγγραφέα, (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;) ωστόσο σε μια κρίσιμη στιγμή αναστοχασμού, επαναλαμβάνει και μάλιστα προκλητικά, εκείνα που τελικά διέρρηξαν το αυθεντικό, διαπέρασαν το ανθεκτικό , χάλκευσαν το πρωτότυπο, εκμεταλλεύτηκαν το αληθινό και οικειοποιήθηκαν το δημιούργημα εδώ και 200 χρόνια. Ευτυχώς που στην νέα έκδοση δεν έχει απαλειφθεί το όνομα του συγγραφέα κι ευτυχώς που σήμερα η τεχνική δίνει την δυνατότητα να σωθούν έστω τα προσχήματα με μια εκ των υστέρων διόρθωση και επικόλληση του «2η έκδοση – βελτιωμένη».

Ο εορτασμός των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 απέδωσε τελικά στον τόπο και στην βιβλιογραφία μια δικέφαλη έκδοση, που έχει το ίδιο σώμα, τον ίδιο συγγραφέα, αλλά δύο κεφάλες. Την 1η έκδοση του 2011 και την 1η έκδοση του 2021. Δύο διαφορετικά ISBN. Δύο διαφορετικά Copyriht. Δύο διαφορετικούς χορηγούς. Δύο διαφορετικούς επιμελητές . Δύο διαφορετικά σύμβολα. Δύο διαφορετικούς εκδότες. Έχει τελικά μάλλον αυτήν την δυϊκότητα που, όπως και στο Βυζάντιο, έμοιαζε ιερή και ωραία αλλά τελικά απέβη ιερόσυλη και μοιραία. Μόνον ντροπή θα έπρεπε να νιώθουν οι υπαίτιοι. Αν πρόκειται για σφάλμα, άμεση διόρθωση και δημόσια συγνώμη σε όσους ενδεχομένως προσβλήθηκαν.

Προσέξτε. Δεν υπάρχει άγνοια - πώς να υπάρχει άλλωστε - γι’ αυτό και η έκδοση του 2021 σπεύδει και γράφει ότι απαγορεύεται η αναπαραγωγή του τμηματικά ή περιληπτικά, η μετάφραση ή η διασκευή του (ακόμα και αν βρίσκεται σε κάποια αρχεία) χωρίς της άδεια του εκδότη που είναι η Περιφέρεια Πελοποννήσου. Έτσι όμως δεν διασώζεται το πνεύμα, σκλαβώνεται...

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις